ข้าวของในกระเป๋าถูกรื้อกระจัดกระจายเต็มพื้นไปหมด เพื่อหาสิ่งที่ปิ่นหยกต้องการ ทว่าสิ่งที่เธอกำลังหากลับไม่พบเลยแม้แต่ชิ้นเดียว ความทุกข์ใจเกาะกินหัวใจปิ่นหยกอย่างห้ามไม่อยู่ ปากก็พร่ำบอกคำว่า " ไม่มี " สมองน้อยๆ ตื้อ นึกหาทางแก้ไขสิ่งใดไม่ออก จนหวงเจียวหลุนที่มองอยู่ห่างๆ รู้สึกกังวลแทน
" เจ้าเป็นอันใด หาสิ่งใดอยู่หรือ?" ปิ่นหนกหันหน้ามาพร้อมน้ำตาที่คลอเบ้า จนหวงเจียวหลุนตกใจ นางไม่เคยหลั่งน้ำตา แสดงว่าสิ่งนั้นที่นางหาย่อมสำคัญต่อนางมากเป็นแน่ ในใจคิดว่าระหว่างที่พวกเขาไม่อยู่ภายในตำหนัก ใครบังอาจเข้ามาโดยพลการและหยิบฉวยสิ่งของของนางไปเป็นแน่ ปากกำลังจะตะโกนเรียกหวังเฟิงที่ยืนรอรับใช้นอกตำหนัก แต่เสียงสั่นเครือของปิ่นหยกทำให้เขาหยุดชะงักเสียก่อน
" เจียวหลุน ข้า...ข้าลืมผ้าอนามัย "
" อะไรนะ? " ปิ่นหยกหยักหน้า
" ข้าบอกว่าข้าลืมผ้าอนามัย ข้ามีรอบเดือน " ปิ่นหยกบอกหวงเจียวหลุน น้ำตาก็ร่วงห
