“น้องหกยังคงคลั่งไคล้วรยุทธ์เสมอ” จิ่นอ๋องพยักหน้าเล็กน้อยแล้วกวาดสายตาออกไปด้านนอกห้องหนังสือ “แต่กลับไม่ใช่สิ่งที่ซินกุ้ยเฟยต้องการ หลายปีมานี้คงลำบากน้องหกไม่น้อย”
“ถ้าอวิ้นอ๋องยังเป็นเช่นนี้ต่อไป พระองค์คิดว่าซินกุ้ยเฟยจะถอดใจหรือไม่”
“ถ้านางยอมถอดใจ เหตุใดหลายปีมานี้ต้องเหน็ดเหนื่อยถึงเพียงนั้นเล่า เป็นจินฮองเฮาต่างหากที่ไม่รู้อะไรเลย นางคิดว่าตนเองมีบุตรธิดาอย่างละหนึ่งคนแล้วอำนาจในมือจะคงอยู่ตลอดไปหรืออย่างไร ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น บุตรชายหญิงของนางล้วนถูกกำหนดไว้แล้วว่าไม่มีวันได้ครอบครองวังกลาง ถึงแม้เสด็จพ่อจะแสดงออกว่าโปรดปรานพี่สี่ ทว่าความจริงหาได้เป็นเช่นนั้นไม่”
ทุกคนในวังและนอกวังล้วนรู้ดีว่า เว่ยตงหานหรือตงอ๋องผู้นี้ชอบความโหดร้ายรุนแรงมากแค่ไหน มองเข้าไปในวัง ซื่อเทียนของตงอ๋อง ทุกหย่อมหญ้าไม่ใช่เปื้อนไปด้วยเลือดผู้คนหรอกหรือ ถึงแม้ชื่อเสียงของจิ่นอ๋องจะค่อนข้างไปใน
