คำตอบ
3475 คำ
“ถ้ามากกว่านั้นล่ะมิว...”วินาทีนั้นฉันแทบหยุดหายใจ หัวใจฉันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะเหมือนกับว่าฉันกำลังรอให้เขาพูดต่ออย่างใจจดใจจ่อ
“...”ฉันค่อยๆหันกลับไปหาเขาอีกครั้งอย่างไม่ค่อยเข้าใจ เพื่อนๆฉันก็ไม่ต่างจากฉันสักเท่าไหร่
“ถ้าฉันอยากเป็นมากกว่านั้น ...เธอยังจะให้ฉันยุ่งกับชีวิตเธอได้หรือเปล่า”น้ำเสียงจริงจังนั้นเอ่ยขึ้นมา
“นายพูดอะไรออกมานายรู้บ้างหรือเปล่า-o-”
“ฉันรู้ตัว...และฉันไม่เคยทำอะไรโดยไร้สติ-_-”
“แต่นายมันบ้า...นายอยากเป็นมากกว่านั้นทั้งๆที่นายก็มีคนที่ชอบอยู่แล้วเนี้ยนะนายเห็นแก่ตัวไปหรือเปล่าพอร์ช-o-!”ฉันโมโห
“คนคนนั้นคือเธอต่างหากยัยโง่-__-”
“ห๊า!-o-”
“ฉันชอบเธอ>oo///น้ำขิง
“อิ่มอกอิ่มใจแล้วนี่”ปาร์ตี้ เห็นหนิมๆก็ใช่ย่อยเหมือนกันนะยะ
“เอาไง...ฉันรอคำตอบจากเธออยู่นะ^^;”พอร์ชเร่งฉัน
“ถ้าอยากรู้คำตอบก็รอตอนเย็นก็แล้วกัน-///-”ฉันพยายามตอบหน้านิ่งๆแต่รู้สึกเหมือนว่าหน้าฉันจะแดงแล้ว
“แล้วฉันจะรอ^///^”
สถานการณ์ตึงเครียดที่สร้างความอึดอัดเมื่อกี้ตอนนี้ได้หายไปเป็นปลิดทิ้งเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ ฉันเดินจากพอร์ชมาด้วยหัวใจที่พองโตเปี่ยมล้นด้วยความสุขจนเพื่อนๆต่างแซวด้วยความอิจฉา
ฉันนี่มันโง่จริงๆที่ไม่เคยรู้เลยว่าพอร์ชพูดถึงฉัน แถมยังคิดไปเองว่าพอร์ชชอบคนอื่นนี่สรุปฉันคิดไปเองทั้งนั้นเลย แต่พอมารู้เรื่องจากปากเขาวันนี้ความรู้สึกที่เก็บเอาไว้มานานก็คลายออกไปเหมือนกับว่ามันไม่เคยเกิดกับฉันเลย โธ่ไม่น่ามโนไปเองเลย แต่ไม่เป็นไรมันก็คุ้มแล้วไม่ใช่หรอ ถ้าฉันไม่ทำตัวแปลกๆไม่เข้าใจผิดฉันคงไม่รู้ความจริง
“เอ...คำตอบของแกมันจะเป็นอะไรน้า...”>น้ำขิง^o^
“ฉันควรจะตอบเขายังไงดีน้ำขิง^///^”
“ฉันว่าเธอต้องถามผู้เชี่ยวชาญด้านความรักอย่างพิกเล็ทแล้วล่ะ”น้ำขิงโบ้ยให้พิกเล็ท
“ว่าไงพิกเล็ท ฉันควรตอบเขายังไงดี”
“คำตอบน่ะ...มันอยู่ในใจแกแล้ว จะมาถามฉันทำไม ถ้าแกคิดว่าทำไปแล้วมีความสุขก็ทำไปเถอะเพื่อน^^”นี่เป็นคำตอยของผู้เขี่ยวชาญสินะ
“ขอบใจนะ ขอบใจพวกแกทุกคนเลยที่คอยปลอบใจคอยอยู่ข้างๆฉันเสมอ^^”
ตกตอนเย็น...
ฉันรอเวลาเลิกเรียนอย่างใจจดใจจ่อจนไม่เป็นอันเรียน แต่พอออดเลิกเรียนดังเท่านั้นแหละฉันก็รีบกวาดของใส่กระเป๋าอย่างลวกๆทันทีและเร่งฝีเท้ามุ่งหน้าไปที่ป้ายรถเมล์ที่ที่ฉันจะให้คำตอบกับพอร์ช นี่ฉันคิดมาตลอดที่เดินลงมาจากตึกเรียนเลยนะเนี้ย
พอฉันเดินไปถึงป้ายรถเมล์พอร์ชที่คอยอยู่ก่อนแล้วก็หันมายิ้มให้ฉันอย่างที่ฉันเคยเห็น ยิ้มที่จริงใจของเขามันยิ่งทำให้ฉันมั่นใจว่าสิ่งที่ฉันจะพูดออกไปนั้นฉันคิดไม่ผิดและจะไม่มานั่งเสียใจภายหลังแน่นอนเพราะฉันคิดดีแล้ว หรืออาจจะไม่ต้องคิดเลยก็ได้คำตอบของฉันมันเป็นเขามาตั้งนานแล้ว
“รอนานหรือเปล่า^^”
“นานแค่ไหนก็จะรอ ตอนนี้เธอให้คำตอบฉันได้หรือยัง^///^”
“ฉันขอถามนายคำหนึ่งก่อนที่จะให้คำตอบกับนายได้หรือเปล่า”
“ว่ามาสิ”
“นายชอบฉันตรงไหนหรอ^///^”ถามเองก็เขินเอง
“ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร แต่ทุกครั้งที่ฉันอยู่กับเธอฉันมีความสุขเธอเป็นตัวของตัวเองไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่เข้าหาฉัน”
“จริงหรอ...”
“จะถ่วงเวลาอีกนานไหมเนี้ย-_- ฉันอยากรู้คำตอบจะแย่อยู่แล้ว-///-”พอร์ชเร่งรัด
“ถ้างั้น...”
“ถ้าเธอตกลงงั้นเราเป็นแฟนกันเลยนะ^///^”พอร์ชเดินเข้ามากุมมือฉันไว้ทั้งสองข้างพร้อมกับสบตาฉันจนฉันต้องเผลอหลบสายตาเขาด้วยความเขินอาย^///^
“...”(_ _)
“เธอหลบตาฉัน แสดงว่าตกลงนะ^^”พอร์ชพูดเองเออเอง
“ขี้ตู่อ่ะ>o///ฉัน
“นี่...ลูกชายของแม่พูดถึงหนูทุกวันเลยนะ^^”
“แถมยังถามพ่ออีกนะว่าจีบหญิงควรทำยังไง แหมทำเป็นมาถามว่าตอนคบกับแม่เป็นยังไงคิดว่าพ่อตามไม่ทันล่ะสิ^^”
“คุณพ่อคุณแม่พอร์ชอายนะ^///^”นายไม่ได้อายหรอกพอร์ชแต่นายเขิน เขินแบบว่าน่ารักมาก^0^
“ทำเป็นเขิน”>แม่
“แล้วหนูเป็นลูกเต้าเหล่าใครล่ะเนี้ย”>พ่อ
“มิวเป็นลูกคุณอามโน อรุณรติโชติกับคุณอากมลรัตน์ครับ”พอร์ชตอบแทนฉัน นี่เขารู้ข้อมูลเกี่ยวกับฉันอีกแล้วหรอเนี้ย เขาจะรู้เรื่องของฉันเยอะไปแล้วนะ-o-
“มโน...ที่เป็นเจ้าของบริษัทส่งออกเฟอร์นิเจอร์น่ะเหรอ”>พ่อของพอร์ชถามฉัน
“ค่ะคุณลุง^_^”
“เอ...คุณมโนเพื่อนรักคุณตอนหนุ่มๆหรือเปล่าคะ”แม่ของพอร์ชถามผู้เป็นสามี
“ใช่ พ่อเพิ่งรู้เหมือนกันนะเนี้ยว่ามโนมีลูกสาวด้วยแถมหน้าตาสวยได้แม่มาเต็มๆ^^”
“อ้าวก็มิวเป็นลูกสาวคนเดียวนี่ครับพ่อ”พอร์ช ฉันว่าคราวนี้นายพลาดแล้วล่ะ นายยังไม่รู้ละเอียดพอนะรู้ไหม
“พอร์ชมิวไม่ได้เป็นลูกคนเดียวนะ มิวมีพี่ชายอีกคน^-^”
“ใช่เมื่อก่อนพ่อยังเห็นวิ่งเล่นอยู่เลยตอนนี้ไปไหนแล้วล่ะ”
“พี่ชายมิวไปอยู่ที่ฝรั่งเศสค่ะไปช่วยคุณลุงบริหารธุรกิจที่นั่น”
“อ้าว...มีพี่ชายก็ไม่บอกพอร์ช-o-”
“พอร์ชไม่ถามมิวเองต่างหากล่ะ^-^”
“ไหนบอกสืบเรื่องของมิวละเอียดไง...ไม่รู้จริงนี่นา^o^”ฉันถามลอยหน้าลอยหน้า
“ไปทานข้าวกันได้แล้วจ่ะ หนูมิวอยู่ทานข้าวก่อนนะลูก”
“ค่ะคุณป้า”
“คุณป้งคุณป้าอะไรกันเรียกแม่นั่นแหละดีแล้วแม่อยากมีลูกสาว^^”
“ค่ะคุณแม่^o^”
พอร์ชจูงมือฉันเดินตามคุณแม่ของเขาเข้าไปในห้องรับประทานอาหาร พร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ให้ฉันนั่งก่อนที่เขาจะนั่งลงข้างๆฉัน บอกตรงๆมีความสุขอ่ะ^////^
“นี่...กินเยอะๆนะมิวป้าอรทำกับข้าวอร่อยมาก”พอร์ชบอกฉันพร้อมกับตักอาหารมาใส่ที่จานข้าวของฉันทำเอาพ่อแม่และน้องชายของเขามองตามเลยทีเดียว
อ่ะ แฮ่ม!!
“อะไรติดคอหรอยอร์ช”พอร์ชถามน้องชายหลังจากที่ยอร์ชกระแอมขัดพอร์ชที่กำลังตักอาหารมาให้ฉัน
“เปล่า แค่อยากจะบอกว่าตอนนี้มีหลายคนนะไม่ใช่แค่พี่สองคนอย่าหวานให้มากนักมันอิจฉาโว้ย!” ยอร์ชพูดอย่างหมั่นไส้
“เรื่องของฉัน-_-”>พอร์ช
“หนูมิวอย่าถือสาพวกเขาเลยนะ ถึงจะเป็นแบบนี้แต่พวกเขาก็รักกันนะ^^”แม่ของพอร์ชกล่าว
“มิวไม่ถือสาหรอกค่ะ น่ารักดีออก^^”
“พอร์ชใช่ป่ะ^o^”
“เปล่ายอร์ชต่างหาก^o^”ฉันแกล้งแย่พอร์ชจนเขาหน้างอไปเลยล่ะ
“-_-”>พอร์ช
“ฮ่าๆๆ”พ่อกับแม่ของพอร์ชหัวเราะลูกชายขี้งอนอย่างพอร์ช
พอฉันทานอาหารเสร็จฉันก็ขอตัวกลับบ้านโดยไม่ลืมบอกลาพ่อกับแม่ของพอร์ช พอร์ชขับรถเบนซ์สปอร์ตมาส่งฉันที่บ้านโดยที่ตลอดทางเขาไม่เปิดปากคุยกับฉันสักคำ สงสัยยังไม่หายงอนแน่ๆเลยที่ฉันไปชมน้องชายเขาแทนที่จะเป็นเขา
“ขอบใจนะสำหรับอาหารเย็นและก็ขอบใจนะที่มาส่ง^^”พูดจบฉันก็เตรียมเปิดประตูรถลงแต่พอร์ชกับดึงแขนฉันเอาไว้ซะก่อน
“จะไม่ง้อกันหน่อยหรอมิว-_-”คนขี้น้อยใจท้วง
“ง้อเรื่องอะไรล่ะ”ฉันถามทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าเขางอนเรื่องอะไร ขี้ใจน้อยจริงๆเลย-_-
“โธ่...มิว-o-”
“ก็ได้ๆ...อย่าทำหน้างอคอหักเป็นปลาทูโอ๋เอ๋ๆ”เท่านั้นและพอร์ชถึงกับยิ้มกว้างออกมาทันทีที่เห็นท่าทางประกอบการง้อของฉัน
“ทำอะไรของเธอเนี้ย ฮ่าๆๆ^o^”
“น่ารักอะดิ^^”
“ครับๆ น่ารักมาก”
“ถ้าหายงอนแล้ว มิวไปนะฝันดีนะพอร์ช^^”
“ครับ ฝันดีนะมิว...ฝันถึงพอร์ชด้วยนะ^^”
“อื้ม^///^”ฉันยิ้มตอบเขินๆ
“เดี๋ยวมิว...”พอร์ชเรียกฉันอีกครั้ง
“ห๊ะ”
“ขอยืมโทรศัพท์หน่อย”พอร์ชขอพลางแบมือรอ
“จะเอาไปทำไมหรอ-_-?” ถึงจะถามออกไปแบบนั้นแต่ฉันก็ส่งมือถือให้ พอร์ชรับโทรศัพท์ของฉันไปกดอะไรซักอย่างก่อนจะส่งคืนมาให้ฉัน คงจะเมมเบอร์ให้ล่ะสินะ^^
“เดี๋ยว”
แช๊ะ!!
พอร์ชใช้โทรศัพท์มือถือของฉันกดถ่ายรูป โดนดึงฉันเข้าไปถ่ายด้วยโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว
“มิวยิ้มหน่อยสิ^^”
“อื้ม^__^”
แช๊ะ!!
“อย่าลืมตั้งเป็นแบล็คกราวน์ล่ะ”
- ผู้เขียน
