ค่ำคืนที่แสนมืดมิด ดาวบนฟ้ามีดาษดื่นนักแต่พระจันทร์มีเพียงเสี้ยวครึ่งเสี้ยว ความกังวลใจของสตรีที่มัวแต่นั่งมองไปที่หน้าต่างและหันมาที่กระจกเงา หามีแสงดวงจันทร์ส่อง ปิ่นหยกถอนหายใจอยู่เป็นนาน
" ปิ่นเอ๋อร์ เจ้ามานอนเถิด วันนี้คงไร้แสงจันทร์แล้ว " หวงเจียวหลุนเอ่ยทักพร้อมเดินออกมาจากฉากกั้นพร้อมหวังเฟิง ที่ช่วยแต่งกายหลังจากที่สรงน้ำเสร็จ คำพูดนี้ทำใฟ้หวังเฟิงขมวดคิ้วว่าปิ่นหยกจะรอแสงจันทร์ทำไม ปิ่นหยกเอ่ยท้วงเมื่อรู้ตัวว่าหวังเฟิงขันทียังอยู่ในห้องด้วย
" มองอะไรเจ้าไข่ย้อย ข้าอยากชมจันทร์ สงสัยอะไรไม่ทราบ " หวงเจียวหลุนหันไปมองหวังเฟิง แล้วจึงสั่งให้เขาออกจากตำหนักไป
" พ่ะย่ะค่ะ องค์ชาย " เขาคารวะหวงเจียวหลุน และก่อนจะหมุนตัวไป เขาควัดสายตามองปิ่นหยกแล้วเอ่ยเสียงดังให้นางได้ยิน " สตรีวิปลาศ " ปิ่นหยกเบ้ปากใส่
" หากคืนนี้พระจันทร์ส่อง ข้าจะเรียกเจ้าดีหรือไม่ "
" ก็คงต้องเป็นเช่นนั้น แต่ว
