หลังจากที่ข้าเหวี่ยงกระบี่ไปมาจนสาแก่ใจแล้ว ข้าก็ทิ้งตัวลงนั่งด้วยความเหนื่อยล้า ความโมโหและความโกรธภายในใจถูกระบายออกมาจนสิ้นแล้ว
เฟิงมี่ที่ทนดูไม่ไหวก็ตัดสินใจที่จะเข้ามาอบรมสั่งสอนข้าแทนอาจารย์เฒ่า นางคงจะรู้ดีกระมังว่าอาจารย์เฒ่าไม่ค่อยจะเข้มงวดกับข้ามากนัก
“อย่ามัวแต่นั่งเหม่อ ฝึกต่อเร็วเข้า!”
เฟิงมี่พูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดันก่อนที่จะฉุดข้าให้ลุกขึ้นยืน ข้าเซถลาไปมาเล็กน้อยก่อนจะกลับมาทรงตัวได้ดังเดิม
ปากเล็กๆยังไม่ทันได้ปริปากตอบโต้สิ่งใดออกไป ทันใดนั้นกระบี่ที่ถูกวางทิ้งเอาไว้ก็ถูกเฟิงมี่โยนมาให้โดยไม่ทันได้ตั้งตัว
“บอกกันดีๆก็ได้ เหตุใดเจ้าจะต้องโยนกระบี่ให้ข้าด้วย หากข้าเป็นอะไรไปเจ้าจะทำอย่างไรเล่า?”
เด็กสาวร้องโวยวายด้วยความตกใจ แต่คำพูดที่นางโวยวายออกมาไม่ได้ทำให้เฟิงมี่รู้สึกผิดเลยสักนิด
“กระบี่ไม่ทำร้ายนายของมันหรอกนะหลี่หลิน”
เฟิงมี่กอดอกพร้อมกับเชิดหน้าขึ้น ริมฝีปา
