แต่ละคนเลือกหยิบกระบี่กันออกไปคนละเล่ม ทุกๆเล่มมีลักษณะที่เหมือนกันไปหมด มีเพียงด้ามจับของกระบี่เท่านั้นที่ถูกร้อยเข้ากับป้ายหยกแสงจันทร์ประจำตัวของใครของมัน
ทั้งสามถือกระบี่เหล่านั้นราวกับถือกิ่งไม้ พวกเขาสามารถกวัดแกว่งมันไปมาได้อย่างคล่องแคล่ว...เมื่อลองย้อนมองดูตัวข้าในตอนนี้แล้ว แม้แต่กระบี่เล่มนี้ข้าก็มิสามารถที่จะยกมันขึ้นมาได้
ข้าออกแรงดึงอย่างสุดชีพเพื่อให้กระบี่ออกห่างจากลังไม้ ทันทีที่ข้ายกมันออกมาได้สำเร็จ กระบี่ในมือของข้าก็พลันร่วงหลุดออกจากมือของข้าทันที ด้วยความที่กระบี่ของข้านั้นทั้งหนักและใหญ่มันจึงทำให้แขนทั้งสองของข้าปวดร้าวไปหมด
“หลี่หลิน...เหตุใดเจ้าไม่ลองยกกระบี่เล่มนั้นขึ้นมาทดสอบพลังเสียหน่อยเล่า?” อาจารย์เฒ่าพูดพลางยกมือขึ้นลูบเคราตัวเองไปพลาง
“ก็เพราะว่ากระบี่มันหนักนี่เจ้าคะ ข้าไม่เคยได้ฝึกวรยุทธจึงทำให้ข้าไม่สามารถยกมันขึ้นมาได้เจ้าค่ะ”
“ขอข้าลองเสียหน่อย”
