ตอน 16

1749 คำ

“โอ๋...คนเก่ง” วรกาลก้มลงช้อนร่างลูกสาวตัวน้อยขึ้นแนบอก จุมพิตที่แก้มใสๆ อย่างรักใคร่และคิดถึงอย่างที่สุด “จะกลับมาทำไมไม่บอกพ่อแม่สักคำ ยัยตัวร้าย” มารดาแอบหยิกลูกสาวที่เธอแสนคิดถึง นานกว่าหกเดือน “เซอร์ไพรส์ค่ะแม่ กะมาให้แม่หัวใจวายเล่นๆ” วรกาลตีหน้าทะเล้นกับมารดา พร้อมกับหอมลูกสาว   ขี้อ้อนอีกครั้ง “ว่าไงคนนี้  โห...โตขึ้นมากเลย แม่กาลอุ้มไม่ไหวแล้วเนี่ย” วรกาลทำท่าจะทิ้งเด็กน้อยลงกับโซฟาตัวยาว แต่เด็กน้อยกลับเกาะเกี่ยวรอบคอหญิงสาวแน่น  “ไม่นะแม่กาล ทิ้งแก้มใสไม่ได้นะคะ แก้มใสคิดถึงแม่กาล อยากกอดแบบนี้” เด็กน้อยอ้อนแม่กำมะลอเป็นการใหญ่ แหงนหน้าหอมแก้มแม่วรกาลหลายต่อหลายฟอด โดยไม่รู้เบื่อ ทุกคนในบ้านต่างดีอกดีใจกับการกลับมาของวรกาล ถามสารทุกข์สุขดิบ กระทั่งความทรงจำเกี่ยวกับความรักที่เจ็บช้ำ จนทำให้หญิงสาวหนีหน้าคนในเมืองไทยไปไกลถึงต่างแดน  “ไม่ต้องห่วงแล้วค่ะแม่ กาลรู้อะไรเป็นอะไ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม