EP:02 ทำหน้าที่(แม่)
1242 คำ
เช้าวันต่อมา
พะพิมตื่นแต่เช้าอาบน้ำและแต่งตัวให้กับน้องเฌอ ถักเปียเล็กๆ น่ารักตามที่แกชอบ จากนั้นก็พาสาวน้อยเดินลงไปด้านล่าง ซึ่งชานนท์ก็ดูเหมือนจะตื่นแต่เช้าแล้วเหมือนกัน
"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณพ่อ"
"อรุณสวัสดิ์เช่นกันค่ะ เมื่อคืนหลับสบายไหม"
"หลับสบายมากค่ะคุณแม่กอดทั้งคืนเลย" เด็กน้อยพูดกับผู้เป็นพ่อแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เพราะมีความรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองได้นอนกับแม่จริงๆ ต่างจากพะพิมที่นอนไม่ค่อยจะหลับเนื่องจากผิดที่และไม่เคยนอนกอดใครแบบนี้เลย น้องเฌอแกเป็นเด็กน่ารักน่ากอดด้วยซ้ำ แต่เธอรู้สึกไม่ค่อยชินเพราะเธอไม่ได้เป็นอะไรกับพ่อของแกแต่ต้องมาเป็นแม่ให้กับแกก็เลยรู้สึกแปลกๆ กับตัวเอง
"ไปใส่บาตรกันเถอะเดี๋ยวพระก็มาแล้ว"
"ค่ะ ไปด้วยกันนะคะคุณแม่"
"ค่ะ" พะพิมยอมเดินตามไปตามคำชวนของลูกสาว ได้เห็นสองพ่อลูกพากันจูงมือเดินไปดูอบอุ่นดีมากแท้ๆ แต่ทำไมน้องเฌอถึงอยากได้เธอเป็นแม่อีก
ผ่านไปไม่นาน
"ไปกินข้าวกันนะคะน้องเฌอ"
"ค่ะ ไปค่ะคุณแม่"
"เอ่อ ฉันต้องกินข้าว..."
"ใช่ ยังมีอีกหลายอย่างที่คุณต้องเรียนรู้เกี่ยวกับกฎในบ้านหลังนี้ เดี๋ยวป้าแกจะเป็นคนอธิบายให้คุณฟังเองว่าคุณจะต้องทำยังไงบ้าง"
"ค่ะ"
มันไม่แตกเลยที่บ้านหลังใหญ่แบบนี้จะมีกฎระเบียบมากมาย เพราะขนาดมูลนิธิของเธอยังต้องมีกฎระเบียบเลย ทุกคนในบ้านคงจะอยู่กันอย่างเป็นระเบียบสินะ น้องเฌอถึงได้เป็นคนที่ระเบียบเรียบร้อยได้ขนาดนี้
"อาทิตย์หน้าผมต้องพาน้องเฌอไปรายงานตัว แกจะต้องเข้าเรียน ถ้าคุณอยากจะไปด้วยก็ตามใจ" เพราะมันเป็นทางผ่านที่จะไปมูลนิธิพอดี เผื่อว่าพะพิมจะอยากตามไปแล้วแวะไปหาน้องๆ ของเธอที่มูลนิธิ
"แล้วก่อนหน้านี้น้องเฌอไม่ได้เรียนเตรียมอนุบาลหรอคะ"
"ผมให้คุณครูมาสอนพิเศษที่บ้านแกไม่ได้ออกไปเรียนข้างนอก"
"อ๋อ..." ก็เขาดูรวยขนาดนี้ จะจ้างคุณครูมาสอนพิเศษที่บ้านก็ไม่เห็นแปลก
"ถ้าน้องเฌอไปโรงเรียนแล้วคุณแม่จะยังอยู่ที่นี่กับน้องเฌอไหมคะ" เด็กน้อยถามเสียงเศร้าเพราะกลัวว่าช่วงเวลาที่ตนเองนั้นไปโรงเรียนพะพิมจะหายตัวไปไม่อยู่ที่นี่กับเธออีก
"ไม่ไปไหนหรอกค่ะจะอยู่รอน้องเฌอที่บ้านนี่แหละค่ะ"
อันที่จริงที่เธอไม่สามารถไปไหนได้ก็เป็นเพราะสัญญาที่เธอได้ให้ไว้กับชานนท์ต่างหาก แต่เธอคิดว่าในอนาคตเธอจะต้องผูกพันกับเด็กคนนี้มากแน่ๆ และก็คงจะไปไหนไม่ได้อีกเลย
เวลาต่อมา
"คุณแม่จะไปไหนหรอคะ"
"จะลงไปหาป้าข้างล่างค่ะ น้องเฌอจะลงไปด้วยไหมคะ"
"ไปค่ะไป"
น้องเฌอมักจะอยู่ตัวติดกับพะพิมตลอด และไม่ได้อยู่กับพ่อของแกเลย ซึ่งเวลานี้เขานั้นก็ออกไปทำงานข้างนอก ปล่อยให้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันสองแม่ลูก โดยมีแม่บ้านคอยเป็นหูเป็นตาเนื่องจากใครหลายๆ คนยังไม่ไว้ใจพะพิมสักเท่าไหร่นัก
"ป้าคะ"
"ค่ะๆ คุณพิมมีอะไรหรือเปล่าคะ"
"มีอะไรให้ช่วยไหมคะ"
"มะ ไม่มีเลยค่ะไม่มี คุณพิมมาทำงานแบบนี้ไม่ได้หรอกค่ะ"
"ก่อนหน้านั้นคุณชานนท์บอกกับฉันว่ามีอีกหลายอย่างที่ฉันยังไม่รู้เกี่ยวกับบ้านหลังนี้ เป็นกฎของบ้านน่ะค่ะ ฉันก็เลยอยากจะรู้ว่าบ้านหลังนี้มีข้อห้ามหรือมีอะไรที่ไม่ให้ทำบ้าง"
"ส่วนมากไม่ค่อยมีข้อห้ามนะคะแต่จะเป็นกฎระเบียบที่ไม่ให้เข้ามาวุ่นวายมากกว่าค่ะ"
"อะไรหรอคะ?"
"คุณชานนท์ไม่ค่อยชอบให้ใครเข้ามาวุ่นวายในบ้านกับในห้องส่วนตัวค่ะ ทำความสะอาดเสร็จแล้วก็ต้องรีบออกไปหรือไม่ก็ต้องอยู่ให้เป็นที่เป็นทางห้ามไปเดินเกะกะเด็ดขาด อีกอย่างนึงที่บ้านทานข้าวกันเป็นเวลาค่ะตอนเช้าคุณชานนท์จะรับประทานอาหารพร้อมกับคุณหนูตอนเจ็ดโมง ส่วนตอนกลางวันบางครั้งก็จะพาคุณหนูออกไปข้างนอกค่ะ แต่ตอนเย็นก็จะรับประทานอาหารประมาณหกโมงค่ะ คุณชานนท์เป็นคนรักษาเวลาและไม่ชอบคนที่ไม่รักษาเวลาค่ะ บ้านหลังนี้ก็เลยค่อนข้างมีกฎระเบียบเยอะนิดหน่อย คุณพิมไม่ติดขัดอะไรใช่ไหมคะ"
"ไม่หรอกค่ะ เมื่อวานเขาบอกว่ามีกฎระเบียบที่ฉันต้องรู้ฉันก็เลยสงสัยน่ะค่ะ นึกว่ามีข้อห้ามทำอะไรในบ้านหลังนี้ ฉันแค่กลัวว่าจะทำผิดไปน่ะค่ะ"
"กฎระเบียบก็มีเท่านี้แหละค่ะ"
"ขอบคุณมากๆ นะคะ"
"คุณยายน้องเฌออยากกินขนมจังเลย"
"ได้สิคะคุณหนู เดี๋ยวยายให้คนหยิบมาให้นะคะคุณหนูไปนั่งรอกับคุณแม่ก่อนนะ"
"ได้ค่ะ ไปนั่งรอที่ห้องนั่งเล่นกันนะคะคุณแม่"
"ค่ะ"
เธอยังไม่ค่อยคุ้นชินกับบ้านหลังใหญ่แบบนี้ เวลาจะเดินไปตรงไหนน้องเฌอจะเป็นคนจูงมือของเธอไปมากกว่า
"น้องเฌออยากไปโรงเรียนไหมคะ" เพราะเธอพอจะเดาออกว่าเด็กๆ ถ้าเริ่มไปโรงเรียนเป็นครั้งแรกมักจะไม่ค่อยชอบสักเท่าไรเพราะเคยอยู่แต่บ้านกันส่วนใหญ่
"อยากไปค่ะ คุณพ่อบอกว่าถ้าน้องเฌอไปโรงเรียนน้องเฌอจะมีเพื่อน น้องเฌอจะได้รู้จักกับเพื่อนเยอะแยะเลยค่ะ น้องเฌออยากมีเพื่อน..." ประโยคสุดท้ายแกพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบามาก ดูเหมือนแกจะเป็นเด็กที่ไม่ค่อยมีเพื่อนสักเท่าไร คงอาจจะเป็นเพราะได้อยู่แต่บ้านแบบนี้
"ไม่เป็นอะไรนะคะ เดี๋ยวได้ไปโรงเรียนน้องเฌอก็จะมีเพื่อนแล้ว ตอนน้องเฌออยู่บ้านก็จะมีพะ...เอ่อ...มีแม่แล้วก็มีพวกป้าๆ ลุงๆ คอยเป็นเพื่อนไง"
"จริงๆ นะคะ"
"จริงสิคะ"
"คุณพ่อไม่ค่อยมีเวลาอยู่กับน้องเฌอเลย คุณพ่อบอกว่าคุณพ่อต้องทำงาน น้องเฌออยากไปกับคุณพ่อแต่คุณพ่อก็ไม่ให้ไปด้วยคุณพ่อบอกว่ามันอันตราย คุณพ่อบอกว่าอยากให้น้องเฌอโตก่อน"
"ก็ทำตามที่คุณพ่อบอกดีกว่านะคะ คุณพ่อคงต้องทำงานเดินทางบ่อยๆ ก็เลยกลัวอันตรายไม่อยากให้น้องเฌอไปด้วย"
"ค่ะ น้องเฌอจะเชื่อคุณแม่ คุณแม่ไม่โกหกน้องเฌอ และน้องเฌอก็รักคุณแม่มากเลย"
"....." พะพิมยิ้มเจื่อนถ้าวันนึงน้องเฌอแกรู้ขึ้นมาว่าความจริงแล้วพะพิมไม่ใช่แม่ของตัวเองแกจะรู้สึกยังไงกันนะจะร้องไห้หรือเปล่า และเธอก็ไม่ได้ใจร้ายพอที่จะทำร้ายความรู้สึกของเด็กคนหนึ่งได้ โดยเฉพาะเด็กที่น่ารักอย่างน้องเฌอ
- ผู้เขียน
