พ่อหม้ายมาเฟีย

หลังจากที่พะพิมได้ตกลงกับชานนท์ในวันนั้น เธอก็เก็บข้าวของและจัดการเคลียร์ตัวเองให้พร้อมที่จะย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านหลังใหม่ เธอไม่ได้จะทิ้งน้องๆ ที่นี่ แต่เพื่อให้มูลนิธิของเธอไม่ประสบปัญหาเงินไม่พอใช้จ่ายเธอจำเป็นต้องรับงานนี้ เพราะงานที่เธอทำอยู่เงินเดือนมันก็แสนจะน้อยนิด ถึงจะมีการบริจาคจากใครหลายๆ คนเข้ามาแต่ก็ไม่มากพอที่จะใช้จ่ายอยู่ดี แต่มันก็ดีอย่างนึงที่พอเธอย้ายออกไปแล้วก็มีคนเข้ามาดูแลต่อ เป็นคนที่ชานนท์จ้างมาและเป็นคนที่จบด้านนี้มาโดยตรง ส่วนพะพิมนั้นก็มีหน้าที่ดูแลน้องเฌอลูกสาวคนเดียวของชานนท์ ที่คิดว่าเธอเป็นแม่ เนื่องจากที่ผ่านมาน้องเธอไม่เคยได้สัมผัสกับคำว่าแม่เลย ชานนท์ไม่เคยเปิดใจรับใครเพราะกลัวว่าคนคนนั้นจะเข้ากับน้องเฌอไม่ได้ เขาเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับลูกเหนือสิ่งอื่นใดทั้งหมด แต่พอน้องเฌอได้มาเจอกับพะพิมกลับคิดว่าเธอเป็นแม่ แถมยังร้องหาจนชานนท์ต้องให้ลูกน้องสืบว่าบ้านของพะพิมอยู่ที่ไหน และสุดท้ายก็ได้ยื่นข้อเสนอให้กับเธอเพื่อที่จะให้พะพิมเข้าไปดูแลลูกสาวคนเดียวของเขา บ้านของชานนท์ "เอ่อฉันต้องเดินเข้าไปเลยหรอคะ" พะพิมหันไปถามคนขับรถที่เป็นคนไปรับเธอจากมูลนิธิมา "ครับ คุณเดินเข้าไปได้เลยครับ คุณหนูกับนายน่าจะรออยู่ด้านในแล้ว" "ค่ะ" นี่เป็นครั้งแรกที่พะพิมได้เห็นบ้านหลังใหญ่โตโอ่อ่าแบบนี้ เธอเพิ่งจะได้รู้ว่าบ้านของคนรวยมันเป็นแบบนี้นี่เอง "ขอโทษนะคะคือฉัน..." "ใช่คุณพิมหรือเปล่าคะ" "ใช่ค่ะ" "คุณหนูกับคุณนนท์รออยู่ทางนี้ค่ะ" "...." พะพิมถือกระเป๋าเดินไปโดยมีแม่บ้านนำทางไปให้ จนกระทั่งมาถึงห้องรับแขกที่แสนจะกว้างใหญ่ ชานนท์กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่กับลูกสาวของเขา "คุณแม่..." "เอ่อสวัสดีค่ะน้องเฌอ" "คุณพ่อขา คุณแม่มาแล้วค่ะ" "เอากระเป๋าคุณขึ้นไปเก็บด้านบนสิ ให้แม่บ้านพาไปจะได้รู้ว่าห้องไหนเป็นห้องไหน" "ค่ะ" "น้องเฌอขอไปกับคุณแม่นะคะ" "ครับ แต่ระวังบันไดนะลูก" "ค่ะคุณพ่อ" พะพิมเดินขึ้นไปดูห้องนอนของเธอและแม่บ้านก็แนะนำห้องนอนต่างๆ ที่อยู่เรียงกันว่าเป็นห้องของใครบ้าง เธอจะได้ไม่ลืมตัวเข้าไปผิด "แล้วตอนเช้า..." "ไม่ลำบากคุณหรอกค่ะ เดี๋ยวพวกแม่บ้านจัดการเรื่องอาหารให้เอง ส่วนคุณก็แค่คอยดูแลคุณหนูก็พอค่ะ" "ค่ะ" "คุณแม่ขา คืนนี้น้องเฌอขอนอนด้วยได้ไหมคะ" "หืม แล้วน้องเฌอไม่นอนกับคุณพ่อหรอคะ" "ไม่ค่ะ ปกติน้องเฌอนอนแยกค่ะ คุณพ่อไม่ได้ให้นอนด้วย" "อ่าว..." น้องเฌออาจจะถูกเลี้ยงมาโดยสไตล์ของเมืองนอก ที่เขามักจะให้ลูกนอนแยกกับพ่อแม่ตั้งแต่เด็กๆ แต่กับเธอไม่ใช่แบบนั้น บางครั้งเธอก็นอนรวมอยู่กับน้องๆ อาจจะเป็นเพราะว่าฐานะต่างกันด้วย "ได้ไหมคะคุณแม่" "ได้สิคะแต่น้องเฌอต้องไปขออนุญาตคุณพ่อก่อนนะคะ" "คุณพ่อไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ" "ไม่ได้นะคะน้องเฌอ เรายังเด็กจะทำอะไรก็ต้องขออนุญาตผู้ใหญ่ก่อน หรือถ้าจะไปไหนก็ต้องบอกกล่าวให้ผู้ใหญ่รู้ถ้าเราหายตัวไปขึ้นมาผู้ใหญ่จะได้ตามเจอไง" "อย่างนั้นหรอคะ" "ใช่แล้วค่ะ" น่าแปลกที่น้องเฌอยอมเชื่อฟังพะพิมทั้งๆ ที่ก่อนหน้านั้นแทบจะไม่ฟังคำพูดของใครเลย แกไม่ใช่เด็กเอาแต่ใจไม่ใช่เด็กที่ขี้โวยวาย แต่แกก็เป็นเด็กที่ไม่ค่อยทำตามคำพูดของใครเหมือนกัน เวลาผ่านไป ก๊อกๆๆๆ "ใคร?" "น้องเฌอเองค่ะคุณพ่อ" "...." ชานนท์รีบไปเปิดประตู ก่อนที่เขาจะเห็นลูกสาวคนเดียวยืนอยู่กับพะพิมที่หน้าประตูห้องของเขา "มีอะไรหรือเปล่าน้องเฌอ" "คืนนี้น้องเฌอขอไปนอนกับคุณแม่นะคะ" "น้องเฌอไม่นอนห้องของตัวเองหรอ?" "ไม่ค่ะน้องเฌออยากนอนกับคุณแม่" "ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจค่ะ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้านะคะ" "ค่ะคุณพ่อ ฝันดีนะคะ" "ฝันดีครับคนเก่ง" หลังจากที่พูดคุยกันเสร็จพะพิมก็พาน้องเฌอกลับห้องนอนของตัวเอง นี่เป็นคืนแรกที่เธอต้องนอนบนเตียงใหญ่ภายในห้องกว้างใหญ่ มันรู้สึกโหวงๆ รู้สึกโล่งๆ ยังไงบอกไม่ถูก อาจเป็นเพราะเธอเคยอยู่ในห้องแคบๆ มาก่อน พอได้มาอยู่ในห้องใหญ่แบบนี้เลยรู้สึกแปลกๆ ไม่ชิน ในใจลึกๆ ก็ยังคิดถึงน้องๆ ที่อยู่ในมูลนิธิอีก แต่ถ้าเธอไม่ยอมเสียสละออกมาแบบนี้น้องๆ ก็อาจจะลำบากกัน เธอไม่เคยคิดที่จะออกมาหาความสุขสบายอยู่คนเดียว แต่เพื่อให้น้องๆ ได้อยู่ที่นั่นได้มีไฟฟ้าใช้ ได้กินอิ่ม เธอจำเป็นต้องทำ "คุณแม่ไม่นอนหรอคะคิดอะไรอยู่" "น้องเฌอทำไมถึงคิดว่าคนนี้เป็นแม่ล่ะ" พะพิมชี้ไปที่ตัวเอง ถึงจะพยายามแทนตัวเองว่าแม่ต่อหน้าเด็กคนนี้แล้วแต่มันก็ยังไม่ชินสักที "ก็เป็นแม่ไงคะ คุณพ่อเคยบอกกับน้องเฌอว่าคุณแม่ไปทำงาน" "...." อาจจะเป็นเพราะเด็กคนนี้ไม่เคยเห็นหน้าแม่ของตัวเอง พอได้มาเจอกับพะพิมในครั้งนั้นถึงได้คิดไปเองว่าเธอเป็นแม่ หรืออาจจะมีความสัมพันธ์บางอย่างที่ทำให้เด็กคนนี้คิดว่าเธอคือแม่ของตัวเอง พะพิมเป็นคนจิตใจดีรักเด็ก ก็ไม่แปลกที่เด็กคนไหนจะเข้าหาเธอแล้วก็ติดทั้งนั้น "นอนกันเถอะนะคะ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า" "ตื่นไปไหนหรอคะ?" "ต้องตื่นไปใส่บาตรค่ะ ตอนเช้าคุณพ่อจะให้น้องเฌอไปใส่บาตรที่หน้าบ้านด้วย" "อ๋อ.." พะพิมแอบคิดไปว่าแม่ของเด็กคนนี้อาจจะไม่อยู่ที่นี่แล้วหรือเปล่า หมายถึงอาจจะเสียชีวิตไปแล้ว แต่เธอก็ไม่กล้าถามเพราะกลัวจะไปตอกย้ำความรู้สึกของน้องเฌอ แกเป็นเด็กที่น่ารักพูดเพราะ สมควรแล้วล่ะที่แกถูกสั่งสอนมาเป็นอย่างดี แถมยังเป็นลูกผู้ดีมีตระกูลแบบนี้อีก การพูดการจาบ่งบอกถึงการสั่งสอนเลย "คุณแม่ไปใส่บาตรด้วยกันนะคะ" "ค่ะ ว่าแต่ทำไมคุณพ่อถึงให้น้องเฌอไปใส่บาตรด้วยทุกวันเลย" "คุณพ่อบอกว่าทำบุญให้เจ้ากรรมนายเวร แล้วก็จะทำให้เราได้บุญด้วยค่ะ" "พ่อของน้องเฌอเนี่ยเป็นคนใจบุญเหมือนกันนะคะ" "ใช่ค่ะ" "นอนกันเถอะนะคะ พรุ่งนี้จะได้ตื่นแต่เช้า" "คุณแม่ถักเปียให้น้องเฌอด้วยนะคะ น้องเฌอชอบถักเปีย แต่คุณพ่อถักไม่ค่อยสวย" "ได้สิคะ" "ฝันดีค่ะคุณแม่" "ฝันดีค่ะน้องเฌอ"