Chapter 12
“กินไหมจ๊ะ แม่ป้อนให้” ปภาพรเอ่ยถาม
“หนูไม่หิวค่ะ”
“น่ากินทั้งนั้นเลยนะจ๊ะ คุณคิงนี่ก็ใจดีเหมือนกันนะ”
“เขาเหรอคะใจดี ใจร้ายจะตายไป”
คนที่ยืนอยู่หน้าห้องและยังไม่ได้ไปไหนถึงกับสะดุ้ง ที่โดนหาว่าใจร้าย
“ไม่หิวจริงๆ เหรอจ๊ะ หนูยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่นา บอกว่าไม่หิว ๆ กับข้าวโรงพยาบาลก็บอกว่าไม่หิว” ปภาพรเอ่ยถามอย่างห่วงใย
“หนูไม่หิวจริงๆ ค่ะแม่ หนูนอนก่อนนะคะ”
คชาเห็นว่าพยาบาลกำลังเดินมาทางห้องของปลายฝน เขาจึงรีบเดินหนีไปในทันที พยาบาลนำเอกสารมาให้ญาติผู้ป่วยไปจัดการเรื่องการเบิกยาทำให้ปภาพรต้องออกไปจากห้องบุตรสาวอีกครั้ง
“หนูอยู่คนเดียวได้ใช่ไหมจ๊ะ”
“ได้ค่ะแม่ แม่ไปเถอะ” ปลายฝนรับคำ สภาพจิตใจของปลายฝนดีขึ้นมากแล้ว เธอรู้สึกโอเคขึ้นมากที่มีมารดาอยู่ด้วย
คนร้ายโดนจับตัวไปแล้ว และเธอไม่ได้โดนพวกมันข่มขืน แต่ที่โดนล่วงเกินคือคชา เขาเป็นคนทำทั้งหมด
เธอเบือนหน้าหนีจากเกี้
