“เสี่ยวชิงผู้นั้น...เป็นคนของหน่วยองครักษ์ทมิฬ คงมีฝีมือพอจะปกป้องคุ้มครองหม่อมฉันกระมัง”
ได้ยินคำพูดคำจาของชายารักแล้ว จิ่นอ๋องไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าตอนนี้นางกำลังหว่านล้อมออดอ้อนหรือว่ากำลังข่มขู่กันแน่ นางใช่คนเดียวกับที่เอ่ยปาก ให้หม่อมฉันไปนะเพคะ หรือเปล่า แต่ในยามที่สบสายตาของนางอีกครั้งเขาก็เห็นเพียงแววตากึ่งขอร้องกึ่งอ้อนวอน สุดท้ายจึงได้แต่ตกปากรับคำ
“ก็ได้ เอาไว้เตรียมการเสร็จแล้ว ข้าจะพาเจ้าออกไปดีหรือไม่”
แน่นอนว่าการพาชายารักออกจากนอกวังทั้งที องครักษ์ การคุ้มกันอารักขาต้องเข้มงวดกว่าเวลาที่เขาออกไปคนเดียวอยู่แล้ว ดังนั้นให้นางรออีกสักสองสามวันก็คงไม่เป็นอะไรกระมัง อีกอย่างเขาจะได้ฉวยโอกาสนี้กระทำเรื่องบางสิ่งบางอย่างอีกด้วย ทว่าเรื่องนี้จิ่นอ๋องไม่มีทางเปิดปากให้ชายารักรู้เด็ดขาด
“ขอบพระทัยเพคะ”
คนจะได้ออกไปเที่ยวเล่นเป็นครั้งแรกตั้งแต่ทะลุมิติมาอดคลี่ยิ้มกว้างๆ ไม่ได้
