เสียงหมู่มวลวิหคดังแว่วออกมาจากทางหน้าต่าง แสงแดดอ่อนๆยามเช้าส่องลอดผ่านบานหน้าต่างไม้มากระทบเข้ากับดวงหน้าของเด็กสาว เปลือกตาของนางขยับซ้ายขวาไปมาก่อนที่จะค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมาด้วยความเชื่องช้า
ข้าลืมตาตื่นขึ้นจากความง่วงงุน แม้ว่าจะนอนหลับไปนานมากแล้ว แต่ทว่าราวกับข้าได้ไปวิ่งรอบขุนเขาหลักเป็นร้อยๆรอบอย่างไรอย่างนั้น เรี่ยวแรงมากมายหายไปโดยไร้สาเหตุ
แม้ว่าข้าอยากที่จะนอนต่ออีกสักหน่อย แต่ข้าเองก็ต้องฝืนทนถ่างตาของตนเพื่อแต่งตัวไปศึกษาตำราต่างๆกับผู้เฒ่าคนนั้น
แต่เมื่อมือของข้าเลื่อนไปเปิดผ้าห่มออกจากตัวเตรียมจะลุกไปทำกิจธุระส่วนตัวเหมือนเดิมทุกๆวัน ปรากฏว่ากระโปรงที่ข้าสวมใส่มันหายไป สภาพในตอนนี้จึงกลายเป็นภาพที่ไม่ค่อยน่าดูสักเท่าใดนัก...
“อา...ไหนๆก็ไหนๆแล้ว หากข้ามัวแต่รอให้กระโปรงมันวิ่งกลับมาหาข้า วันนี้ทั้งวันคงไม่ได้เรียนกันพอดี”
คิดได้ดังนั้นข้าก็รีบวักน้ำใส่หน้าของตนก่อนจ
