บทที่ 10 กลับบ้าน
1380 คำ
"แอ้ๆ "
"ว่าไงคะคนสวยของยาย แม่หนูนี่ใจร้ายกับยายมากเลยนะ มีลูกน่ารักๆแบบนี้ก็แอบเลี้ยงอยู่คนเดียว ไม่แบ่งให้ยายได้ดูแลหนูบ้างเลย" คุณยายพูดคุยกับหลานสาวอย่างมีความสุข
"แหม่แม่ ก็นดาไม่อยากรบกวนแม่นี่หน่า"
"ต่อไปนี้แกย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านเลยนะ ลูกยังเล็กจะไปอยู่คอนโดเดิมได้ยังไงกัน"
"จ้ะๆ นดาตามใจแม่ทุกอย่างเลย แม่คะ นดาขอโทษที่ทำให้แม่ผิดหวังในตัวนดานะคะ"
"อืมๆ ฉันไม่โกรธแกหรอก นึกซะว่าทำให้ฉันสมหวังเรื่องหลานละกันอย่าไปคิดมากเลย กว่าจะผ่านมาได้ถึงตอนนี้แม่รู้ว่าแกเองก็ลำบากใจไม่น้อยเลย"
"ขอบคุณนะคะ รักแม่จัง นดาเพิ่งเข้าใจว่าความรักที่แม่มีต่อลูกมันยิ่งใหญ่แค่ไหนก็ตอนนดามีลูกเองนี่แหละ" หญิงสาวขยับเข้าไปสวมกอดคนเป็นแม่จากด้านหลัง
"อืม ไม่ต้องมาดราม่าหรอก ชีวิตต่อจากนี้แม่ขอให้แกมีแต่ความสุขนะ"
"รักแม่จัง รักลูกของหนูเยอะๆนะคะ"
“นั่นมันแน่อยู่แล้วล่ะ”
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปแล้วเธอยังคงกกกอดลูกนอนทุกเช้าเหมือนเช่นเคย แตกต่างตรงที่วันนี้เธอจะต้องเข้าไปทำงานที่บริษัทเหมือนปกติแล้ว เธอคงจะคิดถึงนรินมากแน่ๆเลย
"ไปทำงานก่อนนะแม่ เดี๋ยวพักกลางวันนดากลับมาทานข้าวด้วยค่ะ"
"ขับไปขับมาวุ่นวายหรือเปล่าละเอาข้าวกล่องไปทานที่ทำงานดีไหม"
"ไม่เอาหรอกจ้ะ นดาต้องให้นมลูกด้วย"
"อืมๆ ค่อยๆขับไปละกันนะ"
"จ้า ไปก่อนนะลูก ฟอดด"
"แอ้ๆ" สาวน้อยออกอาการกวักไม้กวักมือเรียกผู้เป็นแม่ของตน
"แม่เขาไปทำงานนะจ้ะ อยู่เล่นกับยายก่อนนะลูกนะ"
"คิกๆ "
"หัวเราะเก่งใหญ่เลยนะเรา"
ณ บริษัท
"ยินดีต้อนรับกลับมาค่ะคุณนดา"
"ยัยนดา แกกลับมาแล้วหรอ"
"โอ้โห้ ขอบคุณทุกคนนะคะ ไม่ต้องเลี้ยงต้อนรับกลับมาก็ได้ค่ะ นดาเกรงใจแย่เลย"
"ไม่เลี้ยงได้ยังไงละคะ พวกเราดีใจที่หัวหน้าใจดีๆแบบพี่นดากลับมาแล้ว พวกเราจะได้ทำงานอย่างมีความสุขสักที" หญิงสาวได้ฟังที่ลูกน้องบอกก็งงๆ
"ไม่ต้องงงไปหรอกแก ก็ตอนที่แกไม่อยู่ก็มีคนมาแทนตำแหน่งแกไง เรื่องเยอะสุดๆเลยละ ทุกคนนี่หัวหมุนทุกวัน ไม่มีความสุขเอาเสียเลย ปวดหัวมากๆ"
"ฮ่าๆ ขนาดนั้นเลยหรอ"
"ขนาดนั้นจริงๆนะคะพี่นดา"
"มาๆ พวกเราเตรียมของว่างของโปรดแกไว้ทั้งนั้นเลยนะ"
"ขอบคุณทุกคนอีกครั้งนะคะ"
"อ้าวนดาจะไปไหนอ่ะ ไปกินข้าวกัน"
"เอ่อ ฉันจะกลับบ้านน่ะ"
"เออใช่ ฉันว่าจะถามอยู่ว่าหลานฉันเป็นยังไงบ้าง กี่ขวบแล้ว"
"เพิ่งขวบกว่าๆเอง นี่ก็กลับไปให้นมไง"
"ยังไม่หย่านมอีกหรอ"
"ยังๆ ถ้าเขาอยากทานฉันก็จะให้ไปก่อนน่ะ"
"อืมๆดีแล้วจะได้มีภูมิคุ้มกันเยอะๆ"
"ไปก่อนนะแล้วเจอกัน"
บิ๊กวนมารับน้องมุกที่บ้านของเมฆทันได้เห็นแวบๆเหมือนผู้หญิงใจร้ายคนนั้น หรือว่าเธอจะกลับมาจากอังกฤษแล้วนะ เมื่อคิดได้ดังนั้นใจเขามันก็เต้นผิดจังหวะ เขาอยากเจอหน้าเธอเหลือเกิน ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างแล้ว
"น้าบิ๊กรอนานไหมคะ น้องมุกเก็บกระเป๋าอยู่"
"ไม่นานค่ะ เราพร้อมไปหรือยังคะ"
"พร้อมแล้วค่ะ"
"ไปกันเลยครับ" วันนี้เขามีธุระต่อแต่พรุ่งนี้เขาจะกลับมาดูให้แน่ว่าเธอกลับมาแล้วจริงๆหรือป่าว
วันถัดมาที่เก่าเวลาเดิม นั่นคือยัยตัวแสบของเขาแน่นอน สองปีผ่านไปดูเธอสวยขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย เค้าโครงความเป็นสาวห้าวแทบไม่มีหลงเหลือ วันนี้เธอใส่เสื้อโอเวอร์ไซต์สีเหลืองกับกางเกงยีนส์สีขาวดูมีสไตล์และสวยไปอีกแบบ ดูคล่องตัวสบายๆ
"ไปก่อนนะแม่ เจอกันตอนเย็นจ้ะ เดี๋ยวนดาแวะตลาดซื้อของมาให้"
"โอเคๆ อย่าลืมซื้อนมมาให้นรินนะลูก"
"เรื่องนั้นเรื่องหลักเลยจ้ะ"
หญิงสาวขับรถออกไปชายหนุ่มจึงขับตามไปทันที ที่แท้ยัยตัวแสบของเขาก็ทำงานที่นี่หรอกหรอเนี่ย เขาไปนั่งรอเวลาเลิกงานของเธอที่ร้านกาแฟใกล้ๆนี้ดีกว่า เข็มนาฬิกาบอกเวลา 16.30 น. หญิงสาวก็เดินออกมาขึ้นรถของตนและขับออกไป ชายหนุ่มขับตามเธอไปติดๆแต่เธอไม่รู้ตัวเลยสักนิด เธอแวะตลาดซื้อผักบางชนิดใส่ไว้ในรถและตรงไปยังห้างสรรพสินค้าใกล้ๆกัน หญิงสาวตรงไปยังแผนกของเด็กอ่อนทันที เธอเลือกซื้อนมผงคุณภาพดีที่น้องนรินดื่มแล้วไม่แพ้ จากนั้นก็หันไปเลือกของเล่นแบบกัดให้ลูกสาว เพราะสาวน้อยฟันกำลังจะขึ้นแล้วและก็คงจะคันเหงือกของตนมาก
"ทำไมยัยนดาถึงมาแผนกนี้ละ" เขาได้แต่ถามตัวเองในใจ
"หรือมาซื้อให้ใครกันนะ"
"ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ช่วยไหมคะ"
"อ่อ ป่าวๆครับ ไม่มีอะไร ผมขอเดินชมก่อนนะครับ"
"ได้เลยค่ะ ตามสบายนะคะ" เมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้วเธอก็มาจ่ายเงิน
"ทั้งหมด 1850 บาทค่ะ"
"นี่ค่ะ"
"รอเงินทอนสักครู่นะคะ"
"ค่ะ"
"เรียบร้อยแล้วค่ะ ขอให้น้องมีสุขภาพร่างกายแข็งแรงนะคะ"
"ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวหอบหิ้วนมสามกระป๋องพร้อมของเล่นอีกสองสามอย่างทำให้คนที่ตัวเล็กดูบอบบางอย่างเธอดูน่าสงสารไม่เบาที่ต้องมาขนของเยอะขนาดนี้
"จะขนไปไหนน่ะ" ชายหนุ่มตามเธอไปติดๆอีกครั้ง ก็พบว่าเธอไม่ได้แวะที่ไหนอีกเลย ตรงกลับบ้านของตนในทันที ของที่เธอซื้อมาจะเอาไปให้ใครกันนะ เขาละสงสัยไม่หายจริงๆ หญิงสาวเริ่มคิดว่าแม่ของเธอดูแลหลานอยู่คนเดียวคงจะเหนื่อยแย่เลยอยากจะหาพี่เลี้ยงสักคนมาช่วยเลี้ยง เธอติดต่อไปยังเพื่อนสนิทคนหนึ่งแล้วเพื่อนของเธอก็แนะนำบริษัทแห่งหนึ่งที่เชื่อถือได้ เธอจึงตัดสินใจจ้างพี่เลี้ยงคนหนึ่งที่ดูแล้วถูกชะตา พี่เลี้ยงมีชื่อว่าดาริน สาวโสดรักเด็ก มีนิสัยอ่อนโยน
"ดารินนอนห้องนี้เลยนะ เวลาที่ฉันไม่อยู่ก็ฝากดูแลน้องนรินด้วยนะจ้ะ ลูกสาวของฉันชอบจะให้อุ้มพาเดินเล่น สายๆก่อนสิบโมงก็พาน้องไปเดินหน่อยนะ ที่สนามหญ้าของหมู่บ้านเราก็ได้"
"ได้เลยค่ะคุณนดา"
"โอเค งั้นฉันไปทำงานก่อน แม่ไปทำงานก่อนนะลูก ฟอดด"
วันนี้เธอรู้สึกเวียนหัวจึงขอลาช่วงบ่ายเพื่อกลับไปพักที่บ้าน เวลาประมาณสิบเอ็ดโมงเธอก็ออกมาจากที่ทำงาน แต่จังหวะที่เธอกำลังจะไขกุญแจรถกับถูกใครคนหนึ่ง มากระชากให้หันหลังไป
"นี่ เป็นบ้าอะไร" เธอหัวเสียมากแต่พอหันไปก็ต้องตกใจเพราะคนที่มาจับเจ็บเธอไว้นั้นคือคนที่เธอไม่อยากจะเจอที่สุดเลย
"กลับมาแล้วหรอยัยตัวแสบ มากับฉันซะดีๆ"
"ไม่ฉันจะกลับบ้าน ปล่อยฉันเลยนะ"
"ไม่เธอต้องไปกับฉัน วันนี้เราต้องคุยกันให้รู้เรื่องเข้าใจไหมห่ะ" แล้วก็มีเสียงเรียกเข้าดังขึ้นขัดจังหวะการพูดคุยของทั้งสองคน
"ฮัลโหลค่ะแม่ มีอะไรหรือป่าวคะ เดี๋ยวนดาก็จะกลับแล้ววันนี้ลาตอนบ่ายไว้ค่ะ"
"ฮึกๆ ฮื่อออ"
"แม่คะ แม่ร้องไห้ทำไมกัน ใครเป็นอะไรคะ" ทั้งสองแทบหยุดหายใจรอฟังคำตอบจากแม่ของหญิงสาว
- ผู้เขียน
