ถ้าฉันไม่ใช่คนที่คุณคิดว่าฉันเป็น #1
1272 คำ
บัวชมพูงัวเงียตื่นขึ้นมา เธองงว่าทำไมเธอถึงยังใส่ชุดทำงานอยู่
“อย่าบอกนะว่าอีตาขี้บ่นคนนั้นอุ้มเราขึ้นมาบนนี้” ทำไมความรู้สึกที่มีต่อผู้ชายคนนี้ถึงต่างจากคนอื่น ต่อให้เธอรู้ว่าโดมินิครู้สึกแบบไหนกับเธอ แต่เธอก็ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับเขา แตกต่างจากที่รู้สึกกับดัสติน
‘ทำไมถึงไม่ปลุกเรานะ” บัวชมพูบ่นงึมงำคนเดียว รีบไปอาบน้ำ ลงไปทำกับข้าวดีกว่าเดี๋ยวสายไม่ทันพระมาบิณฑบาต
บัวชมพูทำกับข้าวหลายอย่างเพราะมีป้าน้อมคอยช่วยเหลือ
“ป้าคะให้เด็ก ๆ เอาโต๊ะไปตั้งเตรียมของออกไปได้แล้วค่ะ เดี๋ยวไม่ทัน”
“ได้ค่ะคุณนับดาว เด็ก ๆ จ๊ะเตรียมของออกไปได้แล้ว”
“คุณนับดาวนับวันยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่นะแกว่าไหมนังนวล เดี๋ยวนี้ตื่นเช้าทำกับข้าว แล้วก็ไม่ออกไปเที่ยวกลางคืนอีก เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย อารมณ์ก็ดีแถมพูดจากับพวกเราก็ดีขึ้นด้วย”
“แล้วแกไม่ชอบเหรอที่คุณผู้หญิงดีขึ้น หรือแกอยากโดนด่าแบบแต่ก่อนอีก”
“ฉันชอบแบบนี้มากกว่า ใจดีกับพวกเราแถมยังดูแลคุณน้ำขิงดีด้วย เพราะที่ผ่านมาไม่เคยดูดำดูดีเลย”
“เงียบไปเลยพวกแกทั้งสองคน นินทาเจ้านายเดี๋ยวโอนหักเงินเดือน รีบไปได้แล้ว ชักช้า”
“จ้าป้าพวกฉันไปเดี๋ยวนี้ละจ๊ะ”
บัวชมพูใส่บาตรเสร็จก็ขึ้นไปปลุกน้ำขิง
“น้ำขิงตื่นได้แล้วนะคะลูก วันนี้แม่จะพาไปช็อปปิ้งซื้อของเตรียมไปทะเลอาทิตย์หน้านะคะ”
“ขอนอนต่ออีกนิดนะคะ น้ำขิงยังนอนไม่อิ่มเลยค่ะ”
“ก็ได้จ้ะแม่ให้เวลาอีกหนึ่งชั่วโมงหนูต้องลุกนะคะ นิ่มอีกหนึ่งชั่วโมงพาน้องไปอาบน้ำ เตรียมตัวออกไปข้างนอกนะ แล้วก็พาน้องลงไปทานอาหารเช้าด้วยนะ เดี๋ยวพี่ไปเตรียมตัวก่อน”
“ได้ค่ะคุณผู้หญิง”
บัวชมพูอาบน้ำเสร็จ วันนี้เธอเลือกสวมใส่ชุดเสื้อยืดสีขาวกับเอี๊ยมยีนส์แมตช์กับรองเท้าผ้าใบ เธอรวบผมด้านหน้าขึ้นไปมัดจุกดังโงะ ทำให้เธอดูสดใสเหมือนเด็กหญิงสาวไม่ได้แต่งอะไรแค่ทาแป้งกับทาลิปแค่นี้ก็ทำให้บัวชมพูดูสวยมาก ๆ แล้ว
“น้ำขิงลงไปทานข้าวเช้ากันนะคะ เห็นไหมวันนี้เราแต่งตัวแมตช์กันเลย” น้ำขิงก็ใส่ชุดแบบเดียวกับบัวชมพู
“คุณแม่ดูเหมือนเด็กเลยค่ะใส่ชุดนี้เข้าไปแล้ว”
“แม่ดูเด็กเหมือนน้ำขิงไหมคะ ไปกันเถอะค่ะเดี๋ยวสาย บ่าย ๆ เราจะไปว่ายน้ำกัน”
“เย้ ๆ ไปค่ะคุณแม่ คุณแม่ใจดีที่สุดเลยค่ะน้ำขิงรักคุณแม่นะคะ”
“แม่ก็รักน้ำขิงมากค่ะ”
บัวชมพูรู้สึกดีใจที่อย่างน้อยเธอก็ทำให้หลานมีความสุข ทดแทนที่นับดาวไม่เคยทำให้ลูก น้ำขิงน่ารักขนาดนี้นับดาวทำไมถึงไม่สนใจหรือให้เวลากับลูกบ้างนะ กลับเอาเวลาทั้งหมดที่มีไปกับการดื่มกินกับผู้ชาย คิดแล้วเธอก็อดโมโหให้พี่สาวของเธอไม่ได้ นี่ก็ติดต่อไม่ได้หลายวันแล้ว ไม่รู้ไปอยู่ไหน มีเอกสารสำคัญหลายอย่างต้องให้นับดาวเซ็นต์
หลังทานข้าวเสร็จ คนขับรถก็พาทั้งสามมาที่ห้างสรรพสินค้าใหญ่ใจกลางกรุงเทพ บัวชมพูพาน้ำขิงไปหาเลือกซื้อชุดว่ายน้ำโซนเด็กก่อน เธอเลือกซื้อชุดว่ายน้ำให้น้ำขิงสามชุด แล้วก็มาเลือกชุดของเธอ บัวชมพูเลือกชุดว่ายน้ำที่ไม่โป๊มากสำหรับตัวเอง เธอเขิน ชุดที่เธอเลือกจึงออกแนวสปอร์ตแขนยาว กับชุดที่มีผ้าคลุมเข้าเซ็ตกัน แล้วก็หมวกสาน
“คุณอาดัสติน” น้ำขิงเห็นดัสตินเดินมา เด็กหญิงจึงวิ่งเข้าไปหาด้วยความดีใจ
“น้ำขิงมาทำอะไรที่นี่ มากับใครคะ?”
“มากับคุณแม่ค่ะ คุณแม่กำลังเลือกชุดว่ายน้ำอยู่ตรงนั้นค่ะ” น้ำขิงชี้ไปทางบัวชมพู ที่กำลังพินิจพิจารณาชุดที่จะซื้ออยู่ เธอเป็นคนซื้อของยาก จะซื้อที่จำเป็นจริง ๆ เท่านั้น เพราะเป็นคนใช้เงินก่อนคิดเสมอ
“ชุดว่ายน้ำเหรอคะ” หึ! ตัวตนที่แท้จริงของคุณคงจะกลับมาแล้วสินะ จะไปเที่ยวไหนอีก
“แล้วคุณอามาทำอะไรคะ ช่วงนี้ไม่เห็นไปหาน้ำขิงเลยค่ะ น้ำขิงคิดถึงคุณอาค่ะ”
“อาขอโทษนะคะ พอดีช่วงนี้อาไปต่างประเทศมาค่ะ อาพาอาผู้หญิงคนนี้มาชอปปิงค่ะ น้ำขิงสวัสดีคุณอาพราวก่อนสิค่ะ”
“อาพราวสวัสดีค่ะ” น้ำขิงยกมือไหว้พราวฟ้า
“สวัสดีค่ะน้ำขิง” พราวฟ้าที่ยืนอยู่ข้างดัสติน หญิงสาวควงแขนดัสตินอย่างสนิทสนม มองเด็กหญิงตรงหน้าด้วยความเอ็นดู
“หนูกลับไปหาคุณแม่ก่อนนะคะ เดี๋ยวคุณแม่ตามหาค่ะ”
“ขอตัวก่อนนะคะ” นิ่มเดินมากับน้ำขิงเอ่ยออกมาก่อนจะก้มหัวให้ทั้งสองอย่างนอบน้อม
“เดี๋ยวอาเดินไปส่งนะคะ” ดัสตินย่อตัวลงอุ้มน้ำขิงขึ้นมาพาเดินตรงไปตามทางที่น้ำขิงชี้มา
“ผมว่าชุดนี้มันปิดไปหน่อยนะ คุณท่าจะไม่เหมาะกับชุดแนวนี้ อย่างคุณต้องบิกินี่แบบนั้น” ดัสตินเดินมาข้างหลังหญิงสาว และพูดแขวะเธอเหมือนที่ทำเป็นประจำ เธอไม่เห็นเขาเพราะมัวแต่ก้ม ๆ เงย ๆ เลือกชุดอยู่
“อุ๊ย! คุณมาได้ไงคะ แล้วมายุ่งอะไรกับชุดของฉัน ฉันจะใส่แบบไหนก็ไม่เห็นจะต้องมาออกความคิดเห็นเลย แล้วทำไมน้ำขิงถึงไปอยู่กับคุณได้”
“น้ำขิงวิ่งไปหาคุณอาเองค่ะ น้ำขิงมองไปเห็นคุณอาดัสติน”
“ส่งน้ำขิงมาให้ฉันค่ะ น้ำขิงคะ ต่อไปห้ามไปไหนคนเดียวนะคะ อันตรายค่ะ แล้วอย่าไปคุยกับคนแปลกหน้านะคะ ถ้าเกิดเขาจับตัวหนูไป แม่จะอยู่ยังไง สัญญากับแม่นะคะว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก”
“น้ำขิงขอโทษค่ะคุณแม่ น้ำขิงจะไม่ทำแบบนี้อีกค่ะ” เด็กหญิงทำหน้ารู้สึกผิด
“ทำไมคุณต้องดุน้ำขิงขนาดนี้ด้วย ผมไม่ใช่คนแปลกหน้า ผมไปหาน้ำขิงตลอด แล้วผมก็ใช้เวลากับน้ำขิงมากกว่าคนเป็นแม่อีก คุณไม่เชื่อถามน้ำขิงดูสิ”
“จริงหรือเปล่าคะน้ำขิง”
“จริงค่ะ คุณอาดัสตินใจดีชอบซื้อของเล่นมาให้น้ำขิง แล้วก็พาน้ำขิงไปกินไอศครีมด้วยค่ะ”
“ตอนนี้คุณคงรู้แล้วนะ ว่าผมสนิทกับน้ำขิงแค่ไหน” ดัสตินพูดอย่างเป็นต่อ
“ค่ะ แล้วคุณผู้หญิงคนนี้คือ” บัวชมพูหันมาทางพราวฟ้าด้วยความสงสัย ผู้หญิงคนนี้สวยเหมาะกับดัสตินมาก กิริยามารยาทก็เรียบร้อย ช่างเป็นคู่ที่สวยหล่อเหมาะสมกันที่สุด บัวชมพูคิดในใจ ใจของเธอเจ็บแปลบ ๆ เป็นไปไม่ได้ แกห้ามไปคิดอะไรกับผู้ชายคนนี้เด็ดขาด เพราะอีกหน่อยแกก็ต้องเดินทางกลับอเมริกาแล้ว เขาเป็นผลไม้ต้องห้ามสำหรับเธอ
- ผู้เขียน
