เสียงร้องคำรามจากกระเพาะในที่สุดมันก็ได้หยุดลง หลังจากที่อาจารย์เฒ่าทำผัดผักและน้ำแกงอะไรสักอย่างให้ข้ากิน ตอนนี้ข้ารู้สึกว่าข้าพร้อมสำหรับการนั่งสมาธิแล้ว!
แต่คราวนี้ข้าไม่ได้ไปรวมตัวกับที่ที่ทั้งสามใช้นั่งสมาธิ เหตุเพราะข้ารู้สึกกดดันขึ้นมาภายในใจอย่างบอกไม่ถูก ดังนั้นข้าจึงเลือกนั่งใต้ต้นไม้ใหญ่เจ้าเดิมต้นนี้นี่แหละ
ร่างของอาจารย์เฒ่าเดินตามหลังมาติดๆเพื่อสังเกตการณ์เด็กสาวตัวน้อย
“หลี่หลิน...เหตุใดเจ้าไม่ลองถอดกำไลหยกดูเสียหน่อยเล่า?”
อาจารย์เฒ่าเอ่ยถาม
“ข้าขี้เกียจเจ้าค่ะ” ฉับพลันบรรยากาศมาคุก็ถูกก่อตัวขึ้นมาโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
เด็กสาวหลับตาทำสมาธิและเริ่มกำหนดจิตตามจังหวะการหายใจ เมื่อเริ่มมีสมาธิ ภายในใจก็พลันเกิดแสงสว่างวาบขึ้นมาก่อนจะมืดลงอย่างไร้สาเหตุ
เมื่อรออยู่ครู่หนึ่งทิวทัศน์รอบตัวก็พลันแปรเปลี่ยนเป็นสถานที่ที่คุ้นเคย
ใต้เท้าของข้าเต็มไปด้วยตึกรามบ้านช่องและแสงไฟท
