“ไม่เป็นไรแล้ว ลั่วลั่วไม่ต้องกลัว”
น้ำเสียงที่จิ่นอ๋องใช้ปลอบโยนพระชายาวัยสิบหกปีช่างนุ่มนวลเหลือเกิน แถมพระองค์ยังขยับปลายนิ้วเช็ดน้ำตาออกให้โดยไม่ถือสาอีก
“ดูสิ ร้องไห้จนตาบวมหมดแล้ว”
“หม่อมฉันไม่งามแล้ว พระองค์จะทรงโปรดหม่อมฉันไหมเพคะ”
“แล้วเจ้าคิดว่าอย่างไรเล่า”
ถูกเขาถามกลับก็พลันเม้มปากแน่น แล้วบ่นอุบอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน “ที่ผ่านมามีข่าวลือว่าท่านอ๋องโปรดหม่อมฉัน แต่ทั้งท่านอ๋องและหม่อมฉันล้วนรู้ดีว่าอะไรคือจริง อะไรคือเท็จ คำว่าโปรดปรานนั้นไม่มีจริงสักหน่อย”
“ถ้าอย่างนั้น วันนี้ลั่วลั่วอยากให้ข้าโปรดเจ้าหรือไม่”
“เรื่องเสี่ยวหวาทำให้หม่อมฉันหวาดกลัว...”
“คืนนี้ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้า ดีหรือไม่”
ต่อให้อะไรบางอย่างจะเกิดขึ้นจริงๆ อรัญญิกาในร่าง เซี่ยอิงลั่วก็รู้ว่ามีหนทางเดียวที่จะทำให้ชีวิตรอดปลอดภัย ไม่ว่าเสี่ยวหวาจะตายด้วยสาเหตุอะไร ถ้าหากนางเปลี่ยนความรู้สึก เปลี่ยน
