นับตั้งแต่ทะลุมิติมาอยู่ในยุคโบราณ วันนี้เป็นวันแรก ที่เซี่ยอิงลั่วรู้สึกว่าร่างกายแทบแหลกสลาย ตลอดทั้งค่ำคืนนางถูกท่านอ๋องเคี่ยวกรำอย่างหนัก ข้าวสักคำยังไม่ได้แตะ ตอนนี้ฟ้ายังไม่ทันสางก็ถูกปลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว สวมชุดพระชายาอ๋องเต็มยศ เสื้อผ้าหน้าผมล้วนจัดเต็มจนรู้สึกเหมือนว่าเป็นตู้โชว์เครื่องประดับเดินได้แล้ว โชคดีที่ระหว่างอาบน้ำ เปลี่ยนอาภรณ์ เกล้าผม หรือแม้แต่ขึ้นมานั่งบนรถม้าประจำวังอู่เทียน ถึงได้พอฉวยโอกาสนั้นหลับตาพักเอาแรงได้บ้าง
แต่ระหว่างที่ถือโอกาสพิงอกท่านอ๋องอยู่นั้น อีกฝ่ายก็ดันทำลายความสุขด้วยการปลุกให้มากินขนมรองท้อง
“ลั่วลั่ว ตื่นมากินสักหน่อยเถิด กว่าจะถึงวังกลางยังอีกนานนัก ถ้าไม่กินอะไรเลยเดี๋ยวจะแย่ได้”
“หม่อมฉันง่วงเพคะ” ตัวของนางอ่อนยิ่งกว่าเต้าหู้เสียอีก ไม่มีแม้แต่แรงจะลุกขึ้นมานั่งตรงๆ “ให้เสี่ยวจือป้อนหม่อมฉันหน่อยเพคะ หม่อมฉันขี้เกียจขยับตัว”
เพลานี้พระ
