ว่านสงบใจ
1549 คำ
เสียงพูดคุยที่ดังลอดออกมา ทำให้หลี่น่านึกสงสัยว่าคนภายในห้อง คือผู้ใดกันแน่ ร่างบางจึงย่องเข้าไป เอาหูแนบกับกำแพงห้อง พยายามนิ่งฟังว่าจะใช่เสียงของบิดานางหรือไม่
“บันทึกซื้อขาย ท่านจะเอาไปหรือไม่”
“อืม เผื่อจะใช้เป็นหลักฐาน” เสียงพูดเป็นเสียงบุรุษมิผิดแน่ ทว่าเสียงนั้นอู้อี้เสียจนแทบจะฟังความไม่ออก ได้ยินเพียงว่าหลักฐานๆ กระไรสักอย่าง
จะเอาอย่างไรดี รออยู่ตรงนี้ดีไหมนะ
หากว่าเป็นท่านพ่อ ก็คงมิเป็นไร แต่หากพวกนี้เป็นโจร นางจะได้จับตัวไว้ ก่อนที่พวกมันจะเอาของมีค่าออกไปจากเรือน
หลี่น่าตัดสินใจยืนพิงผนังห้อง เพื่อรอคนในห้องออกมา ห้องตำราของท่านพ่อมีเพียงทางออกเดียว ทั้งยังไม่มีหน้าต่างสักบาน อย่างไรคนในห้องก็ต้องออกมาทางนี้
รออยู่เพียงเค่อเดียว (15 นาที) หลี่น่าก็เห็นคนในห้องสองคนค่อยๆ เปิดประตูออกมา พร้อมกับตำราหลายเล่ม นางเองก็ไม่รู้ว่าตำรานั่นสำคัญอย่างไร ถึงมีค่าพอที่จะทำให้ แม่ทัพใหญ่และรองแม่ทัพของแคว้น ต้องเข้ามาขโมยถึงในเรือนผู้อื่นเช่นนี้
“ไม่คิดว่าจะเป็นพวกท่าน”
“…หลี่น่า” เสียงแผ่วเบาหลุดออกมาจากปากหนาของแม่ทัพใหญ่ เขาให้ฮุ่ยหวง ปล่อยควันหลับใหลทุกคนในเรือนแล้วมิใช่หรือ
“แปลกใจหรือที่เห็นข้า ข้ามากกว่ากระมังที่ต้องแปลกใจ”
“…” ร่างสูงกำตำราเล่มนั้นไว้แน่น ดูก็รู้ว่าต้องการตำรานั่นมากเพียงใด
“วันก่อน ที่ท่านทำท่าจะเข้าไปในห้องตำราของบิดาข้า คงมิใช่เพราะหลงทางสินะ ตั้งใจไว้แล้วใช่หรือไม่” คุณหนูเหอสังเกตเห็นตั้งแต่วันนั้น แม่ทัพใหญ่ของแคว้น มีหรือจะจดจำทางออกของเรือนเล็กๆ มิได้
ศีรษะเล็กส่ายไปมาช้าๆ พลางแสยะยิ้มเย้ยหยัน ให้กับความรู้สึกดีๆ ที่นางมอบให้ชายตรงหน้า
“ข้าก็นึกเข้าข้างตนเอง ว่าท่านอยากจะเป็นสหายกับข้าเช่นกัน จึงให้ความช่วยเหลือต่างๆ นานา ที่แท้ก็เพราะแบบนี้นี่เอง” นางเสียความรู้สึก คำนี้คงจะเป็นคำพูดที่ใช้แทนสิ่งที่นางกำลังเป็นอยู่ตอนนี้ได้ เรื่องราวที่ผ่านมา เป็นเพราะเขาต้องการใช้ประโยชน์จากนางเท่านั้น คิดไปแล้วก็เสียใจอยู่ไม่น้อย
นึกว่าจะมีสหายที่ไว้ใจได้อย่างคนอื่นเขาสักคน
“ข้าขออภัย แต่ข้ามีความจำเป็นต้องทำเช่นนี้” ชายหนุ่มยังคงใช้สีหน้าเรียบนิ่ง ไม่แสดงอารมณ์เช่นเดิม เห็นเช่นนี้ ยิ่งทำให้หลี่น่าสมเพชตัวเอง เขาก็ชัดเจนตั้งแต่แรก ว่ามิได้อยากเป็นสหายกับนาง
หึ! ช่างเถิด ข้ามีเพียงเอินเอินและครอบครัวก็พอแล้ว
“นั่นเป็นเรื่องของท่าน จะจำเป็นอย่างไรข้ามิรู้ รู้เพียงว่าท่านใจร้ายนักที่หลอกใช้ข้า”
“…” หวังหย่งมิอาจเอ่ยคำแก้ตัวได้ สิ่งที่หลี่น่ากล่าว เป็นจริงทุกอย่าง เขาตั้งใจเข้าหานาง ตั้งใจช่วยเหลือนาง เพื่อหวังประโยชน์จากตัวนาง
“ช่างเถิด ตำราที่ท่านเอาไป เมื่ออ่านเสร็จแล้วก็นำมาคืนด้วยเล่า…” หลี่น่ามองไปยังตำราสองสามเล่มที่หวังหย่งและฮุ่ยหวงถืออยู่
“…”
“เรือนข้ามิใช่โรงทาน ที่คิดอยากได้ ก็มาหยิบฉวยเอาไป โดยมิเอ่ยขอ” ว่าแล้วหญิงสาวก็เดินจากไป โดยมิหันกลับไปมองชายหนุ่มทั้งสองอีก แล้วจะให้นางอยู่ต่อด้วยเหตุใดเล่า เพียงเท่านี้ก็ทนไม่ไหวแล้ว
ซี๊ด~ ปวดฉี่! อั้นมานาน จนจะราดอยู่แล้ว
.
.
“ข้าบอกให้เจ้าไปปล่อยควันหลับใหล ไว้ในเรือนแล้วมิใช่หรือ เหตุใดหลี่น่าจึงตื่นขึ้นมากลางดึกเช่นนั้น” คิ้วหน้าขมวดติดกันแน่น ป่านนี้หลี่น่าคงตัดสัมพันธ์ความเป็นสหายกับเขาไปแล้ว
“เอ่อ ข้าก็นำควันหลับใหลไปไว้ในห้องนอน ทั้งสามห้องแล้วนะขอรับ หรือว่าคุณหนูเหอมิได้นอนห้องนั้น”
“ช่างเถิด อย่างไรนางก็เห็นไปแล้ว ข้าคิดว่านางคงไม่แพร่งพรายเรื่องนี้ให้ผู้ใดรู้”
“แล้วเรื่องบันทึกนี่ล่ะขอรับ”
“รีบอ่านให้เสร็จ แล้วนำไปคืนเสีย” ว่าแล้วทั้งสองก็ลงมืออ่านบันทึกการสั่งสินค้าของสกุลเหอ ใช้เวลากว่าหนึ่งชั่วยาม (2 ชั่วโมง) จึงจะอ่านเสร็จทั้งสามเล่ม
“ไม่พบการสั่งซื้อว่านสงบใจเลยขอรับ หรือว่าคนที่นำเข้ามาจะมิใช่สกุลเหอขอรับ”
“เป็นไปมิได้ สกุลเหอเป็นสกุลเดียวที่ค้าขายกับแคว้นไฉ” หวังหย่งกำลังสืบหาแหล่งที่มาของว่านที่คร่าชีวิตบิดาและมารดาของเขาเมื่อหนึ่งปีก่อน
บิดาของเขาเป็นขุนนางขั้นสอง รับหน้าที่เป็นเสนาบดีกรมคลัง ส่วนมารดาของเขาก็เป็นบุตรสาวสกุลนักรบ หลังจากที่ครอบครัวทางฝั่งมารดาสิ้นไป หวังหย่งก็ได้ขอบิดา เข้ารับราชการทหารตามรอยท่านตา
ตอนนั้นเขามีอายุเพียงสิบสามหนาว ท่านพ่อจึงให้ฮุ่ยหวงที่เป็นบุตรของบ่าวในเรือนมาดูแลใกล้ชิด และร่ำเรียนการทหารมาด้วยกัน ไม่นานทั้งหวังหย่งและฮุ่ยหวง ก็ใช้ความสามารถไต่เต้าขึ้นเป็นนายกอง
ยามที่ทำสงครามกับพวกนอกด่าน ชินอ๋องหยางหมิงจงที่ควบตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ ได้เห็นแววของหวังหย่ง จึงเลื่อนขั้นให้เขาได้รับตำแหน่งรองแม่ทัพแห่งแคว้นหยาง และให้ไปประจำการอยู่ชายแดนเป็นเวลาสามหนาว ด้วยความที่เป็นห่วงบิดา มารดา และท่านย่า เขาจึงส่งฮุ่ยหวงกลับมาประจำการในเมืองหลวง คอยดูแลและส่งข่าวของครอบครัวให้กับเขา
แต่เมื่อใกล้เวลาปลดประจำการ หวังหย่งกลับได้รับข่าวร้ายจากฮุ่ยหวง ว่าครอบครัวของเขาถูกวางยาพิษ มีเพียงท่านย่าที่รอดชีวิตมาได้ แต่ก็บอบช้ำทางจิตใจอยู่ไม่น้อย หวังหย่งจึงตัดสินใจของพระราชทานอนุญาตจากชินอ๋องมาประจำการที่เมืองหลวง ประจวบเหมาะกับการที่ชินอ๋องวางมือด้านการทหาร เขาจึงได้ถูกเลือกให้เป็นแม่ทัพใหญ่ของแคว้น
“นี่เป็นน้ำโสมบำรุง ที่นายท่านและฮูหยินดื่มก่อนจะสิ้นใจขอรับ” นั่นเป็นเพียงหลักฐานชิ้นเดียวที่ฮุ่ยหวงหาเจอ
พวกเขาทั้งสองช่วยกันตรวจสอบน้ำโสมเหล่านั้นเป็นเวลาเกือบปี กว่าจะพบว่าในโสมบำรุงมีส่วนผสมที่ทำให้เกิดพิษอยู่ นั่นคือว่านสงบใจ
ว่านสงบใจนี้จะขึ้นบนเทือกเขาของแคว้นไฉเท่านั้น และแน่นอนว่าการนำเข้าสินค้าจากต่างแคว้น มีเพียงสกุลเหอ ที่สามารถนำสินค้าของแคว้นไฉเข้ามาได้ เพราะพ่อค้าธรรมดามิมีกำลังเงินมากพอ จะจ้างคนไปเสาะหามาได้แน่
เมื่อรู้เบาะแส พวกเขาทั้งสองจึงพยายามสืบค้นมาตลอด ทว่าช่วงก่อนสกุลเหอมีคนเฝ้าลาดตระเวนอยู่ตลอด ทำให้ไม่มีช่องให้เข้าไป อีกอย่างเขาไม่อยากให้ผู้ใดรู้เรื่องนี้ จึงต้องคอยสืบอย่างเงียบๆ หากว่าสกุลเหอรู้ว่าเขาเข้าไปค้นเรือน จะต้องบอกกล่าวกับเสนาบดีเถียนเป็นแน่ เพราะก่อนหน้านี้ทั้งสองตระกูลรักใคร่กลมเกลียวกันยิ่งนัก
ต่อมาสกุลเหอก็ถูกโกงจนตกอับ บ่าวไพร่ต่างหนีหาย ทั้งเขายังพบกับหลี่น่าโดยบังเอิญ เขาจึงเข้าไปตีสนิท หวังจะได้เข้าไปในเรือนสกุลเหอ อย่างน้อยก็ทำให้รู้ที่ทางต่างๆ เพื่อจะได้ลอบเข้าไปค้นหาหลักฐานอย่างที่ทำไปเมื่อครู่
“บางทีเอกสารสำคัญอาจจะไม่ถูกเก็บไว้ในห้องตำราก็ได้นะขอรับ”
“ข้าเองก็คิดเช่นนั้น”
“ท่านแม่ทัพคิดว่า ท่านเหอจะมีส่วนกับการตายของนายท่านและฮูหยินหรือไม่ขอรับ”
“เรื่องนี้เป็นไปได้ทั้งสองทาง ท่านเหออาจจะถูกหลอกใช้ หรือไม่เขาก็อาจจะร่วมมือกับคนร้าย” หวังหย่งกำพู่ห้อยของมารดาไว้แน่น
“เช่นนั้นเรื่องของท่านกับคุณหนูเหอ เห็นทีจะเป็นไปไม่ได้”
“ข้ามิได้คิดสิ่งใด นอกจากเรื่องหาตัวคนผิด”
“อ่า~ อย่างนั้นหรือขอรับ” รอยยิ้มกริ่มของรองแม่ทัพหยวน สร้างความรำคาญใจให้หวังหย่งไม่น้อย ร่างสูงจึงเอ่ยตัดบทไป
“เป็นอย่างนั้น เจ้าไปพักเถิด แล้วเตรียมตัวให้ดี เราจะเข้าไปหาบันทึกซื้อขายสินค้าอีกครั้ง” แม้จะคิดเช่นนั้น ทว่าสายตาที่ผิดหวังของหลี่น่า มันทำให้เขาลำบากใจอยู่ไม่น้อย
ทั้งที่ตนเองมีจุดประสงค์แน่ชัด ว่าเข้าหานางเพื่อประโยชน์ แต่กลับรู้สึกผิดเสียได้
ขออย่าให้ท่านเหอมีส่วนในเรื่องนี้เลย เขามิอยากมอบโทษตายให้คนสกุลเหอ
- ผู้เขียน
