หวงเจียวหลุนเดินเข้ามาเห็นปิ่นหยกที่นั่งทำงานของตนด้วยใบหน้าเคร่งขรึม เขาไม่รู้สาเหตุว่านางเป็นอะไร อยู่ๆ ก็ไม่พอใจเขา สักพักก็คุยดี
" ปิ่นเอ๋อร์ เจ้าป่วยหรือ?"
" ป่วย? ไม่นี่ ทำไมหรือ?"
" สีหน้าเจ้าดูไม่ดี "
" ป่วยที่ไหนเล่า ข้าแค่สงสัยว่าท่านใจดีกับทุกคนเลยหรือ โดยเฉพาะสตรี "
" ไม่นี่ ทำไมเจ้าคิดเช่นนี้ " เขาชะงัก เมื่อฟังคำคล้ายตัดพ้อของนาง
" ไม่! แต่ท่านให้เครื่องประดับกับสตรีที่เข้าร้าน โดยไม่คิดเงิน ข้ารู้ว่าท่านรวย เป็นเจ้าของ แต่ให้ทุกคนอย่างนี้ก็เจ๊งกันพอดี "
" ที่แท้ปิ่นเอ๋อร์ก็เคืองข้าเรื่องนี้เอง "
" ใช่! คิดแล้วก็โกรธไม่หาย พวกนั้นก็ไม่รู้จักมียางอาย ขอคนเขาฟรีๆ ไม่ทำประโยชน์ให้ แล้วเวลาท่านเดือดร้อนพวกหล่อนมาช่วยท่านหรือไม่เล่า " ปิ่นหยกมองหน้าสักพักแล้วลุกขึ้นเดินหนีเขาไปอีกทาง หวงเจียวหลุนหลุดขำท่าทีของปิ่นหยกไม่ได้
" ขำอะไร มีอะไรน่าขำกัน?" ปิ่นหยกหันหน้ามา และเอ่
