พรีเซนเตอร์ชื่อดังของแคว้น
2080 คำ
“พี่เหิง หยุดตรงนี้แหละ หยุดๆ” หลี่น่ากระโดดลงจากรถม้า ทั้งที่ม้ายังไม่หยุดนิ่ง ด้วยความคล่องตัว นางจึงไม่เสียหลักล้ม บัดนี้หญิงสาวร่างบางลงมาก เพราะนางออกกำลังกายทุกวัน ทั้งยังทำงานใช้หัวคิดไม่หยุดหย่อน น้ำหนักตัวของหลี่น่าจึงลดลงฮวบ แต่ก็ยังคงเค้าความมีน้ำมีนวล มิได้ผอมแห้งอย่างคุณหนูสกุลอื่น
“จะตั้งร้านตรงนี้เลยหรือ” เหิงเยว่มองไปรอบๆ พื้นที่ตรงนี้แม้จะมีคนเดินผ่านไปมาอยู่บ้าง แต่ก็ไม่มากเท่ากลางตลาด
“นั่นสิหลี่เอ๋อร์ ตั้งร้านท้ายตลาดเช่นนี้จะมีผู้คนมาซื้อหรือลูก” ซูเจินแสดงสีหน้ากังวลออกมาอย่างชัดเจน
“น้องหญิงมิต้องวิตกไป หากไม่มีผู้คนผ่านมาซื้อ เราก็ไปบอกให้พวกเขารู้ ว่าร้านสุราหวานของเราตั้งอยู่ตรงนี้” หลี่น่ายกยิ้มให้กับคำพูดของบิดา สมกับเป็นพ่อค้าสกุลดัง ความรู้เรื่องการค้าขายมีไม่น้อยไปกว่าผู้อื่น
ทำเลตั้งร้านที่นางเลือก มิใช่ตำแหน่งที่ดีนัก ทว่าที่ตรงนี้มิต้องเสียค่าเช่า ทั้งยังมีที่ว่างเป็นบริเวณกว้าง เพียงพอให้นางจัดวางโต๊ะและเก้าอี้สำหรับลูกค้าได้
การจัดตั้งร้าน นางเลือกใช้รถม้าเป็นตัวร้าน หน้าต่างรถม้าให้เป็นหน้าร้าน สำหรับซื้อขายสุราหวาน แล้วไหสุราต่างๆ ก็เก็บไว้ด้านนอกหลังร้าน หากวันหน้ามีเงินทองมากพอ ค่อยขยับขยายร้านให้กว้างขึ้น
“ที่ว่าไปบอกให้ผู้คนรู้ จะบอกอย่างไรหรือ”
“ข้าคิดว่าจะให้ท่านพ่อกับท่านแม่เฝ้าอยู่ที่ร้าน ส่วนข้า เอินเอิน และพี่เหิงจะเดินเร่ นำสุราหวานของเราไปแจกจ่ายให้ผู้คนในตลาดได้ลองชิมก่อน หากว่าพวกเขาสนใจ ค่อยบอกให้พวกเขามาซื้อที่ร้าน”
“เป็นความคิดที่ดี สมกับเป็นลูกพ่อ”
“เช่นนั้นพวกเจ้าไปเถิด พ่อกับแม่จะตั้งร้านเอง” ซูเจินยกยิ้มให้บุตร
“ท่านพ่อกับท่านแม่จะไหวหรือขอรับ” มีข้าวของมากมายที่ต้องจัดเตรียม เหิงเยว่กลัวว่าบิดาและมารดาจะเหนื่อยเกินไป หากว่าต้องตั้งร้านกันเพียงสองคน
“แม้พ่อจะเติบโตมาจากสกุลเศรษฐี ก็ใช่ว่าพ่อจะไม่เคยทำเรื่องพวกนี้ เจ้าไปเถิด ดูแลน้องสาวของเจ้าด้วย”
“เช่นนั้นพวกข้าไปก่อนนะเจ้าคะ” หลี่น่ายกหาบใส่หลังพี่ชาย ภายในตะกร้าเต็มไปด้วยสุราหวานที่พวกนางได้ทำเอาไว้ มีทั้งสุราหวานที่มีฤทธิ์แรง และสุราหวานที่มีฤทธิ์อ่อน ส่วนรสชาติหวานมาก หวานน้อยก็มีให้เลือกชิมทั้งหมด
“ทุกท่าน เชิญเข้ามาลองชิมสุราหวานสูตรสกุลเหอทางนี้ก่อนเจ้าค่ะ ลองทานเปล่ามิต้องเสียเงิน” หลี่น่าตะโกนเรียกลูกค้า พลางชูไหสุราให้คนที่ผ่านไปผ่านมาดู
“หากติดใจ ก็สามารถตามไปซื้อที่ท้ายตลาดได้นะเจ้าคะ เปิดร้านวันนี้วันแรก ราคาเพียงไหละ 99 อีแปะเท่านั้น หากพ้นวันนี้ไปจะขายไหละ 199 อีแปะนะเจ้าคะ” เอินเอินสำทับขึ้น
“คุณหนู ลองชิมสุราหวานของเราก่อนเถิด” หลี่น่าเห็นคุณหนูใส่อาภรณ์เรียบหรู ท่าทางมีเงิน ก็เรียกเข้ามาทดลองดื่มสุราหวาน
“สุราจะหวานได้อย่างไร อีกอย่างข้ากลัวจะมึนเมา”
“ไม่เมาแน่นอนเจ้าค่ะ สุราหวานของเรามีฤทธิ์อ่อนนัก ลองชิมดูเจ้าค่ะ” คุณหนูผู้นั้นหยิบจอกสุราขึ้นจิบอย่างกล้าๆ กลัวๆ แต่เมื่อลองแล้ว กลับต้องยกดื่มจนหมด
“อื้ม รสดีนัก แต่เหมือนข้าจะได้รสของผูเถา (องุ่น) ด้วยใช่หรือไม่”
“ใช่เจ้าค่ะ ข้าใส่ผูเถาเข้าไปด้วย แทบจะไม่ได้รสของสุราเลย ใช่หรือไม่เจ้าคะ”
“ใช่ เจ้าลองชิมดูสิ” คุณหนูผู้นั้นอยากให้บ่าวของตนลองชิม เอินเอินจึงรีบรินสุราลงจอกให้ ผู้คนที่อยู่บริเวณนั้น ก็หันมาสนใจกันมากขึ้น บ้างก็ยืนมอง บ้างก็ลองเข้ามาชิม
“เจ้าขายอยู่ที่ใดหรือ ข้าจะลองซื้อไปฝากมารดา”
“อยู่ท้ายตลาดเจ้าค่ะ เดินไปไม่ไกลเลยเจ้าค่ะ” เมื่อคุณหนูผู้นั้นจากไป หลี่น่าก็หันมาดีใจกับพี่ชายและเอินเอิน หากเป็นเช่นนี้นางก็ขายได้หนึ่งไหแล้ว
ทั้งสามพากันเดินไปทั่วตลาด รินสุราให้ทั้งหญิงและชายได้ลองชิม ปากก็ตะโกนบอกถึงความพิเศษของสุราหวานสกุลเหอไปด้วย
“พี่ชายๆ ลองชิมสุราหวานนี่ดูก่อน ไหนี้ฤทธิ์แรง ทว่าไม่ขมเฝื่อนคอเลยสักนิด”
“สุราไม่เฝื่อน มันจะมีจริงหรือไอ้หนุ่ม” ว่าแล้วชายวัยกลางคนก็หยิบจอกสุราขึ้นดื่ม สีหน้าแปลกใจระคนตื่นตะลึง สร้างความชื่นอกชื่นใจให้สามนายบ่าวเป็นอย่างมาก
ผู้คนในตลาดเริ่มรู้ว่ามีร้านสุราเปิดใหม่อยู่ท้ายตลาด ด้วยแผนการกลยุทธ์ทางการตลาดของหลี่น่าผู้นี้ แม้จะต้องเสียสุราหวานไปจำนวนมาก แต่นางก็ไม่คิดเสียดาย เพราะการทำเช่นนี้จะทำให้ผู้คนรู้จักสุราหวานของสกุลเหอมากขึ้น
“พี่ว่าเรากลับไปที่ร้านก่อนดีหรือไม่ สุราเราก็หมดแล้วด้วย”
“ดีเช่นกันเจ้าค่ะ ข้าปวดเมื่อยไปหมด” ว่าแล้วเหิงเยว่ก็เดินนำน้องสาวและสาวใช้กลับไปที่ร้าน
พอไปถึงก็เห็นลูกค้าเข้ามานั่งบริเวณร้านประปราย บ้างก็เดินเข้ามาสอบถาม บ้างก็ซื้อกลับไปลองดื่ม
“เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะท่านพ่อ ท่านแม่”
“ไม่เลวเลย ตอนนี้เราขายได้ห้าไหแล้ว” เข่อซิงยิ้มออกมาเต็มปาก เขามิได้รับเงินคล่องมือเช่นนี้มานานแล้ว ช่างดียิ่งนัก
“พวกเจ้ามาเหนื่อยๆ นั่งพักก่อนเถิด แม่จัดการทางนี้เอง” ซูเจินตักน้ำให้บุตรและสาวใช้ ก่อนจะกลับไปประจำที่ รอขายสุราอยู่บนรถม้า
หลี่น่านั่งพักอยู่กับเหิงเยว่และเอินเอินได้ไม่นาน ก็เห็นร่างสูงที่คุ้นเคย เดินตรงมาทางร้าน หญิงสาวจึงรีบออกไปต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“หวังหย่ง ทางนี้ๆ โอ๊ะ! รองแม่ทัพก็มาด้วย” มือเล็กโบกเรียกสหายของตน
“เจ้ากล้าถึงขั้นเอ่ยเรียกนามข้าตรงๆ เลยหรือ” หวังหย่งส่ายหน้าให้กับความแสบซนของหญิงสาว ทว่ากลับมิได้โกรธเคืองอันใด
“เราเป็นสหายกัน ย่อมต้องเรียกได้ ท่านจะเรียกข้าว่าหลี่น่า หรือหลี่เอ๋อร์ก็ได้นะ”
“อืม ข้านั่งได้หรือยัง”
“เชิญๆ พวกท่านนั่งรอก่อน ข้าจะไปนำสุราหวานมาให้ อยากได้ฤทธิ์อ่อนหรือแรงเล่า”
“ข้าขอแรงๆ ดีกว่าคุณหนูเหอ ช่วงนี้เคร่งเครียดกับการงานยิ่งนัก” ฮุ่ยหวงทุบบ่าตนเองอย่างเมื่อยล้า
“ได้ๆ หวังหย่ง ท่านก็อย่าใช้งานรองแม่ทัพหยวนให้มานักสิ”
“ข้า-” ยังไม่ทันได้แก้ต่างความเข้าใจผิด ให้หญิงสาวรับรู้ นางก็เดินออกไปเสียแล้ว หวังหย่งจึงได้แต่ตวัดตามองต้นเหตุ ที่ทำให้ภาพลักษณ์เขาดูย่ำแย่เช่นนี้
“ขออภัยขอรับ แหะๆ” รองแม่ทัพหยวนตัวลีบขึ้นมาทันใด กว่าจะผ่อนคลายลงได้ ก็ตอนที่คุณหนูเหอนำสุราหวานและผลไม้กับแกล้มมาให้
“ข้ายังไม่มีเงินทุนมากพอ ที่จะลงทุนทำกับแกล้มชั้นดีมาให้ แต่ผลไม้นี่ก็เหมาะจะทานกับสุราหวานยิ่งนัก”
“อื้อ เป็นสุรารสดีดังที่แม่ทัพใหญ่บอกไว้จริงๆ ด้วยขอรับ” เพียงได้ยินชายหนุ่มว่าดังนั้น หลี่น่าก็ยิ้มหน้าระรื่น พร้อมส่งสายตาล้อเลียนไปให้สหายทันที
“แหมๆ แม่ทัพจ้าวทำหน้าที่สหายได้ดีนัก สหายรักของข้า” นิ้วเรียวทำการอุกอาจ ยื่นเข้าไปเกาคางชายตรงหน้าอย่างนึกสนุก ทว่ากิริยาดังกล่าวกลับทำให้ฮูหยินเหอลมแทบจับ
“หลี่เอ๋อร์!!! มิสมควร…อย่าได้ทำกิริยาหมิ่นเกียรติท่านแม่ทัพเช่นนั้น” เหอเข่อซิงกล่าวตักเตือนบุตรสาวเสียงเข้ม จนหลี่น่าต้องรีบขอโทษขอโพยชายหนุ่ม การกระทำเช่นนี้คงเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสมในยุคสมัยนี้กระมัง
“ข้าขออภัย”
“มิเป็นไร ลูกค้าเข้าร้านมาแล้ว เจ้าไปดูเถิด” ร่างบางหันไปมอง ก็พบว่ามีแม่นางน้อยสี่คน กำลังเดินเข้ามาบริเวณร้าน นางจึงกวักมือเรียกเอินเอินให้มาช่วยบริการลูกค้า
“คุณหนู เชิญนั่งก่อนเจ้าค่ะ…พี่เหิงๆ นำเก้าอี้มาเพิ่มให้คุณหนูโฉมงามทั้งสี่ทีเจ้าค่ะ” คำพูดคำจาของหลี่น่า ยิ่งทำให้สตรีเหล่านั้นยกยิ้มกริ่ม
ช่างเป็นแม่ค้าที่พูดจาน่าฟังยิ่งนัก
“ขอบใจ” เหิงเยว่ก้มตอบรับคำขอบคุณ แล้วจึงหันไปช่วยมารดาเตรียมผลไม้กับแกล้มต่อ
“มิทราบว่า คุณหนูทั้งสี่รู้จักสุราร้านของเราหรือยังเจ้าคะ”
“ยัง แต่ข้าอยากได้สุราเช่นที่แม่ทัพใหญ่สั่ง” สายตาแพรวพราว และอาการบิดเขินของเหล่าแม่นางน้อย ทำให้หลี่น่ารู้ได้ทันทีว่าพวกนางคงจะเป็นแฟนคลับของหวังหย่ง สหายรักของนางเป็นแน่
ดีล่ะ ขอยืมชื่อมาเป็นพรีเซนเตอร์หน่อยแล้วกัน
“อ่า คุณหนูรู้จักหวังหย่งด้วยหรือเจ้าคะ”
“เจ้า! เหตุใดเรียกนามแม่ทัพใหญ่ของแคว้นโดยตรงเช่นนี้” สตรีผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น ด้วยใบหน้ามิค่อยจะพอใจ
“คุณหนูอย่าได้คิดว่าข้าหมิ่นเกียรติท่านแม่ทัพเลยเจ้าค่ะ ข้ากับหวังหย่งเป็นสหายกัน ข้าจึงเรียกเขาเช่นนี้คล่องปากแล้ว” ดูเหมือนว่าทุกคนจะไม่เชื่อในสิ่งที่นางพูด ทำอย่างไรดีนะ
“…”
“หวังหย่ง สหายรักของข้า โบกมือๆ” หลี่น่าตะโกนเสียงดัง ก่อนจะโบกไม้โบกมือไปมาให้เป็นตัวอย่าง ชายหนุ่มกำลังมึนงงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น จึงได้แต่ยกมือขึ้นโบกไปมาตอบกลับ
“จริงด้วย เมื่อกี้ๆ ท่านแม่ทัพมองข้าด้วย”
“เขามองข้าต่างหากเล่า งื้ออ”
“พวกเจ้าช่างเพ้อพบเสียจริง คนที่ท่านแม่ทัพมองย่อมเป็นข้า” เสียงหวีดร้องของคุณหนูทั้งสี่ ทำให้หลี่น่านึกดีใจ หากเป็นเช่นนี้ต้องได้ลูกค้าเพิ่ม เพราะสหายรักของนางเป็นแน่
“แท้จริงแล้ว หวังหย่งชื่นชอบสุราหวานร้านข้ามากเจ้าค่ะ ถึงกับเอ่ยปากว่าจะมาที่นี่ทุกวันที่มีเวลาว่าง”
“เช่นนั้นเจ้าเอาสุราหวานมาให้พวกข้าลองชิมเถิด หากติดใจข้าจะมาแวะเวียนบ่อยๆ”
“ได้เจ้าค่ะ” หลี่น่าแอบยกมือมากำอย่างดีใจ ก่อนจะยกนิ้วโป้งให้สหายรักที่มองมาทางนางพอดี
หลังจากตั้งร้านมาหลายชั่วยาม ก็มีลูกค้าผ่านเข้ามาเรื่อยๆ จากที่ขายได้หนึ่งไห ก็กลายเป็นห้าไห สิบไห เพราะความโด่งดังของหวังหย่งช่วยไว้แท้ๆ เห็นทีคราหน้าจะต้องนำของกำนัลไปให้สหายของนางเสียหน่อย
“เชิญเข้ามาชิมก่อนเจ้าค่ะ”
“อ่าว ไหนเจ้าว่าแม่ทัพจ้าวกับรองแม่ทัพอยู่ที่นี่ด้วยอย่างไรเล่า” สตรีผู้หนึ่งหันไปชักสีหน้าใส่สหายที่มาด้วยกัน เมื่อมองไปทั่วร้าน แล้วไม่พบชายหนุ่มที่อยากเจอ
“ท่านแม่ทัพจ้าวพึ่งกลับไปเมื่อครู่เจ้าค่ะ แต่ถึงอย่างนั้นท่านแม่ทัพก็ฝากข้ามาขอบใจทุกท่านที่เข้ามาอุดหนุนร้านของข้า”
“เหตุใดท่านแม่ทัพต้องขอบใจแทนเจ้าด้วยเล่า”
“เพราะข้าเป็นสหายของเขาเจ้าค่ะ ท่านมาอุดหนุนข้า ก็เหมือนท่านกำลังให้การสนับสนุนท่านแม่ทัพเช่นกัน” เหล่าสตรีทั้งหลายต่างพยักหน้าเข้าใจ ทั้งยังสั่งสุราหวานมาลองหลายไห
คึๆ ไม่รวยครานี้จะไปรวยคราใด ข้านี่มันฉลาดเป็นกรด
“หึ! แอบอ้างชื่อแม่ทัพใหญ่ของแคว้นเช่นนี้ มิกลัวตายหรือ” เสียงแหลมของสตรีดังขึ้น ทำให้หลี่น่าต้องรีบหันกลับไปดูต้นเสียง
- ผู้เขียน
