เคร้ง!
“จะจ้องเหี้ยอะไรนัก ผู้หญิงคนอื่นก็มี ทำไมไม่จ้อง” วอร์มวางช้อนแล้วโวยวายขึ้น
“ก็เมียมึงสวยที่สุดก็ต้องจ้องเมียมึงสิวะ แค่มองจะหวงอะไรขนาดนั้น” ผู้ชายที่ชื่อริมผาเขาตอบกวน ๆ และยกยิ้มมุมปาก
“อยากโดนยาไร้ความรู้สึกของกูไหม ถ้าไม่อยากก็เลิกมอง ฟีนมันไม่ชอบให้ใครมองมัน มันอึดอัด” วอร์มพูดขึ้นและดึงผ้าคลุมไหล่ปิดช่วงอกให้ฉัน จับผมฉันมาปิดต้นคอและหน้าอก
“มึงแม่งบ้า หวงเกินไป หวงแบบนี้ไม่เอาไว้ในห้องหรือไม่ก็ตู้กระจก แช่เก็บไว้” คนที่ชื่อกีต้าร์ส่ายหัวเมื่อมองการกระทำของวอร์ม
“กูรู้ว่ากูบ้า… เผ็ดเหรอ” วอร์มพูดกับเพื่อนแล้วหันมาถามฉันที่คว้าน้ำผลไม้มาดูด
“อืม” ฉันบอกและมองยำรวมมิตรที่วางอยู่ในจาน วอร์มตักมาให้ฉันชิมและมันโคตรเผ็ด
“เอาอย่างอื่นไหมล่ะ เดี๋ยวสั่งใหม่” วอร์มถามพร้อมหยิบเมนูขึ้นมาเปิดดู
“น้อยคนนะที่จะมีคนยอมรับว่าตัวเองบ้า มีมึงนี่แหละรู้ว่าบ้าแล้วหายาแดกรักษาตัวเอง” กี
