“เจ้าคิดว่า ท่านอ๋องจะยอมให้ข้าไปเที่ยวนอกวังสักครั้งหรือไม่” พูดออกมาแล้วแววตาก็ดูมาดร้ายขึ้น “แน่นอนว่ายามปกติเขาคงไม่ยอมหรอก แต่เพราะหลายวันก่อนเขาเกรี้ยวกราดใส่ข้า และข้าก็รู้ความลับของเจ้า ถ้าหากท่านอ๋องไม่ทรงง้องอนพระชายาอย่างข้าสักหน่อย แล้วข้ากับพระองค์จะคืนดีกันได้เช่นไร จริงไหม”
“แต่การทะเลาะกันเป็นเพียงละครฉากหนึ่งไม่ใช่หรือ เพคะ ส่วนเรื่องของหม่อมฉัน...”
“แล้วอย่างไรเล่า ผู้อื่นหาได้รู้ไม่ว่าข้ากับเขาแสร้งทะเลาะกัน ในสายตาของผู้อื่นมิใช่ว่าท่านอ๋องทรงมีโทสะจนทำให้ พระชายาอย่างข้าตกที่นั่งลำบอกหรอกหรือ”
“พระชายา”
เสี่ยวชิงอยากจะร้องไห้ เหตุใดพระชายาถึงได้เอาความฉลาดที่มีมาเล่นงานท่านอ๋องกับนางกำนัลรับใช้ที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ อย่างตนด้วยเล่า แต่ในเมื่อพระองค์ตัดสินใจแล้ว เสี่ยวชิงก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่หว่านล้อมให้กลับขึ้นเตียงบรรทม เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยกราบทูลกับท่านอ๋อ
