บทที่ ๒ คนไร้ค่า ไร้ราคา(๒)
1193 คำ
ผู้บริหารหนุ่มแห่งควีนแมคก์เอนเตอร์ไพรส์ถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจกดปุ่มเปิดประตูอัตโนมัติ แล้วเยี่ยมดวงตาสีเทาข้างซ้ายเข้าไปใกล้ ไม่กี่วินาทีเขาก็ได้ยินน้ำเสียงไพเราะเพราะพริ้งของพนักงานสาว
“ยินดีต้อนรับค่ะท่าน”
“ขอบใจ” เคลล์กระซิบยั่วตอบพนักงานสาวในกล่องต้อนรับด้านข้างประตู แล้วมุมปากได้รูปก็กดลึกเผยให้เห็นรอยยิ้มพอใจอย่างคนมีอำนาจเหนือผู้ครอบครองห้องนอน ปลายเท้าแข็งแรงก้าวเข้าไปใกล้อย่างเชื่องช้า แล้วนึกขำเมื่อเห็นคนที่ยึดเตียงนอนหลังใหญ่ของเขาตลอดสองปีกำลังเล่นซ่อนแอบไม่ต่างจากเด็กอนุบาล
การเงียบไป พร้อมความวังเวงบางอย่างเคลื่อนมาครอบคลุมไปทั่วทั้งห้อง ทำให้คุลิกาต้องค่อยๆ รั้งผ้าห่มลง แล้วเปิดตามองภาพตรงหน้าชัดๆ กะพริบตาสองสามทีเมื่อคิดว่าตัวเองคงตาฝาด แต่พอเห็นเขาก้มถอดถุงเท้าขยับรูดกางเกงยีนเนื้อดีไปพร้อมๆ กับเข็มขัดก็ได้แต่ดีดเด้งตัวขึ้นนั่งด้วยท่าทางแตกตื่น
“คุณ!”
“ประตูอัตโนมัติเปิดต้อนรับผม” เคลล์รีบบอก แล้วหันมารั้งเสื้อออกจากร่างกาย ตอนนี้จึงมีเพียงบ็อกเซอร์ตัวเดียวปิดท่อนล่าง และมันไม่สามารถซ่อนเร้นความเป็นชายชาตรีซึ่งกำลังฮึกเหิมได้เลย
คุลิกามองคนตัวโตอย่างไม่ชอบใจ กระถดก้นงอนๆ หนีไปอีกฝั่งของเตียงแล้วกระชับผ้าห่มไว้แน่น “ฉันบอกคุณไปแล้วไม่ใช่หรือไง ว่าตลอดทั้งสัปดาห์นี้ฉันขอลากิจ ไม่ขอต้อนรับคุณบนเตียง นั่นก็หมายความว่าฉันไม่พร้อมบริการ และก็ดีสำหรับคุณด้วยที่ไม่ต้องจ่ายค่านอนให้ฉัน”
“คุลิกา”
เคลล์ครางเรียกอย่างอ่อนใจ ไม่ชอบให้คุลิกาตีตัวเองให้ด้อยค่าสักนิด และเชื่อเถอะว่าตลอดทุกคืนวันที่มีอะไรกัน ไม่ได้เห็นเธอเป็นผู้หญิงขายบริการเลยสักนิด เธอมีค่ามากกว่าผู้หญิงเหล่านั้นมาก แต่เขาคงไม่มีโอกาสที่จะทำให้เธอเปลี่ยนความคิด เพราะทุกครั้งที่ต้องพูดคุยกัน ก็เป็นแบบนี้ทุกครั้งไป
“วันนี้ฉันไม่ขายนะคะ” ย้ำอีกครั้ง
“ผมแค่อยากคุยด้วย” เขากระซิบเบาๆ อย่างพยายามทำใจให้เย็นประหนึ่งน้ำแข็ง
“เรื่องอะไร?”
“นอนคุยก็แล้วกัน ง่วงจะได้หลับกันไปเลย”
“ถ้าฉันบอกว่าไม่ล่ะ”
“ถึงจะบอกแบบนั้น ผมก็จะนอนอยู่บนเตียงหลังเดียวกับคุณอยู่ดี คุณมานอนตรงนี้เถอะ” ฝ่ามือหนักๆ ตบลงกับที่นอนด้านข้างตัว แถมยังอุทิศท่อนแขนล่ำๆ ให้อีกฝ่ายได้ใช้หนุนต่างหมอน แต่ดูเหมือนหญิงสาวจะไม่ต้องการความหวังดีจากเขา ถึงได้เมินหนี และกระเถิบตัวไปนอนอีกฝั่งของเตียง ถ้าหากขยับเพียงนิดคงได้ตกลงไปให้เจ็บก้นและหลังแน่ๆ
เมื่ออีกฝ่ายถอยร่นไปแบบนั้นจึงได้แต่นอนตะแคงมือเท้าศีรษะมอง “ผมว่าคุณขยับมาเถอะ เดี๋ยวก็ตกเตียงหรอก”
ปากอิ่มแบะใส่อย่างไม่ยอมอ่อนข้อให้ “ความสูงแค่นี้ คงไม่ทำให้ฉันตกลงไปตายหรอก”
“เราจะพูดคุยกันดีๆ สักคืนไม่ได้หรืออย่างไร” สีหน้าของเขาเปี่ยมไปด้วยความท้อแท้อยู่ในที
“ฉันนึกว่าทุกๆ คืน เราจะมีแค่เซ็กส์กันซะอีก”
“คุลิกา”
ครั้นเห็นเขาทำหน้าจริงจังแบบนั้นก็ได้แต่กลอกตาใส่ “ก็ว่ามาสิ”
“เมื่อเช้านี้คุณทำกิริยาไม่น่ารักเลยนะ ผมไม่ชอบให้คุณทำตัวแข็งกระด้างประหนึ่งมีเรื่องกับผมมาตั้งแต่ชาติปางก่อนแบบนั้น และอีกอย่างไม่ต้องฝากคำพูดถึงผมผ่านไอ้เรเปลมันก็ได้ คุณแค่พูดและบอกตรงๆ ในสิ่งที่ต้องการ ถ้าผมทำได้ผมก็จะทำให้ อีกอย่างถ้าคนในบริษัททำอะไรให้คุณลำบากใจก็บอกผมได้ ผมจะจัดการให้”
“อย่าเลยค่ะ เดี๋ยวเขาจะหาว่า คนอย่างฉันใช้อำนาจบาตรใหญ่”
“อีกอย่างก็เลิกตีค่าตัวเองให้ตกต่ำเสียที คุณไม่ได้เป็นแบบนั้น”
คราวนี้คุลิกาหัวเราะ เธอเป็นยิ่งกว่าต่ำเสียอีก ในเมื่อหลังเสร็จภารกิจเขาก็จ่ายด้วยเงินสดหรือไม่ก็เช็ก มีหลายฉบับเชียวที่ยังไม่ได้ไปขึ้นเงิน อ้อ! นี่ยังไม่ได้แถมโปรโมชั่นให้พักในเพนท์เฮาส์สุดหรู มีอาหารดีๆ ให้กิน มีเสื้อผ้าสวยๆ ให้ใส่ ถึงแม้จะไม่ใส่มันสักตัวก็เถอะ ไหนจะของแถมอีกมากมายก่ายกอง อย่างเช่นตกเป็นขี้ปากคนอื่นได้ภายในเวลาไม่ถึงสิบนาที แต่เอาเถอะ ไม่ว่าจะเจออะไรมากไปกว่านี้ ก็ไม่กลัวหรอก ใบหน้าและความรู้สึกมันถูกโบกทับด้วยปูนซีเมนต์หนาร่วมสิบเมตรแล้วล่ะ มันพร้อมจะตั้งรับทุกอย่างที่สาดใส่
“อย่าพูดถึงเรื่องนี้เลยค่ะ เพราะต่อให้คุณจะเรียกฉันว่าเป็นคู่นอนหรืออะไรก็แล้วแต่ มันก็ไม่ต่างกันอยู่ดี”
“คุลิกา”
“พอค่ะ ถ้าจะคุยกันเรื่องนี้ละก็ ฉันไม่อยากฟังอะไรอีก” เธอบอกเขาอย่างเบื่อๆ
“เมื่อไรคุณจะเข้าใจอะไรได้ง่ายๆ สักที”
“จะให้เข้าใจอะไรละคะ ในเมื่อหลังจากมีเซ็กส์กัน คุณก็จ่ายเงินให้กับฉัน หนำซ้ำยังให้ของแถมเป็นอะไรตั้งหลายอย่าง ถ้าคุณจะให้ฉันเลิกคิดว่าตัวเองเป็นโสเภณี หรือผู้หญิงขายเรือนร่างให้กับคุณละก็ มีทางเดียวเท่านั้นแหละค่ะ และฉันก็เชื่อด้วยนะว่าคุณไม่มีวันให้ฉันได้หรอก ในเมื่อฉันมันก็แค่ผู้หญิงกระจอกๆ คนหนึ่ง ที่มหาเศรษฐีอย่างคุณไม่เคยให้คุณค่าเลยด้วยซ้ำ”
“คุณต้องการอะไรจากผมล่ะ”
เคลล์ถามขึ้น นัยน์ตาของเขาจับจ้องอยู่กับกลีบปากนุ่มสีเรื่อนิ่งนาน
ดวงตาดำขลับมองลึกเข้าไปในดวงตาสีเทามีเสน่ห์คู่นั้น ใช้ความเงียบค้นหาบางอย่าง แต่ไม่ว่าจะจ้องอีกนานแค่ไหนก็มองเห็นแต่ความว่างเปล่าจึงเลือกจะนอนหันหลังให้
“อย่ารู้เลยค่ะ เพราะถึงรู้ คุณก็ให้ฉันไม่ได้อยู่ดี”
“อะไรล่ะ บอกผมมาสิ”
ชายหนุ่มรบเร้าอยู่ข้างๆ หู กายแกร่งนั้นขยับมาใกล้ จนแผ่นท้องทรงพลังแนบกับแผ่นหลังลาดเนียนของร่างบาง ร่างกายเปลือยเปล่าของทั้งคู่แนบชิดกันจนไร้ช่องว่าง
กระแสความร้อนแล่นผ่านหน้าท้องและฝ่ามือซึ่งขยับลูบวนอยู่กับหน้าท้องแบนราบ ทำให้คุลิกาต้องหลับตาแน่นไม่อยากจะตอบอะไรให้ความรู้สึกปั่นป่วนไปมากกว่านี้ แต่เพราะเสียงทุ้มน่าฟังดังคลออยู่ข้างๆ จึงพึมพำบอก
“รักไงคะ ความรักจะฉุดรั้งฉันให้หลุดพ้นจากนรกทั้งเป็นที่คุณสร้างขึ้น”
- ผู้เขียน
