32
เวลาแห่งความทุกข์ทรมานกายและใจของกัณฑริกาผ่านพ้นในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา ร่างหนาสั่นเทิ้มเหนือร่างบางที่อ่อนเปลี้ยและปวดร้าวระบมทุกอณูเนื้อ หลังจากปลดเปลื้องทุกสิ่งอย่างใส่กลีบกุหลาบบอบช้ำ
“ฮือ...ฮือ” เสียงร่ำไห้ที่ดังไม่ขาดสาย เรียกสติของพชรดนัยให้หวนกลับมาอยู่กับตัว ใบหน้าของเขาซีด นัยน์ตาอ่อนโยนมองดวงหน้าอาบน้ำตาของกัณฑริกา ความรู้สึกผิดซัดโครมเข้ามาในจิตใจของชายหนุ่ม
“น้องกัณฑ์ พี่...พี่” พชรดนัยพูดไม่ออก บรรยายความรู้สึกเวลานี้ไม่ถูก ใจหนึ่งอัดแน่นไปด้วยความเสียใจ ทว่าอีกใจกลับตรงกันข้าม ลึกๆ เขารู้สึกสะใจเป็นที่สุด การรอคอยอะไรบางอย่างที่กินเวลานานใกล้จะจบลงแล้ว
“มะ...ไม่เป็นไรค่ะ...พี่เมฆ ไม่เป็นไร...ฮือ”
กัณฑริกาพูดทั้งน้ำตา ส่งยิ้มบางๆ ให้ชายหนุ่มรูปงาม เธออยากจะโกรธในสิ่งที่เขาทำ แต่อีกใจกลับโกรธไม่ลงและรู้ดีว่าในความจริงนั้นเธอหลงรักบุรุษเบื้องหน้าอย่างหมดใจตั้งแต่แรกเห
