บทที่ 8 ตัดสินใจ
1175 คำ
"บอสคะ นดาตกลงไปดูแลสาขาที่อังกฤษค่ะ"
"คุณพูดจริงหรอครับ" ชายหนุ่มดีใจเป็นอย่างมากเพราะส่วนใหญ่ตัวเขาอยู่ที่อังกฤษ นั่นก็หมายความว่าเขาจะได้เจอเธอบ่อยขึ้น ชายหนุ่มแอบชอบลูกน้องสาวมานานมากแล้ว นี่คงเป็นโอกาสดีๆสำหรับเขา เขาจะต้องพิชิตใจของเธอ
"ค่ะ นดาตัดสินใจดีแล้ว"
"คุณพร้อมบินพร้อมผมสัปดาห์หน้าเลยไหมครับ"
"ค่ะ นดาพร้อมค่ะ" หญิงสาวกลับไปหาหมอที่โรงพยาบาลเดิมอีกครั้งและอธิบายถึงความจำเป็นที่เธอจะต้องไปต่างประเทศ และคงไม่ได้กลับมาคลอดที่เมืองไทย
"นี่แกจะไปจริงๆหรอ ฉันใจหายนะ"
"ฉันขอหลบไปพักใจสักพักนะ ฉันพร้อมเมื่อไรฉันจะรีบกลับมา"
"อืมๆ แกอย่าลืมฉันนะ"
"ฮ่าๆ ฉันไปทำงาน ไม่ได้ตายนะเว้ย ฉันต้องกลับมาอยู่แล้ว"
"ไอ้คนปากเสีย แกพูดอะไรอย่างนั้นเล่า"
"ฉันก็ล้อเล่น จะได้ไม่เครียดไง"
"อืมๆ โชคดีนะแก"
เธอบอกเรื่องที่ต้องย้ายไปต่างประเทศให้มารดารับรู้ ท่านตกใจไม่น้อยและรู้สึกใจหายที่ต้องห่างไกลจากลูกสาวคนสวย
"จะไปจริงๆหรอลูก แค่แกไปอยู่คอนโดแม่ก็ว่าไกลแล้ว นี่ไปต่างประเทศเลยนะลูก แม่คิดถึงแย่เลย"
"โถว่แม่คะ นึกเสียว่านดาไปหาประสบการณ์นะคะ นดาไม่ได้จะไปอยู่ถาวรเสียหน่อย เดี๋ยวก็กลับค่ะ สัญญามันสองปีเองค่ะแม่"
"เฮ้อ แม่คงจะห้ามไม่ได้สินะสองปีใครว่าไม่นานกันเล่า"
"โอ๋ๆ นดารักแม่นะ แม่ทนคิดถึงหนูหน่อยนะคะ"
"จ้ะๆ แม่จะพยายามละกันก็มันเป็นงานของลูกนี่"
"กริ๊งๆ"
"ใครมากันน่ะ"
"เดี๋ยวนดาไปเปิดเองจ้ะแม่"
"อานดาขาาา"
"โอ้โห้ หลานสาวของอามานี่เอง ไปไงมาไงคะเนี่ย" เธอยิ้มกว้างทันทีเมื่อรู้ว่าใครมาหา
"พอดีแม่ของบัวทำขนมค่ะเลยให้เอามาฝาก"
"คุณยายทำขนมอร่อยมากค่าา"
"จริงหรอคะ ขอบคุณนะคะ เข้าบ้านก่อนนะคะ"
"ค่ะ"
"ใครมาละนดา"
"บ้านพี่เมฆจ้ะแม่"
"มาลูกมา ยายคิดถึงน้องมุกมากเลย ฟอดด"
"คิกๆ"
"สาวน้อยคนนี้ใครๆก็รักนะเนี่ย"
"น้องมุกน่ารัก"
"ฮ่าๆ" สาวน้อยเรียกเสียงหัวเราะจากผู้ใหญ่ทันที
"ทำไมป้าดูเศร้าจังละครับ"
"ก็ยัยนดาน่ะสิ จะไปเมืองนอกซะแล้ว"
"ไปไหนละนดา"
"ไปอังกฤษค่ะ นดาจะไปดูแลสาขาที่นั่น "
"นานไหม"
"สัญญาสองปีค่ะ หลานอย่าเพิ่งลืมอานะลูก"
"อานดาจะไปไหนคะ"
"ไปทำงานไกลเลยค่ะ"
"ไกลแค่ไหนคะ แค่นี้ไหม" สาวน้อยทำท่าประกอบ
"ค่ะๆ ไกลมาก"
ด้านชายหนุ่มตั้งแต่มีความลึกซึ้งกับนดาเขาก็ไม่เคยได้พบเจอเธออีกเลย นานๆทีเธอจะมาเยี่ยมพี่ชายและหลานสาวมาทีไรเขาก็ไปทำงานไม่เคยได้จังหวะมาเจอกัน แม้ในใจจะอยากรู้ข่าวคราวแต่ก็ไม่กล้าถามออกไป
"ไปไหนกันมาครับเนี่ย"
"ไปบ้านอานดามาค่าา"
"เอาขนมไปให้น่ะจ้ะ ใจหายอยู่เหมือนกันอีกหน่อยก็จะไม่ได้เจอแล้ว"
"อ้าวทำไมละครับ"
"นดาจะไปทำงานที่อังกฤษครับคุณเมฆ ไปนานเลยเห็นว่าสองปีนู้น" เมื่อได้ฟังดังนั้นทำไมเขาถึงรู้สึกในใจมันโหว่งๆแปลกๆ เธอจะไปนานแค่ไหนกันนะ เธอไม่นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเราบ้างเลยหรอเนี่ย
"เอ่อ ผมขอตัวก่อนนะครับ จะออกไปข้างนอก"
"ไปไหนละคะ เสาร์อาทิตย์ก็ไม่อยู่บ้านหรอ"
"มีธุระนิดหน่อยน่ะ"
"ค่ะๆ ตามใจ เราเข้าบ้านกันเถอะลูก ไปค่ะพี่เมฆ"
"ครับ" ชายหนุ่มรีบขับรถไปยังคอนโดของหญิงสาวทันที เป็นจังหวะที่เธอเลี้ยวรถเข้ามาจอด เขาจึงมีโอกาสได้เห็นเธอชัดๆอีกครั้ง นดาขนข้าวของที่ซื้อมาพะรุงพะรังเต็มไม้เต็มมือไปหมด เขาอยากจะเข้าไปช่วยเธอถือใจจะขาดแต่ก็ไม่กล้าเดินออกไป ได้แต่แอบมองอยู่ห่างๆอย่างนี้
"เฮ้อเหนื่อยจริง เมื่อก่อนยกหนักกว่านี้ยังสบายๆ แต่แม่จะทนเพื่อหนูนะลูก" หญิงสาวพูดกับตนเองพรึมพร่ำ
"พูดอะไรน่ะ เบาจังไม่ได้ยินเลย" ด้านคนแอบสอดส่องอยากจะรู้ข่าวคราวอยากได้ยินว่าเอกำลังพุดอะไร
"อ้าว เข้าไปซะละ" วันนี้คงต้องถอยกลับก่อน
ณ สนามบิน
"ไปดีมาดีนะลูก แม่ขอให้หนูโชคดี"
"โชคดีนะ มีอะไรก็ปรึกษาพี่ได้ เรื่องการใช้ชีวิตเมืองนอกน่ะ"
"ค่ะ แล้วนดาจะโทรหา บ๊ายบายนะคะ เดี๋ยวอาก็กลับมาแล้วนะคะรออาหน่อยนะลูก"
"ค่ะ น้องมุกจะรออานดากลับมานะคะ"
"ฟอดดด คิดถึงจังค่ะ" สองสาวกอดกันกลม
"พอลูกพอเดี๋ยวจะตกเครื่องนะลูก"
"ค่ะแม่ สวัสดีค่ะ"
"เธอไปแล้วสินะ อย่างนี้ฉันก็เหงาแย่ไม่มีคนให้ทะเลาะด้วย" ชายหนุ่มแอบมาส่งหญิงสาวโดยไม่ได้บอกคนในครอบครัวเลย เมื่อนดาเดินทางไปถึงก็เข้าพักที่บ้านพักที่บอสของเธอจัดการให้ ที่นี่สะดวกสบายและเงียบสงบ เธอหวังว่าต่อจากนี้จะมีแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต หญิงสาวตั้งใจทำงานอย่างขยันขันแข็งแต่ก็มีลิมิตงานที่ทำไหว จนไปๆมาๆบอสของเธอเริ่มจับความผิดปกติได้ เธอมักจะหน้ามืดและอ่อนเพลีย
"นดาครับ เป็นอะไรหรือป่าว ตอนนี้คุณดูไม่โอเคเลยครับ"
"นดาไม่เป็นไรค่ะ"
"ไปหาหมอเถอะนะครับ เดี๋ยวผมพาไป เรื่องค่ารักษาไม่ต้องเป็นห่วงไปนะครับ ผมจัดการเอง"
"ไม่ต้องหรอกค่ะ คงถึงเวลาที่จะต้องบอกความจริงกับบอสแล้ว"
"ความจริงอะไรกันครับ"
"นดากำลังท้องค่ะ"
"ท้อง! ท้องกับใครครับ" ชายหนุ่มตกใจมากที่ได้รู้ความจริงข้อนี้
"มันคืออุบัติเหตุค่ะ แต่นดาก็สัญญากับตัวเองว่าจะดูแลลูกคนนี้ให้ดีที่สุด"
"ผมขอโทษครับ ผมไม่รู้ว่าคุณท้อง ผมคงให้คุณทำงานหนักมากเกินไปแน่ๆ"
"ไม่หรอกค่ะ มันเป็นอาการข้างเคียงมากกว่า"
"คุณไม่ต้องกังวลเรื่องอะไรนะครับ ผมจะดูแลคุณเอง"
"บอส..." หญิงสาวซึ้งใจกับชายหนุ่มตรงหน้ามาก เขาเพียบพร้อมไปซะทุกอย่างจริงๆ แม้จะมาอยู่ต่างแดนแต่มีคนรู้จักอยู่ด้วยก็สบายใจ
"เราไปทานข้าวกันเถอะครับ หลานของผมต้องการแต่ของมีประโยชน์"
"ขอบคุณนะคะ"
"ครับ ไม่ต้องเกรงใจผมเลยนะ"
“ขอบคุณอีกครั้งค่ะ”
- ผู้เขียน
