“น้องห้า! เจ้าอย่าเพิ่งหลับนะ ตื่นสิ!!”
เมิ่งฉิงเขย่าตัวของน้องสาวหวังจะปลุกมิให้น้องสาวของตนเข้าสู่วังวนแห่งการหลับใหล ด้วยเกรงว่าหากนางหลับลงไปชีวิตนางก็จะดับสูญไปด้วย
ทุกคนนิ่งอึ้งไม่มีผู้ใดกล้าเอื้อนเอ่ย เว้นแต่เพียงหมิงซินที่เดินตรงดิ่งเข้ามาคว้าจับข้อมือของแม่นางน้อยเอาไว้ นิ้วเรียวคลำจับจุดของเส้นชีพจร
ยามเมื่อปลายนิ้วสัมผัสถึงจังหวะการเต้นของชีพจรได้แล้วเขาก็ถอนหายใจออกมา
“เจ้าอย่ากังวลไปเลย ถึงแม้ว่าชีพจรของนางจะเต้นอ่อนมากเพียงใด แต่นางก็แค่เหนื่อยล้าเพียงเท่านั้น พักเสียหน่อยก็คงดีขึ้นแล้ว”
“จะเป็นเช่นนั้นจริงๆหรือ?”
เมิ่งฉิงเอ่ยถามด้วยความไม่แน่ใจ
“จริงแท้แน่นอน...เด็กน้อย”
ร่างของอาจารย์เฒ่าปรากฏขึ้นสู่สายตา บัดนี้เขาได้มาถึงป่าต้องห้ามของขุนเขาแล้ว
“เอาล่ะ พานางไปที่ถ้ำบำเพ็ญตบะของข้า นอกจากบาดแผลที่นางได้รับแล้วเส้นลมปราณของนางยังฉีกขาดอีกด้วย”
“ขอรับ/เจ้าค่ะ
