ปรมัตถ์จะเป็นสมภารกินไก่วัด? #1
1261 คำ
เช้าวันต่อมาเมื่อปรมัตถ์มาถึงที่ทำงาน เขาก็เห็นแฟ้มมากมายวางอยู่บนโต๊ะรอท่าเขาอยู่แล้ว ให้ตายเถอะเลขาของคุณพ่อ ดูเธอจะเป็นคนจริงจังกับงานมากเกินไปแล้วนะ เธอเล่นยัดงานมาให้เขามากขนาดนี้ เขาต้องใช้เวลาศึกษาหลายวันกว่าจะเสร็จ
ชมพลอยเดินเอากาแฟกับอาหารว่างมาเสิร์ฟให้ปรมัตถ์ ก่อนจะเดินกลับไปทำงานของตัวเองตามหน้าที่
ไม่นานก็เห็นสาวสวยเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะเธอ ญาริดามองชมพลอยตั้งแต่หัวจรดเท้า เพื่อประเมินสถานการณ์ว่าเลขาหน้าห้องของปรมัตถ์มีคุณสมบัติที่เธอควรหวาดระแวงหรือเปล่า เพราะปรมัตถ์ชอบผู้หญิงสวยอึ๋ม
“ฉันมาพบคุณปรมัตถ์” น้ำเสียงที่พูดค่อนข้างห้วนไม่มีหางเสียง ทำให้ชมพลอยเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสาร
“สวัสดีค่ะ ดิฉันจะแจ้งท่านให้ค่ะ ไม่ทราบจะให้เรียนว่าใครมาพบคะ”
ชมพลอยต้อนรับด้วยสีหน้ายิ้มแย้มตามมารยาท และเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล
“ญาริดา ฉันเป็นคนพิเศษของเขา” ญาริดาเชิดหน้าพูดกับชมพลอย อย่างถือว่าตัวเองเป็นผู้หญิงคนสำคัญ
“รับทราบค่ะ”
ชมพลอยกดต่อสายโทรหาปรมัตถ์ หลังจากพูดคุยกันเสร็จแล้ว เธอก็เชิญให้ญาริดาเข้าพบกับปรมัตถ์ได้
ก๊อก! ก๊อก!
หลังจากเคาะประตูเสร็จ ญาริดาก็เปิดประตูเข้าไป เธอไม่ได้แจ้งเขาล่วงหน้าว่าเธอมาถึงเมืองไทยแล้ว เพราะกะว่าจะมาเซอร์ไพรส์เขา
“คุณใหญ่ขา ญากลับมาแล้วค่ะ”
ญาริดาเดินตรงเข้าไปจุ๊บแก้มปรมัตถ์อย่างที่ชอบทำ พร้อมกับกอดแขนเขาอย่างออดอ้อน แต่ปรมัตถ์ก็ยังเป็นคนเดิมที่เคยเย็นชายังไงก็แบบนั้น เขาไม่กอดตอบเธอ ยังคงนั่งดูเอกสารตามปกติ
“สวัสดีครับ ญากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” เขาเงยหน้าขึ้นมองหน้าเธอนิดหนึ่ง แต่ก็หันมาสนใจเอกสารตรงหน้าต่อ
“เพิ่งถึงเมื่อคืนค่ะ คิดถึงคุณใหญ่มากเลยค่ะ”
“คุณมาอยู่เลย หรือจะกลับไปอเมริกาอีกครับญา”
“มาอยู่เลยค่ะ คุณใหญ่ไม่อยู่แล้วญาก็ไม่อยากอยู่ ญาคิดถึงคุณใหญ่ค่ะ วันนี้เราไปทานข้าวเที่ยงด้วยกันดีไหมคะ”
“ถ้างั้นไปนั่งรอผมตรงโซฟาก่อนนะครับ ขอผมดูเอกสารตรงนี้ก่อน”
ปรมัตถ์ตอบรับอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“ได้ค่ะ”
ญาริดานั่งไถโทรศัพท์รอปรมัตถ์ทำงาน ยิ่งได้มาเห็นความใหญ่โตของบริษัทเธอยิ่งอยากครอบครองเขา
เธอหมายมาดว่าจะไม่ยอมปล่อยเขาให้หลุดมือไปแน่ เธอจะต้องได้เป็นผู้หญิงที่เขาเลือก และได้เป็นนายหญิงของที่นี่
ตอนนี้ปรมัตถ์ยังไม่มีใครเป็นตัวเป็นตน ก็แสดงว่าเธอยังมีโอกาส
ผ่านไปสี่สิบนาที ปรมัตถ์ยืนขึ้นเพราะเห็นว่าเป็นเวลาเที่ยงแล้ว
“ไปกันเถอะครับ คุณอยากทานอะไรล่ะ” ปรมัตถ์ถามขึ้น
“อาหารไทยค่ะ เพราะไม่ค่อยได้ทานนานแล้ว”
“ครับ”
เขาแวะบอกชมพลอยว่าเขาอาจจะกลับเข้ามาช้าบ้าง ส่วนญาริดาก็เดินควงแขนเขาเพื่อแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ อยากออกนอกหน้า
ชมพลอยนั่งทำงานต่อจนเสร็จ จึงลงมาทานข้าวที่โรงอาหาร
เธอไม่ค่อยมีเพื่อนที่บริษัท เพราะต้องเลี้ยงลูกจึงไม่มีเวลา เพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ก็แยกย้ายกันไปทำงานต่างจังหวัด
เพื่อนสนิทเธอชื่อโหน่ง ไปเป็นพนักงานโรงแรมอยู่ที่จังหวัดภูเก็ต นานๆ ถึงจะขึ้นมากรุงเทพ มีแต่วิดีโอคอลหากันเพื่อให้หายคิดถึง
เรียกได้ว่าชีวิตเธอแทบจะไม่มีเวลาว่างเลยล่ะ เหนื่อยสายตัวแทบขาดแต่ค่าตอบแทนก็คุ้มค่าเมื่อเทียบกับบริษัทอื่น โบนัสปลายปีหลายเดือนทำให้เธอมีเงินก้อนเก็บไว้ให้ลูก มีเงินเลี้ยงลูกอย่างไม่ลำบากนัก มีก็แต่แม่ของเธอที่โทรมาขอ
ปรมัตถ์พาญาริดามาทานอาหารที่โรงแรมใกล้กับบริษัท จะได้ไม่เสียเวลาเดินทางนาน กรุงเทพกี่ปีก็รถติดไม่เคยเปลี่ยน อากาศก็ร้อน
“ญาอยากทานอะไรครับ” ถึงเขาจะไม่ได้ชอบเธอแบบแฟน แต่เขาก็เป็นสุภาพบุรุษเสมอ
“คุณใหญ่ดูห่างเหินยังไงก็ไม่รู้นะคะ ญาอุตส่าห์บินตามมา เพราะคิดถึงคุณ” ญาริดาพูดอย่างมีแง่มีงอน
“ญา... ผมว่าเราคุยกันรู้เรื่องตั้งแต่ก่อนผมกลับมาแล้วนะครับ”
ปรมัตถ์พูดปรามขึ้นเพราะไม่อยากฟังเธอคร่ำครวญขึ้นมาอีก เรื่องที่คิดว่าพลาดที่สุดก็คือยอมให้ผู้หญิงตรงหน้าเข้ามาในชีวิต แถมยังสลัดยากอีก
“แต่คุณใหญ่ก็ยังไม่มีใคร เรากลับมาเป็นแบบเดิมได้ไหมคะ ญาคิดถึงคุณแทบจะทนไม่ไหวจนต้องรีบตามมา”
ญาริดายังคงพูดจาออดอ้อนเพื่อให้เขาเห็นใจ แต่เพราะเขาเป็นมนุษย์หินที่ไม่เคยเห็นใจใคร และทำทุกอย่างตามใจตัวเองมาโดยตลอด จึงไม่คิดจะถนอมน้ำใจคนอื่นให้เสียเวลา
“ญา ผมไม่ชอบพูดอะไรซ้ำๆ”
“คุณใหญ่ใจร้าย ญาอยากรู้นักว่าคุณจะรักใครเป็นหรือเปล่า” ญาริดาพูดตัดพ้อเขาออกมาอย่างอดไม่ได้ “คุณใหญ่ คืนนี้เราเจอกันอีกได้ไหมคะ”
“ผมเพิ่งเริ่มงาน ช่วงนี้ยุ่งมาก ทานเถอะครับ อาหารจะเย็นชืดหมดแล้ว”
“แต่ญาอยากอยู่กับคุณนี่คะ... ได้ไหมคะ เราไม่ได้ทำอะไรกันแบบนี้นานแล้วนะคะ”
เธอยังคงพยายามตื๊อเขา เพราะอยากรื้อฟื้น
ปรมัตถ์รู้สึกรำคาญ ใช่ เขากำลังรำคาญญาริดามากตอนนี้
เมื่อก่อนเขาทนเธอได้ยังไงนะ น่าเบื่อที่สุด เขาเกลียดที่สุดคือผู้หญิงที่ทำตัวงี่เง่าแบบนี้นี่แหละ
“ผมอิ่มแล้ว ขอตัวกลับบริษัทก่อนนะครับ ญาคงกลับเองได้นะ”
พูดเสร็จปรมัตถ์ก็เดินออกไปทันที ยิ่งอยู่ฟังเธอพร่ำเรื่องความรักห่าเหวอะไรนั่น เหอะ! คนอย่างปรมัตถ์ไม่เคยรักใคร และไม่คิดจะรักใครให้ยุ่งยาก อยู่คนเดียวแบบนี้สบายใจดี อยากก็ซื้อกินเอา จะไปยากอะไร
ชายหนุ่มกลับมาบริษัท เขานั่งอ่านแฟ้มเอกสารต่อ พอได้มานั่งศึกษาถึงได้รู้ว่าพ่อตัวเองต้องทำงานหนักแค่ไหน กว่าจะนำพาบริษัทให้เติบโตขึ้นมาแบบนี้ได้ ในขณะที่เขาใช้ชีวิตเสรีอยู่อเมริกา
ปรมัตถ์จึงตั้งใจว่า ต่อจากนี้เขาจะเป็นคนทำงานหนักแทนพ่อเอง ถึงเวลาที่ท่านต้องพักแล้ว
ดูนาฬิกาอีกทีจะสองทุ่มแล้ว เขาจึงเดินทางกลับบ้าน
“คุณหนูทานข้าวมาหรือยังคะ”
แม่บ้านเก่าแก่ที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็กออกมาต้อนรับเขาที่หน้าบ้าน
“ป้านวลยังไม่หลับอีกหรือครับ ดึกแล้ว... หิวเหมือนกันครับ มีอะไรทานบ้างครับ”
ชายหนุ่มส่งยิ้มอ่อนโยนให้ป้านวล หลังจากแม่ของเขาตายก็มีแต่ป้านวลนี่แหละที่คอยดูแลเอาใจใส่เขา เขาจึงนับถือเสมือนคนในครอบครัวเลย
“หลายอย่างเลยค่ะ มีหมูทอดกระเทียมพริกไทย กับ น้ำพริกปลาทูของโปรดคุณใหญ่ด้วยค่ะ”
“แล้วคุณพ่อล่ะครับ”
“ท่านขึ้นข้างบนไปแล้วค่ะ บ่นว่าปวดหลัง น่าจะนั่งเก้าอี้นาน”
- ผู้เขียน
