30
สิ้นเสียงคำรามร้ายร่างของกัณฑริกาก็ถูกเหวี่ยงไปยังเตียงนอนหนานุ่ม ตามด้วยร่างกายบึกบึนของพชรดนัยที่คร่อมทับ วินาทีนั้นเองภวังค์ของกัณฑริกาหลุดอยู่ในอดีตก็ถูกดึงกลับมาปัจจุบัน สีหน้าและแววตาของเธอเต็มไปด้วยความตระหนกตกใจ เมื่อเห็นดวงตาของพชรดนัย และรับรู้ว่าตนเองตกอยู่ในสภาพใด
“พี่เมฆ พี่เมฆปล่อยกัณฑ์ ปล่อยกัณฑ์ค่ะ”
เธอพยายามร้องขอชายหนุ่มแสนดีที่บัดนี้หน้าตาของเขาไม่หลงเหลือคราบนั้นอีกแล้ว นัยน์ตาเปลี่ยนสีเป็นแดงฉาน ใบหน้าเข้มจัดราวกับว่าโกรธใครมาสักร้อยปีพชรดนัยถูกวิญญาณของแก้วตาครอบงำทั้งกายและจิตใจ
“กูไม่มีวันปล่อยมึงไอ้กัลป์ มึงต้องเจ็บและทรมานเหมือนกับที่กูเจ็บ”
เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของพชรดนัย ใบหน้าของใครอีกคนที่ซ้อนทับ ทำให้หัวใจสาวแทบวายมองหน้าเขานิ่งงันตะลึงค้าง ความรู้สึกหวาดหวั่นวิ่งเข้าใส่จิตใจ
“ไม่ พี่เมฆจะทำอะไรกัณฑ์ พี่เมฆ” เธอพูดเสียงสั่นเสียงเครือ ดีดดิ้นสุดชีวิต
