ปิ่นหยกเดินโดยไม่รอเขาเลย เธอเดิน เดิน และเดิน เดินไปเรื่อยๆ จนอยู่ๆ สองขาหยุดนิ่งไป สมองเริ่มประมวลผลบางอย่าง ภาพที่เธอโต้ตอบหวงเจียวหลุนก่อนหน้านี้เหมือนม้วนวีดีโอฉายย้อนกลับ ขนหัวของเธอก็ลุกอย่างไม่มีสาเหตุ นั่น! นั่นเธอไม่ได้แสดงอาการงอนเขาใช่หรือไม่ แล้วเธอจะงอนเขาด้วยเรื่องอะไร? เหมือนเธอกำลังปลอบใจตัวเอง ว่าไม่ใช่แน่ นี่เป็นอาการของคนมีรอบเดือน ใช่นี่เป็นอาการของคนเป็นรอบเดือน และเขาคงไม่รู้ตัวแน่ๆ เพราะผู้ชายอย่างเขายังไม่เคยคบใครเป็นแฟน หรือมีเพื่อนเป็นผู้หญิง อาการแบบนี้ไม่เคยเห็นแน่ ไม่เคยเห็นแน่ๆ
ปิ่นหยกมานั่งคับแค้นใจในตำหนักทั้งๆ ที่มือยังจับปากกาเพื่อจัดการงานที่หอบหิ้วมายังโลกของตัวเอง แทนที่จะได้จัดการงานของตน ในสมองกลับนึกย้อนไปถึงเมื่อสองวันก่อนไม่หาย มีอย่างที่ไหนให้เครื่องประดับราคาแพงไปฟรีๆ อย่างนี้ไม่เจ๊งได้อย่างไร นึกว่าเขาเป็นพ่อบุญทุ่มหรืออย่างไรกัน นี่หากเป็นโลก
