ผู้จัดการรัก(ลับ)

เตยหอม “อะไรนะคะ! เจ๊จะให้เตยรับช่วงแทนเจ๊หรอ” ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจและไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน “แค่ปีกว่าๆเองนะเตย ช่วยดูแลทางนี้แทนเจ๊หน่อยนะ” เจ๊โฟนหรือเจ๊โฟนี่ ร่างชายแต่ใจเป็นหญิงเอ่ยออกมาอย่างขอร้อง​ “เรื่องช่วยเตยไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอกค่ะ แต่ว่าเตยกลัวทำงานได้ไม่เหมือนเจ๊ แล้วอีกอย่าง คนอื่นเขาจะว่ายังไง ถ้าเกิดเตยขึ้นมาทำตรงนี้” ฉันพูดออกไปอย่างลำบากใจ ก็จริงอยู่ว่าฉันทำงานตรงนี้กับเจ๊โฟนี่มาสองปีกว่าแล้วถ้าไม่นับช่วงฝึกงาน แต่มันเป็นการทำงานแบบผู้ช่วยไง ถึงจะทำทุกๆอย่าง แต่ก็เป็นการทำตามที่เจ๊โฟนี่บอก แต่การที่ฉันจะขึ้นมารับผิดชอบทุกอย่างด้วยตัวเองและตัวคนเดียว ฉันไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ และที่สำคัญ มันก็มีผู้จัดการหลายคนที่เป็นเด็กปั้นของเจ๊โฟนี่เหมือนกัน และพวกเขาทำงานตรงนี้มานานกว่าฉัน แน่นอนว่าพวกเขาต้องอยากดูแลดาราใหญ่ขนาดนี้ แต่กลับพลาดโอกาสให้เด็กน้อยประสบการณ์อย่างฉัน ซึ่งฉันเบื่อจะมีปัญหาไง “เจ๊เชื่อใจเตย แล้วที่สำคัญ ทางตัวศิลปินแล้วก็ผู้ใหญ่เขาก็ไฟเขียวแล้ว คนอื่นจะไปสนใจทำไมกัน” เจ๊โฟนี่พูดขึ้นอีกครั้ง “เห้อ ถ้าเจ๊พูดแบบนี้ เตยจะปฏิเสธยังไงได้ละคะ” ฉันตอบกลับอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ แต่มันก็เป็นงานของฉัน อีกอย่างเจ๊โฟนี่ก็อุตส่าห์ไว้ใจฉันมอบหมายงานใหญ่แบบนี้ให้ “ขอบใจมากน้องรัก แล้วเจ๊จะรีบกลับมาให้เร็วที่สุดเลยนะ” เจ๊โฟนี่พูดออกมาด้วยความดีใจหลังจากฉันตอบตกลง แล้วที่อยู่ๆเจ๊โฟนี่ต้องมอบมายงานให้ฉันกระทันหันแบบนี้ ก็เพราะว่าเจ๊โฟนี่ต้องเดินทางไปเรียนต่อปริญญาโทที่ต่างประเทศ เพราะเจ๊แกอยากไปมานานแล้ว และพึ่งสอบผ่านเมื่อไม่นานนี้เองบวกกับอะไรๆพึ่งลงตัว ทั้งเวลา เงิน และสถานที่รวมถึงการทำงานของฉันที่แกคงจะไว้ใจแล้วด้วยนั่นแหละ ถึงแม้อายุแกจะอยู่เลขสามแล้ว แต่เจ๊ก็บอกเสมอว่าการเรียนไม่มีคำว่าสาย และแน่นอนการเรียนตามมาตรฐานมันสองปี แต่แกบอกว่าจะพยายามลงให้ได้หนึ่งปี เพราะไม่อยากทิ้งงานไปนานเหมือนกัน และแกก็ไม่อยากให้ใครดูแลตรงนี้แทนแก นอกจากฉันที่เป็นรุ่นน้องที่รู้จักกัน และเคยมาฝึกงานกับเจ๊ตอนฉันยังเรียน ทำให้เราสนิทกันมาก พอฉันเรียนจบก็มาเป็นผู้ช่วยเจ๊แกทันทีจนถึงตอนนี้ “ค่ะ ยังไงก็รีบกลับมานะคะ” “ไม่มีปัญหา อีกอย่างกว่าเจ๊จะกลับมาตอนนั้นเตยคงขึ้นแท่นเป็นผู้จัดการมือทองแทนเจ๊ไปแล้วมั้ง” เจ๊แซวออกมาอย่างไม่จริงจัง “เตยยังต้องเรียนรู้จากเจ๊อีกเยอะค่ะ” เพราะมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ กับการทำให้ตัวเองเป็นที่น่าเชื่อถือพอๆกับตัวศิลปิน และการสร้างคอนเนคชั่นเพื่อดึงงานมาให้ศิลปินในการดูแลของเรา “เจ๊เชื่อว่าเตยจะต้องทำได้ ถ้ามีอะไรคอลหาเจ๊ได้ตลอด” “ค่ะ” ฉันตอบกลับไปอย่างทำอะไรไม่ได้ ก็ทำอะไรได้ล่ะ มาถึงขั้นนี้แล้ว แต่ถ้าคิดอีกทางก็ดีเหมือนกัน เพราะฉันจะได้พิสูจน์ตัวเองสักที ยิ่งน่าที่ความรับผิดชอบมากขึ้น มันก็ทำให้เราโตและก้าวไปได้ไกลกว่านี้ เพราะที่ผ่านมาถึงแม้ฉันจะทำทุกอย่างเป็น แต่มันก็ยังขึ้นตรงกับเจ๊อยู่ ไม่ใช่การคิดและตัดสินใจของตัวฉันเอง ซึ่งมันจะทำให้ฉันได้พัฒนาตัวเองมากขึ้นอีก เตยหอม อายุ 25 ปี สวย เก่ง ถ้าได้ทำอะไรแล้วก็ค่อนข้างมีความมั่นใจ บางมุมก็แข็ง บางมุมก็อ่อน แต่เธอไม่ค่อยแสดงมุมอ่อนให้ใครเห็น แต่ไม่ว่าจะแข็งยังไง เธอก็เป็นเพียงผู้หญิงคนเดียว ที่มีความรู้สึกอ่อนไหว อ่อนแอ และคิดมาก เธอเคยเป็นลูกสาวคนเดียวของครอบครัว ที่บ้านฐานะปานกลาง พ่อกับแม่แยกทางกัน และเธอก็เลือกจะเข้ากรุงเทพมาเรียนมหาลัยที่นี่เพื่อตัดปัญหาว่าจะอยู่กับพ่อหรือแม่ แต่เธอก็ยังติดต่อกับทั้งสองท่าน และทั้งพ่อและแม่ก็เป็นคนส่งเสียเธอเรียนจนจบถึงจะไม่ค่อยได้ให้ความสำคัญกับเธอเท่าไหร่ เพราะว่าต่างสนใจกับครอบครัวใหม่ของตัวเอง ถึงแม้เธอจะมีน้อยใจบ้างเป็นธรรมดา แต่เธอก็เลือกจะใช้ชีวิตของตัวเองต่อมาเรื่อยๆจนถึงตอนนี้ที่โตพอไม่ได้สนใจความรู้สึกน้อยใจพวกนั้นแล้ว