“โอ๊ยยย”
“ว้ายตายแล้วนังป่าน!!” ป้าช้อยที่กำลังเดินมาทางนี้พอดีเห็นสายป่านตกบันได จึงร้องลั่นด้วยความตกใจ เธอรีบปรี่เข้าไปพยุงตัวสายป่านขึ้นพร้อมเงยหน้ามองสายธารที่กำลังยืนตัวสั่นอยู่ที่บันได
“เกิดอะไรขึ้นเนี่ยนังป่าน เจ็บมากมั้ยเนี่ย”
“ฉันก้าวพลาดจ่ะป้า ไม่เป็นอะไรมาก แค่ก้นกระแทกนิดหน่อยจ่ะ”
เธอไม่อยากให้เรื่องมันบานปลาย จึงไม่อยากจะบอกความจริงกับใคร ใครทำอะไรไว้ก็รู้ดีแก่ใจ ขอแค่ต่อไปนี้อย่ามาระรานหาเรื่องเธออีกเลย
สายป่านตอบป้าช้อยพร้อมแหงนหน้ามองต้นเหตุที่แท้จริง จนสายธารรีบหลบหน้าสายป่านทันทีอย่างละอายใจ
“เกิดอะไรขึ้นล่ะนั่น เอะอะเสียงดังเชียวแม่ช้อย"
“เอ่อ นังป่านมันตกบันไดค่ะคุณท่าน”
“หา? เป็นอะไรมากมั้ย ไปหาหมอมั้ย?”
“ไม่ ไม่ค่ะ ป่านไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ แค่บันไดไม่กี่ขั้นเองค่ะคุณท่าน”
“นังป่านมันไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ มันหนังเหนียวจะตาย เนาะ ช้อยขอตัวพามันไปส่งที่เรือนนะ
