“ห่างกันไม่ทันไร...ต้องโทร.ตามโทร.ถามกันขนาดนั้นเชียว”
“แม่ค่ะ...แกไม่สบาย” ฉันกดตัดสายเพราะคุยกับแม่จบพอดี หันมองร่างที่พราวไปด้วยหยาดน้ำของพี่เพิร์ทซึ่งกำลังเดินออกจากห้องน้ำมองหาเสื้อคลุมนอนมาสวมใส่ฉันเม้มริมฝีปากถอนหายใจ เรียบเรียงความนัยเพื่อจะเอ่ยปากสิ่งที่กระดากปากเหลือคณา
“จะนอนแล้วเหรอคะ...นี่ยังไม่มืดเลย” ฉันชวนเขาคุย แต่ยังไม่เปิดประเด็น
“เหนื่อย...” คำตอบสั้นๆ พานจะทำให้เรื่องของแม่หนักปากขึ้นมาทันที ฉันเม้มริมฝีปากอย่างเจ็บใจ และรู้สึกละอายเต็มทีกับสิ่งที่เป็นอยู่
“คุณไม่หิวเหรอคะ เดี๋ยวหนูหาอะไรง่ายๆ ในครัวทำให้ทานก็ได้ พอมีของเหลือน่าจะทำกับข้าวได้บ้าง”
“ไม่...ฉันไม่ชอบกินของเหลือเดนใคร”
“คุณ!” หน้ามันชาวาบขึ้นมาทันทีกับคำนั้น พี่เพิร์ทไม่ได้สนใจจะต่อขานต่อคำอีก เขาเดินเข้าห้องนอนไปหน้าตาเฉย ปล่อยให้ฉันทรุดนั่งลงบนโซฟาด้วยความเครียด
พานนึกถึงเรื่องที่มือถือซึ่งปิดเครื
