“ป่านเอ๊ย ไปหยิบจานมาให้กูที”
........
“อีป่าน มึงหูหนวกรึไง!!!”
“จ่ะๆแม่ ว่าแต่แม่ว่าอะไรนะเมื่อกี้?”
“หนอย อินี่ ติดโทรศัพท์จนไม่ฟังกู”
“โอ๊ยย แม่ ฉันเจ็บนะ” สายป่านลูบหน้าผากตัวเองไปมาเมื่อโดนตะหลิวเคาะอย่างจัง
“อะไรกันสองแม่ลูกคู่นี้ นังฉวีนี่ก็เกินไป แค่ไม่ทันใจนิดหน่อยเอะอะก็เพ่งกบาลมัน มันก็เพิ่งจะนั่งพักเอง มึงนี่นะ”
“ก็มันเงอะๆงะๆแบบนี้ไงเล่าป้าช้อย อะไรกัน เข้าข้างมันนัก”
“ก็มันอุตส่าห์มาช่วยงานในครัวแทนที่เสาร์อาทิตย์จะได้พัก ดีแค่ไหนแล้วมันมาช่วย"
“แหม ต้องให้ฉันยกมือไหว้ขอโทษมันมั้ยเล่า ป้าช้อย”
“อีนี่ รีบๆทำ เดี๋ยวจะเสริฟสาย”
สายป่านนั่งในครัวมองหน้าป้าช้อยกับแม่ฉวีที่กำลังเถียงกันไปมา สองคนนี้ชอบถกเถียงกันทุกวี่ทุกวัน วันไหนไม่มีปากมีเสียงคงเป็นไปไม่ได้ จนมันกลายเป็นเรื่องปกติสำหรับเธอไปแล้ว
ตี๊ดๆๆ
“ว่าไงแม่ตัวดี” ขณะที่ฉวีกำลังจัดเตรียมสำรับอาหารเช้าไปเสริฟบนโต
