ของหวงผู้ชายเอาแต่ใจ

นิยายเรื่อง ของหวงผู้ชายเอาแต่ใจ เล่ม 1 เสียงกรี๊ดของสาว ๆ ที่ข้างสนามบาสเก็ตบอลทำให้สองหนุ่มที่กำลังแข่งขันชู้ดบาสกันอยู่เร่งทำคะแนนอย่างเต็มที่ “พี่คิง พี่คิง พี่คิงสู้ๆ” เสียงเชียร์คชาดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง พอกับเสียงเชียร์ธนา “พี่ไทน์สู้ ๆ พี่ไทน์สู้ตาย พี่ไทน์ ไว้ลาย สู้ตาย ๆ” สองหนุ่มห้ำหั่นกันอย่างดุเดือด เพราะฝีมือไม่เป็นสองรองใคร ทั้งเรื่องการเรียน กีฬาและแข่งขันวิชาการ คชามาจากตระกูลดังของสุรเกียรติ ทายาทเพียงคนเดียวของคันสร ในขณะที่ธนาเป็นแค่เด็กบ้านนอกจน ๆ ที่อาศัยอยู่กับแม่ที่ขายข้าวแกงอยู่ริมถนนอย่างธัญญาเรศ แม้ทั้งสองจะฐานะต่างกันราวฟ้ากับเหว แต่หน้าตาและความเก่งสูสีกัน ผลัดกันแพ้ ผลัดกันชนะ เสียงเฮดังขึ้นรอบสนามเมื่อธนาเป็นฝ่ายชนะ “รอบหน้าเอาใหม่นะเพื่อน” ธนาเดินตรงเข้าไปจับมือกับคชา แต่คชาปัดออกมองอย่างเดือดดาล “ใครเป็นเพื่อนแก ฉันไม่มีเพื่อนแบบแก” การกระทำของคชาทำให้หลายคนหันไปทำหน้าปั้นยาก ในขณะที่ธนายิ้มให้สาว ๆ ก่อนที่จะโค้งคำนับให้ทุกคน ที่อุตส่าห์มาเชียร์ให้กำลังใจเขาแบบนี้ การทำให้สาวๆ รักและคลั่งไคล้ เป็นสุภาพบุรุษและเป็นผู้ชายที่อบอุ่นดีงามทำให้เขาได้ใจทุกคนไปจนหมด แตกต่างจากคชาที่บ้านรวย รูปหล่อ พ่อรวย แต่นิสัยเสีย สันดานแย่ และถูกเปรียบเทียบกับเขาเสมอว่าเหมือนสีขาวกับสีดำ เขาได้ทุนมาเรียนโรงเรียนดังแห่งนี้เพราะสอบเข้ามาจากมันสมองล้วน ๆ แต่โรงเรียนแห่งนี้มีแต่ลูกเศรษฐีมีเงิน และเด็กมีอันจะกิน มีแต่เขาที่ต้องปากกัดตีนถีบช่วยแม่ทำงานสายตัวแทบขาดกว่าจะได้เงินแต่ละบาทแต่ละสตางค์ “พี่ไทน์คะ ขอถ่ายรูปพี่ในชุดพละได้ไหมคะ พี่เท่ที่สุดเลยค่ะ” เสียงนักเรียนสาวในโรงเรียนดังขึ้น ทำให้ปลายฝนยืนมองธนาด้วยความชื่นชม เธอแอบชอบและแอบปลื้มธนา แต่แอบปิดบังไม่ให้ใครรู้ สำคัญที่สุดก็เพราะว่าเขาเป็นศัตรูของคชา คชาเป็นเจ้านายของเธอ เธอเป็นแค่เด็กในบ้านที่บิดาของเขาเอ็นดู ส่งเสียให้เล่าเรียน การให้คชารู้ จะทำให้เธอเดือดร้อน เพราะคชากับธนาเป็นคู่แข่งกันมาตลอด ในทุก ๆ เรื่อง คชาเหมือนสีดำ ธนาเหมือนสีขาว ธนาอบอุ่น เป็นสุภาพบุรุษ ในขณะที่คชาเหมือนเสือร้ายคอยจัดการทุกคนที่ขวางทางของตัวเองเมื่อถูกทำให้ไม่พอดี ธนาแสนดี มีน้ำใจช่วยเหลือทุกอย่าง ในขณะที่คชาพร้อมเหยียบย่ำทุกคนให้จมดิน “ยืนเซ่อทำอะไรอยู่อีก ขึ้นรถสิ” เสียงกระชากของคชาทำให้ปลายฝนสะดุ้ง “ถ้าคุณพ่อไม่ให้รับเธอกลับบ้านด้วย อย่าหวังเลยว่าลูกคนใช้อย่างเธอจะเสนอหน้าขึ้นมานั่งบนรถกับฉันได้” คชาตวาดใส่ เขายิ่งหงุดหงิดที่เห็นว่าเด็กในบ้านที่บิดาเอ็นดูนักหนากำลังมองคู่แข่งของเขาในทุก ๆ เรื่องด้วยสายตาชื่นชม ใคร ๆ ก็บอกว่าหมอนั่นดี จะดีแค่ไหนก็แค่ลูกแม่ค้าขายข้าวแกง ไม่มีอะไรสู้เขาได้เลยสักอย่าง ถึงเขาจะแพ้ให้มันวันนี้ แต่เขาไม่มีทางแพ้ให้มันอีกในครั้งต่อไป คอยดูเถอะ! “ถ้าคุณคิงไม่สะดวกใจที่จะให้ปลายนั่งรถไปด้วย ปลายกลับเองดีก็ได้ค่ะ” “อวดดี มานี่เลย เลิกมองมันได้แล้ว” เขากระชากปลายฝนซึ่งอยู่ในชุดนักเรียนม.ปลายไปขึ้นรถ ครั้งก่อนบิดาสั่งให้คนขับรถรับปลายฝนกลับไปด้วย แต่เขาให้เธอกลับเอง บิดาบังเอิญเห็นเธอลงจากรถเมล์และเดินเข้าซอยบ้านไป เขาเลยโดนด่ายับ ในขณะที่ปลายฝนยิ่งพยายามแก้ตัวก็เหมือนเขายิ่งกลายเป็นตัวร้ายเข้าไปทุกที สุดท้ายบิดาก็ยื่นคำขาดให้รับปลายฝนกลับบ้านด้วยกันทุกวัน ถ้าหากว่าเขากลั่งแกล้งเธอ ทำให้เธอลำบากต้องกลับบ้านเองอีก เขาจะโดนตัดเงิน บิดารักและเอ็นดูปลายฝนมากจนเขายังนึกสงสัย ว่าบิดาอยากจะเคลมเด็กในบ้าน แต่เขาก็ยังไม่เห็นว่าเป็นเช่นนั้น แต่ก็นิ่งนอนใจไม่ได้ “ไปได้แล้วครับลุงชุ่ม” คชาสั่งคนขับรถ ก่อนจะเหลือบมองตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาโดนบิดาดุนั่งอยู่ตรงเบาะหน้าด้วยสายตาไม่สบอารมณ์ “เธอกล้ามากนะที่จะกลับเอง ถ้าคุณพ่อมาเห็น ฉันก็จะโดนหักเงินอีก เธอมีปัญญาชดใช้เหรอ” คชาเปิดศึกในรถ เอ่ยถามเสียงกร้าว “ปลายขอโทษค่ะ” “หุบปาก!” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นทำเอาปลายฝนสะดุ้งสุดตัว ชุ่มเองก็รับรู้ถึงอารมณ์เดือดดาลของเจ้านายหนุ่ม “ฉันไม่ต้องการคำขอโทษจากเธอ ถ้าขืนกล้าทำให้ฉันเดือดร้อนอีก เธอโดนแน่” เขาคาดโทษเอาไว้ พอถึงบ้านลงจากรถได้คชาก็รีบคว้าข้อมือเล็กของปลายฝนเอาไว้ “คุณคิง มีอะไรคะ” เธออุทานอย่างตกใจ พลางเอ่ยถามเสียงสั่น “อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วมาทำความสะอาดห้องฉันด้วย” “แต่เป็นหน้าที่พี่สารินนี่คะ” “เดี๋ยวนี้เธอกล้าเถียงฉันอย่างนั้นเหรอ” “ได้ค่ะ” ปลายฝนรีบรับคำ เธอไม่มีหน้าที่แค่รับคำ เขาเป็นเจ้านายและเธอก็เป็นแค่ผู้อาศัยเท่านั้น “เธอควรรู้สถานะว่าเป็นใคร กล้าปฏิเสธ กล้าต่อรองกับฉันอย่างนั้นเหรอ ถึงแม้ว่าคุณพ่อจะรักและเอ็นดูเธอมากแค่ไหน แต่เธอก็แค่ลูกคนใช้ในบ้านเท่านั้น” เขาตอกย้ำสถานะของเธอ “ปลายรู้ค่ะ” เธอพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินกลับห้องพักด้วยจิตใจว้าวุ่น ไม่แน่ใจว่าเขาจะมาไม้ไหนอีก ถ้าเธอทำอะไรให้เขาไม่พอใจ เธอได้โดนเขาแกล้งอีกแน่ ๆ และในบ้านก็ไม่มีใครกล้าหือกับเขาหรอก “ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะลูก” ประภาพรเอ่ยถามลูกสาวที่เดินกลับห้องพักด้วยใบหน้าห่อเหี่ยว “คุณคิงให้หนูไปทำความสะอาดห้องน่ะค่ะ” “ก็ไปสิ” “แต่หน้าที่พี่สารินนะจ๊ะแม่” “ก็ใช่ แต่เราเป็นคนใช้จะเกี่ยงได้ยังไงกัน” “หนูว่าไม่ใช่หรอก คุณคิงคงอยากหาเรื่องแกล้งอะไรหนูแน่ ๆ” “แล้วเราไปทำอะไรให้คุณคิงไม่พอใจอีกหรือไง” “ไม่ได้ทำอะไรเลยจ้ะ” ปลายฝนส่ายหน้าไปมา แต่ก็ต้องรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ขึ้นไปทำความสะอาดห้องของเจ้านายจอมเหวี่ยงอย่างคชาในทันที ถ้าขึ้นไปช้าเธอได้โดนเขาเอ็ดลั่นบ้านอีกแน่ ๆ “กว่าจะเสด็จขึ้นมาได้ ฉันรอเธอเกือบยี่สิบนาที” เขาก้มมองนาฬิกาข้อมือเรือนหรู พลางมองปลายฝนตั้งแต่หัวจรดเท้า เธออยู่ในชุดเสื้อยืดสีชมพูกับกางเกงห้าส่วนสีน้ำตาลเข้ม ปลายฝนเป็นคนผิวขาวผ่อง หน้าตาผิวพรรณของอีกฝ่ายดีเกินหน้าเกินตาลูกคนใช้ทั่วไป เขายอมรับข้อนี้ แต่ยังไงเธอก็คือลูกคนใช้ในบ้านเท่านั้น! “เดี๋ยวปลายจะรีบทำความสะอาดห้องค่ะ” เธอนำอุปกรณ์ทำความสะอาดเข้ามาพร้อมสรรพ กวาดสายตามองห้องสะอาดสะอ้านของเขาแล้วนึกไม่ออกว่าจะต้องทำความสะอาดตรงไหน ฝุ่นที่จะดูดก็ไม่มีสักนิด หรือคราบสกปรกที่ต้องเช็ดก็ไม่มีอีกเช่นกัน สารินเองก็เป็นคนเรียบร้อย ทำความสะอาดบ้านได้เนี๊ยบมาตลอด ไม่เคยมีอะไรบกพร่องให้ต้องตำหนิ