เลขาของปรมัตถ์ #2
1621 คำ
“คุณพลอยเห็นปรมัตถ์ลูกชายผมมาแล้วใช่ไหม” สุธรรมเอ่ยถามออกมาหลังจากเรียกชมพลอยให้เอาเอกสารเข้ามาให้
“มาแล้วค่ะท่านประธาน”
“ฝากดูแลเขาด้วยนะ” คุณสุธรรมพูดฝากฝังลูกชายด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่สายตาท่านดูมีความสุข
น่าจะดีใจที่ลูกชายยอมกลับมาทำงาน รับตำแหน่งที่ท่านมอบให้ น่าเห็นใจท่านเหมือนกัน เพราะท่านแก่มากแล้ว สมควรพักผ่อนอยู่ที่บ้าน
“ค่ะ ตอนนี้ดิฉันเอาแฟ้มงานไปให้คุณปรมัตถ์เรียนรู้อยู่ค่ะ”
ชมพลอยรับปาก ทั้งที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะช่วยเหลืออะไรปรมัตถ์ได้บ้าง เพราะเขาน่าจะเก่งงานมากกว่าเธอ แถมหน้าตาดุขนาดนั้น ใครจะกล้าสอน
“ดีแล้วล่ะ เดี๋ยวผมจะแวะไปดูเสียหน่อย”
“ค่ะ”
สุธรรมเดินไปที่ห้องทำงานของลูกชาย
“คุณพ่อมีอะไรหรือเปล่าครับ” ปรมัตถ์ที่กำลังนั่งอ่านเอกสารที่ชมพลอยเอามาให้ทีละแผ่นอย่างตั้งใจ เอ่ยถามขึ้นหลังจากได้ยินเสียงประตูเปิด
“เปล่า พ่อแวะมาดูเฉยๆ ชอบห้องทำงานที่พ่อเตรียมไว้ให้หรือเปล่าล่ะ แล้วก็... ขอบใจมากนะลูกที่กลับมา ทุกสิ่งทุกอย่างที่พ่อสร้างไว้ก็เพื่อแกสองคน ดูแลทำให้มันเจริญเติบโตนะลูก ถ้าแกแต่งงาน ลูกแกจะได้ไม่ลำบาก”
“ครับพ่อ ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ แล้วพ่อจะออกเดินทางวันไหนครับ”
“หลังประชุมใหญ่ มอบตำแหน่งให้ลูกอย่างเป็นทางการเสร็จ”
“แล้วคุณพ่อจะไปที่ไหนครับ”
“เริ่มจากบาหลีก่อน พ่อไปบ่อย ชอบอากาศที่นั่น ทะเลก็สวย หลังจากนั้นก็จะไปเรื่อยๆ จนกว่าแกจะแต่งงานนู่นแหละถึงจะกลับมา”
“ถ้างั้นน่าจะนานเลยครับ เพราะผมยังไม่คิดจะแต่งงานตอนนี้”
“ก็ไม่แน่หรอกนะ เรื่องแบบนี้มันอยู่ที่พรหมลิขิต พ่อไปทำงานต่อก่อน”
“ครับ”
ปรมัตถ์ไม่เคยเชื่อเรื่องพรหมลิขิต เขาต่างหากล่ะ ที่จะลิขิตชีวิตเขาเอง ชายหนุ่มกดโทรออกหาเพื่อนสนิท
“เต้ นายทำอะไรอยู่ คุยได้หรือเปล่าวะ”
(เฮ้ย! ไอ้คุณใหญ่ อย่าบอกนะว่ามึงกลับไทยแล้ว)
“ก็ใช่นะสิวะ มาได้หลายวันแล้ว... คืนนี้ออกมาเจอกันได้หรือเปล่า หรือพอแต่งงานแล้วเที่ยวกลางคืนไม่ได้”
(เอาสิ กำลังคิดถึงมึงอยู่พอดี แต่กูอยู่เกินหกทุ่มไม่ได้นะเว้ย เดี๋ยวเมียไม่ให้นอนด้วย)
“ไม่น่าเชื่อนะ ว่ามึงจะกลายมาเป็นคนกลัวเมียแบบนี้”
(ไม่ได้กลัวเว้ย แต่เกรงใจ ถ้ามึงได้รักใครสักคน มึงก็จะรู้เองแหละ ว่าความรู้สึกมันเป็นยังไง)
“ถ้างั้นเจอกันที่ผับเดิมที่เราเคยไป”
(โอเค เจอกันคืนนี้นะเพื่อน)
หลังจากวางสายจากเพื่อนสนิทแล้ว เขาแทบไม่อยากจะเชื่อ ว่าเพื่อนเขาจะเป็นเอามากขนาดนี้
และขนาดกลับมาได้หลายวันแล้ว เขายังไม่คิดจะโทรหาญาริดาเลย ไม่มีความผูกพันอะไร ชายหนุ่มนั่งทำงานจนเย็น จึงขับรถไปที่ผับเพื่อเจอกับเพื่อนสนิท
ปรมัตถ์เดินเข้าไปในผับ ก่อนจะเดินตรงขึ้นไปชั้นสองโซนวีไอพี เขามักจะโดดเด่นท่ามกลางผู้คนมากมายอยู่เสมอ ทั้งรูปร่างสูงใหญ่ที่ดูดีอย่างคนออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ และมีหน้าตาเป็นอาวุธ
มีสาวน้อยสาวใหญ่มองมาที่เขาอย่างตั้งใจ หรือบางคนก็แอบมอง ซึ่งบางคนถึงขนาดส่งสายตาเชิญชวน
ชายหนุ่มไม่มีอาการเขินหรือประหม่าต่อสายตาพวกนั้น เพราะมันเป็นแบบนี้เสมอมาเวลาที่เขาไปไหน พวกผู้หญิงก็จ้องเขาแบบนี้ตลอด จนเขาชาชินกับมัน เขามาถึงยังไม่ดึกมาก คนยังไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่
มาลินีนางแบบหน้าใหม่กำลังดัง ผลักดันตัวเองจากพริตตี้มาเป็นนางแบบ มองเห็นปรมัตถ์เดินเข้ามา ก็สะดุดตากับหน้าตาที่หล่อเหลาราวกับหลุดออกมาจากนิตยสารของเขา เธอยกแก้วขึ้นเพื่อทักทาย
ปรมัตถ์ยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก แล้วยกแก้วเครื่องดื่มทักทายสาวชุดดำกลับ เขาเป็นผู้ชายมากเสน่ห์ เวลาไปเที่ยวไหนก็ชอบมีผู้หญิงให้ความสนใจเขาแบบนี้เป็นประจำ จนเป็นเรื่องปกติ บางทีก็ให้รำคาญใจบ้าง เพราะเขาเป็นคนโลกส่วนตัวสูง
มาลินีเอาแต่ส่งยิ้มหวานเยิ้มไปให้ผู้ชายโต๊ะตรงข้าม เธอสนใจเขา เธอเดินเข้าไปหาเขาที่โต๊ะเพราะอยากทำความรู้จัก เผื่อคืนนี้จะได้ไปต่อด้วยกัน
“คุณมาคนเดียวเหรอคะ ขอนั่งด้วยคนได้ไหมคะ” มาลินีส่งยิ้มยั่วยวนมาให้ปรมัตถ์อย่างไม่ปิดบัง
“มากับเพื่อนน่ะครับ แต่เพื่อนผมยังมาไม่ถึง... เชิญนั่งครับ”
เอ่ยปากชวนหญิงสาวแปลกหน้าตามมารยาท ปรมัตถ์นั่งนิ่งพิงโซฟามือถือแก้วเหล้า ไม่มีท่าทางตื่นเต้นที่ได้รู้จักกับสาวสวยตรงหน้าแม้แต่น้อย
ผู้หญิงแบบนี้เขาเห็นจนเบื่อ พอเห็นผู้ชายหน้าตาดีก็วิ่งเข้าใส่ ไม่รู้ว่าฝ่ายชายจะเล่นด้วยหรือเปล่า พวกเธอไม่สนใจ
ถึงเขาจะชอบผู้หญิงสวย แต่ก็ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนที่จะทำให้เขาสนใจได้
“ขอบคุณค่ะ... แพนค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
ยิ่งเห็นท่าทางหยิ่งของปรมัตถ์ มาลินียิ่งสนใจมากกว่าเดิม เพราะเขาไม่ได้กระตือรือร้นที่จะรู้จักเธอแบบผู้ชายเจ้าชู้ชอบทำ เธอจึงพยายามทอดสะพานให้เขาอย่างเปิดเผย
“ปรมัตถ์ครับ”
“แพนมาผับนี้บ่อย ไม่เคยเห็นหน้าคุณเลยค่ะ”
มาลินีพยายามชวนอีกฝ่ายคุย เพราะเห็นได้ชัดว่าเขาไม่สนใจเธอ เธอยิ่งอยากเอาชนะความท้าทายนี้เหลือเกิน
“ผมไม่ค่อยได้อยู่ไทยครับ” ปรมัตถ์ยังตอบแบบประหยัดคำพูด
“อ๋อค่ะ”
“เพื่อนผมเดินมานู่นแล้วครับ”
ปรมัตถ์ชี้ไปที่เพื่อนสนิทตัวเองที่กำลังเดินเข้ามา ก่อนปรมัตถ์จะยืนขึ้นกอดทักทายเพื่อนรักทันทีที่เพื่อนมาถึง
“รอบนี้มาอยู่ไทยถาวรเลยหรือเปล่าวะ” ถามขึ้นหลังจากหาที่นั่งให้ตัวเองได้แล้ว
“ใช่ คุณพ่อแก่แล้ว ต้องกลับมาช่วยงาน”
“ดีแล้วล่ะ แล้วนี่แฟนมึงเหรอ”
เต้ถามอย่างสงสัย เพราะดูออกว่าผู้หญิงมองเพื่อนของตัวเองด้วยสายตาหยาดเยิ้มแค่ไหน แต่เขารู้จักเพื่อนของเขาดี ยิ่งผู้หญิงให้ท่าแบบนี้ ไม่มีทางเสียหรอก ที่เพื่อนเขาจะมองหรือสานสัมพันธ์
“เปล่า เพิ่งรู้จักกันน่ะ” ปรมัตถ์บอกตามความจริง
“แพนค่ะ” มาลินีรีบแนะนำตัว
“สวัสดีครับ ผมเต้ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” เมื่อก่อนที่เต้ยังไม่ได้แต่งงาน เขาเป็นผู้ชายขี้เล่น รักสนุก แต่พอหลังแต่งงาน ตอนนี้ถอดเขี้ยวเล็บออกหมดแล้ว ใครจะว่าเขาเป็นผู้ชายกลัวเมียเขาก็ไม่สน เพราะเรื่องจริง
ปรมัตถ์ผูกขาดการพูดคุยกับเต้ จนทำให้มาลินีหมั่นไส้ เพราะเขาไม่สนใจเธอเลย ทั้งที่ตอนนี้เธอกำลังดัง แถมพวกเขายังพูดแต่เรื่องที่เธอไม่เข้าใจ นั่งจับใจความได้ว่า เขาเป็นลูกชายเจ้าของบริษัทเครื่องประดับชื่อดัง แต่เธอไม่เคยเห็นหน้าเขาในแวดวงไฮโซมาก่อน
“ดึกแล้ว กูต้องกลับบ้าน มึงจะอยู่ต่อหรือเปล่า” เต้ซึ่งแต่งงานแล้วเอ่ยปากขอตัวกับเพื่อน เขาต้องรีบกลับบ้านไม่งั้นเมียเขาจะงอน ยิ่งง้อยากอยู่
“กูก็จะกลับเหมือนกัน พรุ่งนี้ต้องเข้าบริษัทแต่เช้า”
ปรมัตถ์เห็นเต้กลับ เขาก็อยากกลับเหมือนกัน จึงถือโอกาสนี้เลย ถึงผู้หญิงคนนี้จะอ่อยเขาหนักแค่ไหน เขาก็ไม่มีวันสานสัมพันธ์ต่อ เพราะเป็นคนไม่ชอบอะไรที่มันได้มาง่ายๆ แบบนี้
“ว้า… แพนต้องเหงามากแน่เลยค่ะ ที่ต้องดื่มคนเดียวแบบนี้” มาลินีอดเสียดายไม่ได้ ขนาดเธอให้ท่าขนาดนี้ ต้องเป็นคนมีภูมิต้านทานมากแค่ไหนถึงปฏิเสธเธอได้ เธออยากไปต่อกับปรมัตถ์ แต่เขาดันไม่เล่นด้วย
“แล้วพบกันใหม่นะครับ” ปรมัตถ์ค้อมศีรษะให้นิดหนึ่งตามมารยาท
“ขอบคุณที่เลี้ยงนะคะ” มาลินีมองเขาตาละห้อย ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นคงจะจูบเธอตั้งแต่ที่เห็นเธอเดินมานั่งลงตรงนี้แล้วล่ะ
“ยินดีมากเลยครับ”
ปรมัตถ์กับเต้เดินออกไปจากผับพร้อมกัน โดยไม่สนใจที่จะไปต่อกับผู้หญิงที่มาให้ท่าถึงโต๊ะอย่างมาลินีเลย
“ทำไมมึงไม่ไปต่อกับเธอวะ สวยอึ๋มขนาดนี้ ดูเธออ่อยมึงจนจะขึ้นมานั่งคร่อมตักกันอยู่แล้ว” เต้ถามขึ้นอย่างสงสัย
“กูไม่ชอบอะไรที่มันได้มาง่ายๆ แบบนี้ มึงก็รู้จักกูดี มันไม่เร้าใจ ขอผ่าน”
“เออ… ไอ้คนหล่อเลือกได้ เดี๋ยวนัดเจอกันอีก จะพาเมียมาด้วย”
“เจอกันเพื่อน”
เต้มีคนขับรถ ส่วนเขาชอบขับรถเองมากกว่า ถึงที่บ้านจะมีคนขับรถแต่เขาก็ไม่ชอบให้ใครมายืนรอ ชายหนุ่มยืนสูบบุหรี่จนหมดมวน จึงเดินไปที่รถเพื่อกลับบ้าน
ผู้หญิงที่เขาเพิ่งเจอในผับ ถ้าให้ไปต่อด้วยคงจะไม่ไหว กลัวเธอจะมาเรียกร้องทีหลังให้รำคาญใจ แค่ญาริดาโทรจิกเขาตลอด ประสาทเขาก็จะกินแล้ว เกิดเป็นความขยาดไปเลย ช่วงนี้ของดเรื่องผู้หญิงก่อนแล้วกัน งานต้องมาก่อน
- ผู้เขียน
