ฟังแล้วต่อให้นางที่เป็นพระชายาตายไป ก็คงไม่กระทบกระเทือนจิตใจผู้ใดใช่หรือไม่ แท้จริงแล้วสถานที่พำนักของเจ้านายสูงศักดิ์แห่งราชวงศ์นั้นกลับเป็นแหล่งหล่อเลี้ยงจิตใจผู้คนจนยากจะหยั่งถึง ดูเหมือนว่าวังกว้างใหญ่แห่งนี้จะไม่เหมาะกับนางและเสี่ยวจือเลยแม้แต่น้อย
“เจ้าออกไปก่อนเถิด”
เพราะรู้สึกว่าใจยุ่งยากจึงไม่อยากเห็นหน้าเสี่ยวชิงอีก ไล่อีกฝ่ายไปแล้วนางก็ไม่สนใจขนมจากห้องเครื่อง ไม่จิบแม้แต่น้ำชา เอาแต่ยืนทอดสายตามองผ่านเหล่าดอกโบตั๋นที่กำลังร่วงโรย ดอกไม้นี้พอหมดฤดูกาลความงดงามของมันก็ไม่ต้องตาใครอีก เมื่อไม่ต้องตาย่อมไม่มีผู้ใดสนใจ บางทีบทสรุปของดอกไม้อาจจะเหมือนกับชีวิตของนางก็เป็นได้
แม้ภายในใจของเสี่ยวจือจะยังเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ทว่าเห็นพระชายาที่เคยยิ้มแย้มสดใสทรงยืนเงียบเป็นกังวลเช่นนั้นก็ไม่รู้จะทำยังไงดี จึงเอาแต่อยู่ข้างๆ คอยถวายการรับใช้
ในขณะที่เซี่ยอิงลั่วกำลังยืนอยู่ข้างหน้า
