ร่างของเด็กสาวถูกทิ้งเอาไว้ภายในประตูมิตินั้น ส่วนมารหนุ่มผู้หลุดพ้นจากผนึกเมื่อครู่ก็รีบเร่งออกจากประตูมิติแห่งนี้ไป จันทราที่เคยเป็นสีแดงฉานราวกับโลหิตค่อยๆเลือนหายลับจากขอบฟ้าไป ยามรัตติกาลแปรผันเป็นยามเช้ามืดแล้ว
จ้าวหลิวที่เพิ่งมาถึงก็รีบออกตามหาเด็กสาวตัวน้อยที่หายตัวไป โชคดีนักที่มีพายุพัดพาเอาเหล่าใบไม้ใบหญ้าที่รกทึบให้กระจายออกไป เพราะตัวเขาเองก็เกรงว่าเด็กสาวคนนี้อาจจะแอบไปหลบซ่อนตามพุ่มไม้ก็เป็นได้
เขาเดินหาทั่วทุกสารทิศในป่าต้องห้ามแต่กลับไม่พบวี่แววของนางเลย หรือแม้แต่กระบี่ของนางตัวเขาเองก็ไม่อาจสัมผัสถึงมันได้
ผ่านไปหลายชั่วยามแล้ว จนบัดนี้วี่แววของนางก็ยังไม่ปรากฏออกมา...
เสียงฝีเท้าของผู้มาเยือนคนใหม่ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบ ทำให้จ้าวหลิวหันหน้าไปทางต้นตอของเสียงนั้นอย่างรวดเร็ว...เป็นเมิ่งฉิงนั่นเอง
ริมฝีปากบางเริ่มเอื้อนเอ่ยออกมา
“น้องข้า...น้องของข้าเล่า?”
จ้า
