บทที่ 7 ท้อง
1304 คำ
เช้าวันต่อมาหญิงสาวตื่นลืมตาขึ้นมาในห้องๆหนึ่งซึ่งเธอรู้สึกไม่คุ้นชินเสียเลย จะว่าเป็นคอนโดก็ไม่ใช่แล้วห้องนี้เป็นห้องใครกันเธอไม่รู้เลยแต่เพราะเสียงโทรศัพท์เธอจึงค่อยๆขยับตัวควานหาโทรศัพท์บริเวณหัวเตียง แต่เมื่อขยับตัวเธอรู้สึกเจ็บแปลบกลางกายขึ้นมาทันที
"ฮัลโหลล"
"นดาลูก เมื่อคืนกลับคอนโดปลอดภัยดีใช่ไหมแม่โทรหาก็ไม่รับสายแม่เลย"
"อะ เอ่อ" หญิงสาวค่อยๆหันมองรอบๆตัวแล้วก็ต้องตกใจเธอไม่ได้นอนอยู่ในห้องๆนี้เพียงคนเดียว ตะ แต่... แต่ข้างๆเธอนี้คือใครกันนะ ไม่รอให้สงสัยนานตัวการหันหน้ามาหาเธอส่งเสียงอืออ่าบอกเป็นนัยว่าเธอกำลังรบกวนการนอนหลับของเขา
"กรี๊ดดดดดดด"
"อะไรลูก อะไร"
"ไม่มีอะไรค่ะแม่ เดี๋ยวนดาโทรหานะคะ ตอนนี้นดาต้องวางสายก่อน" เธอรีบกดตัดสายทันที
"ยัยบ้า ใครมันมาเสียงดังตอนนี้นะคนจะหลับจะนอน" ชายหนุ่มไม่สบอารมณ์มากๆ
"ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ อธิบายฉันมาเดี๋ยวนี้ว่าฉันมาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไง" ชายหนุ่มเริ่มตื่นเต็มตาแล้วนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นลางๆจากนั้นก็พิจารณาหญิงสาวตรงหน้า
"ทำไมเธอไม่ใส่เสื้อผ้า แล้วฉัน…" เขาก้มลงดูตนเองใต้ผ้าห่มทันที ก็พบว่าตัวเองนั้นว่างเปล่าไม่ต่างกันเลย
"เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย" ชายหนุ่มดึงผ้าห่มไปหญิงสาวออกแรงดึงผ้าห่มกลับเข้ามาหาตัว
"ฉันจะไปรู้เหรอ อะ โอ้ย" เธอรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาอีกครั้ง
"เป็นอะไร เธอเป็นอะไร"
"ปล่อยผ้าเดี๋ยวนี้นะฉันจะไปในห้องน้ำ นายหลับตาเดี๋ยวนี้เลย" ชายหนุ่มทำตามอย่างว่าง่าย เธอรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำและร้องไห้ออกมาทันที นี่ครั้งแรกของเธอก็ต้องมาเสียให้กับผู้ชายร้ายๆแบบนี้เหรอเนี่ย ส่วนชายหนุ่มเมื่อได้ยินเสียงล็อคประตูก็ลืมตาทันที บนเตียงปรากฏคราบเลือดชัดเจน นี่เขากับเธอมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันขนาดนั้นแล้วหรอเขาจะทำไงดีละทีเนี่ย เขารีบคว้าชุดมาสวมลวกๆ แต่ยังไม่ทันไรหญิงสาวก็ออกมาจากห้องน้ำโดยใส่เสื้อผ้าชุดเดิมเรียบร้อยแล้ว
"เรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นอุบัติเหตุ ขอให้เราเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับก็แล้วกันนะ"
"เธอจะไปง่ายๆแบบนี้เลยหรอ ทำไมไม่เรียกร้องให้ฉันเป็นคนรับผิดชอบเธอละ"
"มันก็เป็นแค่อุบัติเหตุ นายจะสนใจทำไม"
"แต่เธอเสียเปรียบนะ"
"ฉันจะถือว่าทำทานก็แล้วกัน ต่อจากนี้เราไม่ต้องมาเจอกันอีก" เธอเดินจากไปทันที
"เดี๋ยวสิ" แต่ไม่ทันเธอรีบเดินออกไปแล้ว
"ทำไมนะ ทำไมยัยนั่นถึงไม่เรียกร้องอะไรเหมือนผู้หญิงคนอื่นเลย" ความสงสัยเกิดขึ้นในใจไม่รู้จบ เมื่อกลับมาถึงบ้านก็เจอกับมารดาและลูกสาวของเมฆกำลังนั่งรับประทานอาหารกันอยู่
"อ้าวตาบิ๊ก กลับมาแล้วหรอ"
"ครับ น้องบัวลงมาหรือยังครับ"
"ยังเลยจ้ะ ปล่อยพวกเขาไปเถอะ"
"ทานข้าวก่อนไหมลูก มาทานพร้อมแม่พร้อมน้องมุกเลยก็ได้"
"ไม่ละครับ ผมขอตัวไปทำงานก่อน"
"คู๊นพ่อออ"
"ว่าไงครับลูก อยู่กับคุณยายดื้อหรือป่าว"
"ไม่ดื้อหรอกลูก หนูมุกเลี้ยงง่าย"
"คนดีของมามี้ทานอะไรอยู่คะ"
"ข้าวต้มค่ะ ห๊อมหอม"
"ฝีมือใครคะเนี่ย"
"แม่เองลูก แม่ให้ทุกคนไปพัก เห็นว่าเมื่อวานเหนื่อยกันมากแล้ว"
"ค่ะ ขอบคุณคุณแม่นะคะ บัวรักคุณแม่มากๆเลยค่ะ"
"มาอ้อนอะไรแต่เช้าละลูก โตแล้วนะเรา แต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝาไปแล้ว"
"ฮ่าๆ ไม่ค่ะบัวยังเด็กสำหรับคุณแม่เสมอ"
"จ้าๆ ว่าแต่เมื่อคืนหลับสบายดีไหมลูก"
“สะ สบายดีค่ะ” หญิงสาวก้มหน้าหงุดเพราะความเขินอาย เธอตอบออกไปอย่างนั้นแต่ความเป็นจริงเธอเพิ่งได้มานอนเต็มยิ้มเมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี้เอง ไม่รู้ว่าชายหนุ่มไปอดอยากปากแห้งมาจากไหนถึงได้จัดการเธอจนแทบหมดแรงจะก้าวเดิน
“ดีก็ดีแล้วจ้ะ มาๆมีแต่ของอร่อยๆทั้งนั้นเลยลูก มาเมฆมาลูก”
“ขอบคุณครับแม่”
1 เดือนผ่านไป
หลังจากวันนั้นเอไม่ได้เจอเขาอีกเลย ส่วนชีวิตคู่ของเมฆและบัวนั่นชั่งสุขสันต์ ทุกๆเช้าก็ได้ทานอาหารพร้อมหน้าก่อนเข้านอนก็บอกรักกันทุกคืน แตกต่างจากชีวิตของบิ๊กและนดาโดยสิ้นเชิง ชายหนุ่มทำงานอย่างหนักเขาไม่มีอารมณ์ออกไปเที่ยวผู้หญิงเหมือนอย่างเคย เพราะหน้าของยัยตัวร้ายที่เขาเกลียดลอยขึ้นมาทุกทีที่เขาเข้าใกล้ผู้หญิง ส่วนหญิงสาวก็ใช้ชีวิตเรียบง่ายของตนตามเดิม
"นดา ทำไมหน้าซีดๆละ"
"ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ สงสัยจะพักผ่อนน้อยน่ะ"
"พักบ้างนะฉันเป็นห่วง"
"ขอบใจแกมากนะที่เป็นห่วง" เธอเดินไปชงกาแฟตามปกติให้บอสแต่ดันเจอเข้ากับป้าแม่บ้านกำลังปลอกมะม่วงท่าทางน่าทานน่าอร่อยมาก
"อ้าวคุณนดาสวัสดีค่ะ" ป้าแม่บ้านเอ่ยทักทายยิ้มแย้ม
"ค่ะ มะม่วงน่ากินจังเลยค่ะ"
"ทานได้เลยนะคะ ป้าเก็บมาให้คุณๆทาน ลูกนี้มันส่วนลูกนี้เปรี้ยวค่ะ"
"ชอบคุณค่ะ นดาไม่เกรงใจแล้วนะคะ"
"เต็มที่เลยค่ะ"
"อืมมม อร่อยมากค่ะ"
"ไม่เปรี้ยวหรอคะ"
"ไม่นะคะ กำลังดีเลย ป้ามีอีกไหมคะ นดาขอซื้อต่อได้ไหมคะ"
"ไม่ต้องซื้อหรอกจ้ะป้าเก็บมาเยอะ สองลูกนี้คุณนดาเอาไปทานที่บ้านละกันค่ะ"
"โอ้โห้ ขอบคุณค่ะ คุณป้าใจดีจัง"
"ยัยนดา"
"ห่ะๆ" หญิงสาวได้สติตอนเพื่อนร่วมงานเรียกชื่อเธอเสียงดัง
"แกเซจะล้มอยู่แล้วเป็นอะไรเนี่ยไปหาหมอไหม"
"ไม่ๆเหมือนเดิมแหละคงพักผ่อนไม่เพียงพอ"
"บ้าหรอ ที่ฉันรู้จักแกมาหลายปีแกไม่ได้เป็นคนนอนดึกนี่ ไปหาหมอเถอะ ถือว่าฉันขอร้องนะฉันเป็นห่วงแก"
"เฮ้อ เออๆไปก็ไป"
ณ โรงพยาบาล
"เชิญคุณนดา ห้องตรวจสามค่ะ"
"ให้ฉันเข้าไปด้วยไหม"
"อืม ขอบคุณนะ"
"ไม่เป็นไรๆ เราเป็นเพื่อนกันนี่"
"เป็นอะไรมาครับคุณนดา"
"คือ มีอาการ..." หญิงสาวเล่าอาการทั้หมดให้คุณหมอหนุ่มฟัง จากนั้นคุณหมอก็ขอตรวจเลือดและตรวจปัสสาวะของหญิงสาวในทันที รอไม่นานผลก็มาส่งถึงมือคุณหมอ
"หมอขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ คุณตั้งครรภ์ได้ 4 สัปดาห์แล้วครับ"
"อะไรนะคะ" เธอถามออกไปเสียงเบา
"คุณนดาตั้งครรภ์ครับ จะฝากท้องที่นี่เลยไหมครับ" นะ นี่เธอกำลังจะกลายเป็นแม่คนหรอเนี่ย หญิงสาวคิดละเมอในใจ
"นดาๆ คุณหมอถาม แกตอบคุณหมอก่อนเร็ว"
"อ่อ ค่ะๆฝากเลยค่ะ" หญิงสาวฝากครรภ์เรียบร้อยและเมื่อรับยาบำรุงเสร็จเพื่อนสาวก็อาสาไปส่งนดาที่บ้าน
"แกมีอะไรแกปรึกษาฉันได้ตลอดนะนดา"
"ฉันขอบใจแกมากๆนะที่มาเป็นเพื่อน แกช่วยเก็บเรื่องนี้ไว้ก่อนได้ไหม"
"ได้สิได้ แกไม่ต้องกังวลนะ ฉันไม่บอกใครหรอก"
"ขอบใจแกมากๆเลยนะ"
"จ้ะ อย่าคิดมากเลย แกต้องดูแลหลานให้ดีนะรู้ไหม"
"อืม ฉันรู้แล้ว"
- ผู้เขียน
