ถ้าฉันไม่ใช่คนที่คุณคิดว่าฉันเป็น #2
1299 คำ
“พราวฟ้านี่คุณนับดาว แม่ของน้ำขิง ผมขอโทษนะที่เสียมารยาท ลืมแนะนำไป” ดัสตินแนะนำทั้งสองให้รู้จักกัน
“สวัสดีค่ะคุณพราวฟ้า ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” บัวชมพูยกมือไหว้พราวฟ้าเพราะเธอน่าจะอายุน้อยกว่าพราวฟ้า
“เช่นกันค่ะคุณนับดาว ได้ยินเรื่องของคุณมานาน มาเจอตัวจริงคุณไม่เห็นเหมือนที่คนอื่นเล่าเลยค่ะ” พราวฟ้าพูดออกไปหลังจากได้มาเห็นตัวจริง
“คนอื่นพูดว่ายังไงคะ?” เธอตาเขียวมองไปทางดัสติน หึ! มีอะไรคงเล่าให้แฟนตัวเองฟังหมดละสิ บัวชมพูถามเสียงแข็งไม่พอใจ
“พราวขอโทษนะคะ พราวหมายถึงคุณนับดาวจะใส่แต่ชุดสวยเนี๊ยบตลอดค่ะ แต่วันนี้มาเห็นคุณตัวเป็นๆ ในลุคนี้ น่ารักมากเลยค่ะ เหมือนเด็กเลย” พราวฟ้าพูดออกไปตามที่ใจคิด
“อ๋อ..ขอบคุณค่ะ” บัวชมพูยิ้มหวานให้พราวฟ้าอย่างเป็นมิตรมากขึ้น เพราะเห็นได้ชัดว่าพราวฟ้าสวยงามทั้งข้างนอกข้างใน ดูจากรอยยิ้มที่จริงใจ ยิ่งทำให้บัวชมพูไม่กล้าคิดกับชายหนุ่มตรงหน้ามากกว่านี้แน่นอน
ดัสตินก็เพิ่งมีเวลาสำรวจหญิงสาวตรงหน้า วันนี้เธอแต่งตัวน่ารักจริงตามที่พราวฟ้าพูด หน้าก็ไม่แต่ง แถมใส่ชุดแบบนี้อีกเหมือนสาวมหาวิทยาลัยไม่มีผิด
“ฉันขอตัวก่อนนะคะ เลือกของเสร็จแล้วค่ะ ไปจ่ายเงินก่อน ไปกันเถอะค่ะลูก เดี๋ยวแม่พาหนูไปโซนของเล่นนะคะ วันนี้เราจะเล่นเครื่องเล่นด้วยกันค่ะ”
“ให้อาไปด้วยได้ไหมคะน้ำขิง เดี๋ยวอาจะคีบตุ๊กตาให้”
“ไม่ได้นะคะ เกรงใจคุณพราวฟ้ามาด้วย จะให้เธอรอได้ไง เสียมารยาทจริงคุณ” บัวชมพูรีบร้องห้าม เพราะเธอไม่อยากใกล้ชิดเขาเกินไป เขาตัวอันตรายที่เธอต้องหลีกหนีให้ไกล ใกล้เขาที่ไรใจเธอวูบวาบทุกที เหมือนมีแม่เหล็กดึงดูด
“ไม่เป็นไรค่ะ พราวจะแวะไปหาเพื่อนที่ร้าน เพื่อนพราวมีร้านอยู่ในนี้ค่ะ ไม่ต้องเกรงใจนะคะ” พราวฟ้าพูดขึ้น
“ขอบคุณมากนะครับพราว เดี๋ยวผมมาจะพาคุณไปดูหนัง แล้วเย็นนี้ไปดินเนอร์กัน ผมตามใจคุณทุกอย่างเลย” ดัสตินยิ้มประจบพราวฟ้าอย่างเอาใจ พราวฟ้าเป็นผู้หญิงที่ดี เข้าใจเขาทุกอย่าง นิสัยก็ดี
“เย้ ๆ น้ำขิงอยากได้หลายตัวเลยค่ะอาดัสติน ไปกันเถอะค่ะน้ำขิงกลัวของหมดก่อน”
“น้ำขิงคะ แม่ว่าเราอย่าไปรบกวนอาดัสตินเลยนะคะ เดี๋ยวคุณแม่คีบให้เองค่ะ คุณอาอยากมีเวลาส่วนตัวกับคุณอาพราวนะคะลูก”
“ไม่รบกวนเลยผมเต็มใจไปกันเถอะค่ะน้ำขิง เดี๋ยวเจอกันนะครับพราว” พูดเสร็จดัสตินก็อุ้มน้ำขิงเดินไปทางโซนของเล่น ปล่อยให้บัวชมพูมองตาขวางอย่างขัดใจ คนบ้าเอาแต่ใจ แฟนตัวเองอยู่ตรงนี้แท้ ๆ ทำไมไม่เทคแคร์ บัวชมพูยื่นของให้นิ่มพร้อมบัตรเครดิต ส่วนตัวเธอวิ่งตามดัสตินไปทันที
น้ำขิงถลาไปที่เครื่องเล่นอย่างดีใจ ดัสตินเข้าไปแลกเหรียญด้านในเพื่อเอาไว้หยอดเครื่องเล่นบัวชมพูมองทั้งสองเล่นเครื่องเล่นด้วยกัน เธออดอมยิ้มไปด้วยไม่ได้ ท่าทางทั้งสองจะสนิทกันมาก ดัสตินคีบตุ๊กตาให้น้ำขิงได้หลายตัว เธออยากมีส่วนร่วมบ้างจึงไปแลกเหรียญมา
“น้ำขิงคะ ขอคุณแม่ลองได้ไหมคะ ไหนหนูอยากได้ตัวไหน ชี้ให้แม่ดูซิ”
“น้ำขิงอยากได้ตัวนี้เพิ่มค่ะคุณแม่” น้ำขิงชี้ไปที่ตุ๊กตาตัวที่เธออยากได้ทันที
“เดี๋ยวแม่จะคีบให้นะคะ”
ดัสตินยิ้มนิด ๆ ที่มุมปาก เธอคงกลัวเขาแย่งความสนใจไปจากน้ำขิงคนเดียว ชายหนุ่มรู้ทันเธอ แต่ก็นะ เขาอดยอมรับไม่ได้ว่าเธอเปลี่ยนไปแบบคนละคนเลย เขายืนล้วงกระเป๋ากางเกงมองสองแม่ลูก เขาอดลุ้นไปกับเธอทุกครั้งที่เธอหยอดเหรียญ และหมุนคันโยกไม่ได้ ท่าทางเอาจริงเอาจังแล้วก็สีหน้าหงอยเหงาเมื่อเธอไม่สามารถคีบมันขึ้นมาได้ ทำให้เขาอมยิ้มให้กับความน่ารักของเธอไม่ได้ บางครั้งเขาเห็นเธอกระโดดโลดเต้นตอนที่มันทำท่าว่าจะติดขึ้นมา แต่พอมันร่วงกลับคืนไปอีก เธอทำหน้าเศร้าราวกับสูญเสียของรัก
ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะอายุ 26 ปีแล้วและมีลูกหนึ่ง พร้อมทั้งสายตาของเธอไม่มีแววยั่วยวนอยู่ในนั้นเลย มันมีแต่สายตาของคนหวาดระแวง ที่อยากหนีเขาไปให้ไกลแล้วเขายังไม่เคยเห็นเธอส่งสายตายั่วผู้ชายแบบที่เคยทำมาตลอดให้เห็นอีกเลย ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะเคยผ่านเวลาแบบนั้นมา เขาผ่านผู้หญิงมาเยอะ สายตาของเขาไม่เคยพลาดเรื่องพวกนี้
“ผมจะสอนคุณเองว่าต้องทำยังไงถึงจะคีบได้ มันมีทริคเล็กน้อย”
“จริงเหรอคะ ทำยังไงคะ สอนฉันได้หรือเปล่าคะ” เขาจับมือของบัวชมพูหมุนตัวโยกไปมา ทันทีที่สองมือจับกันมันเหมือนมีประจุไฟฟ้า วิ่งวนนำไปรอบตัว ทำให้บัวหน้าแดงอย่างช่วยไม่ได้ ชายหนุ่มเผลอหยุดมองหน้าเธอแดงจัดเพราะความเขิน ผู้หญิงที่ผ่านผู้ชายมาเยอะแบบเธอทำไมต้องมาเขินแค่เขาสัมผัสมือแค่นี้ด้วยนะ มันขัดกันอย่างสิ้นเชิงกับทฤษฎี ผู้หญิงจะเขินก็ต่อเมื่อเธอไม่เคยเข้าใกล้ผู้ชาย หรือไม่เคยมีความรักมาก่อน สองรอบที่เขาเห็นเธอหน้าแดงแบบนี้ เมื่อคืนก็รอบหนึ่งแล้ว
“คุณเขินได้น่ารักจัง” ดัสตินพูดออกไปอย่างใจคิด พูดแล้วเขาก็อยากตบปากตัวเอง นี่มันเรื่องบ้าบอสิ้นดีที่แกพูดแบบนั้นออกไป ดัสตินแกบ้าไปแล้วแน่ ๆ
“ขอบคุณค่ะ เล่นกันต่อเถอะค่ะ” บัวชมพูเสมองตู้พร้อมทั้งพยายามไม่มองหน้าเขา เพราะเธอกลัวจะเผลอแสดงอะไรออกมามากกว่านี้ น้ำขิงรออยู่ เขาหมุนไปมาแล้วเขาก็คีบมันติดขึ้นมา บัวชมพูดีใจจนเผลอลืมตัวกระโดดกอดเขาแน่น
“กรี๊ด!…คุณทำได้ยังไงคะ ฉันพยายามจนจะหมดตัวแล้วเนี่ย”
“ถ้าคุณมาเล่นบ่อย ๆ คุณจะรู้วิธี” ดัสตินพูดออกมาคล้ายคนละเมอเพราะตอนนี้เขาโดนบัวชมพูกอดแน่น แล้วทำให้เขาเกิดความรู้สึกบางอย่างกับเธอ ตัวเธอหอมมากและมันไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมที่เธอเคยใช้แน่นอน เพราะปกติเขาได้กลิ่นน้ำหอมจากตัวเธอได้กลิ่นมาแต่ไกล มันเป็นกลิ่นที่เธอชอบใช้ตลอดเขาจึงจำกลิ่นได้ แต่กลิ่นนี้ มันติดจมูกเขามาตั้งแต่เมื่อคืนที่เขาอุ้มเธอไปส่งที่ห้องแล้ว
น้ำขิงดีใจมากเข้ามากอดทั้งสอง จึงเป็นภาพเหมือนพ่อแม่ลูกกอดกัน บัวชมพูรีบผละออกจากชายหนุ่มทันทีที่รู้ว่าตัวเองกอดกับชายหนุ่มอยู่
“ขอโทษค่ะลืมตัวไปหน่อย พอดีฉันดีใจมากไปหน่อยค่ะ” เธอรีบเอามือไปจับที่ผมของตัวเองแก้เก้อทันที
ดัสตินยังตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง มองไปที่บัวชมพูด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป “ไม่เป็นไรผมไม่ถือ”
- ผู้เขียน
