ตอนที่ 4 เรื่องลับของหลี่ซื่อ
1995 คำ
ตอนที่ 4 เรื่องลับของหลี่ซื่อ
อิ๋นจื่อเดินนำสาวใช้ที่คอยรับใช้นางอยู่ที่เรือนหลังของสกุลซ่งในเมืองเยี่ยเฉิง ทั้งสองมุ่งตรงไปยังเรือนกลางที่ฮูหยินผู้เฒ่ากับซ่งฮูหยินพำนักอยู่
หลังออกจากเมืองหลวงมุ่งหน้าขึ้นเหนือ เดินทางราวสิบสองวันก็มาถึงเมืองเยี่ยเฉิง ซึ่งฮูหยินผู้เฒ่าจะพาทุกคนกลับบ้านเดิมของสามีเพื่อเซ่นไหว้สุสานบรรพชนของสกุล แม้สามีของนางจะจากไปนานแล้ว นางก็ยังปฏิบัติตนอย่างเคร่งครัดเสมอมา
เพิ่งมาถึงเยี่ยเฉิงเมื่อวาน ฮูหยินผู้เฒ่าให้ทุกคนพักผ่อนต่ออีกหนึ่งวัน วันพรุ่งนี้จะไปทำพิธีเซ่นไหว้ที่สุสานบรรพชนที่ชานเมืองทางฝั่งตะวันออก อิ๋นจื่อมีหน้าที่ดูแลอาหารสามมื้อของฮูหยินผู้เฒ่าและซ่งฮูหยิน เพราะพวกท่านถือศีลและกินอาหารเจ จึงเปิดครัวของเรือนกลางเพื่อให้สะดวกกับทั้งอิ๋นจื่อและนายหญิงทั้งสอง
การเดินทางมาครั้งนี้ล้วนมีแต่สตรีในบ้าน บุรุษทั้งสามรั้งอยู่เมืองหลวง นายท่านซ่งกับคุณชายใหญ่ติดงานราชการ คุณชายรองต้องท่องตำราเพื่อเตรียมตัวเข้าสอบฤดูใบไม้ผลิปีหน้า
ส่วนผู้ที่เดินทางติดตามมาด้วยก็คือสะใภ้ทั้งสองและอนุของคุณชายรองอีกสองคน รวมทั้งสาวใช้และพวกองครักษ์ที่คอยดูแลความปลอดภัยระหว่างเดินทาง ถือว่าเป็นขบวนเดินทางที่ใหญ่อยู่ไม่น้อย
“ซีเสวี่ย เจ้าตามข้ากลับเมืองหลวงเถอะ” เสียงนั้นฟังดูออดอ้อนไม่น้อย
“จะดีหรือ?”
สองเสียงนั้นเบายิ่ง แต่อิ๋นจื่อกับสาวใช้ก็ได้ยิน เป็นเสียงของหลี่ซื่อสะใภ้ใหญ่กับซีเสวี่ยหลานสาวของพ่อบ้านซู พ่อบ้านซูคือพ่อบ้านที่ดูแลจวนสกุลซ่งที่เยี่ยเฉิงนี้
“ข้าคิดถึงเจ้า” เสียงหลี่ซื่อหยุดไปแค่นั้น เงียบไปสักชั่วอึดใจหนึ่งก็ได้ยินเสียง อืออาออกมา “อาส์ ดีจริง” เสียงหลี่ซื่อสั่นและแหบพร่า
อิ๋นจื่อเบิกตาโต แทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง เสียงที่ได้ยินย่อมเป็นเสียงที่เกิดจากอารมณ์เตลิดและอาจนำพาไปสู่การเสพกามา เพียงแต่หลี่ซื่อ... กับซีเสวี่ยหรือ?
อิ๋นจื่อหันมองสาวใช้ข้างกาย อีกฝ่ายก้มหน้ายืนตัวสั่นอยู่เงียบๆ นางเลยถอนสายตากลับ มองลอดพุ่มไม้เข้าไปหาสองร่างที่เห็นไม่ชัดนัก แต่ก็ไม่มีอะไรให้เห็น มีแต่เสียงที่ยังดังออกมา อิ๋นจื่อคว้าข้อมือสาวใช้พาเดินอ้อมสวนและตรงไปยังเรือนกลางด้วยความรวดเร็ว
“เรื่องนี้เป็นเรื่องของเจ้านาย พวกเราไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น” อิ๋นจื่อเอ่ยขึ้นเมื่อเดินใกล้ถึงเรือนกลาง
สาวใช้ข้างกายท่าทางหวาดกลัวพยักหน้ารัวเร็วราวนกจิกกินข้าวเปลือก “เจ้าค่ะๆ บ่าวไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น”
อิ๋นจื่อพยักหน้าด้วยความพอใจและเร่งฝีเท้าไปเรือนกลาง ส่วนหลี่ซื่อกับซีเสวี่ยยังคงกอดจูบแลกลิ้นเกี่ยวกระหวัดกันรัวเร็วเสียงดูดปากจ๊วบจ๊าบ ฝ่ามือของซีเสวี่ยเคล้นคลึงหน้าอกอวบอิ่มนุ่มมือ อีกฝ่ายก็แอ่นอกให้อย่างเต็มใจ
“รีบเข้าเรือนเถอะ ข้าจะไม่ไหวแล้ว” หลี่ซื่อลุกขึ้นจูงมือซีเสวี่ยเดินเข้าเรือน ตรงไปยังห้องพักของตัวเองในเรือนข้าง
เรือนอีกหลังหนึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเรือนของหลี่ซื่อ มีนายบ่าวสองคนยืนมองหลี่ซื่อจูงมือซีเสวี่ยเข้าเรือน
หญิงงามส่ายหน้า “หึ โจ่งแจ้งเกินไป นางคิดหรือว่าจะไม่มีใครรู้เห็นพฤติกรรมเหลวไหลของนาง”
“นายหญิง บอกฮูหยินผู้เฒ่ากับซ่งฮูหยินดีหรือไม่เจ้าคะ สะใภ้ใหญ่มีพฤติกรรมเช่นนี้ไม่งามเลย” สาวใช้ด้านข้างไม่ชอบสะใภ้ใหญ่นานแล้ว เพียงแต่อีกฝ่ายแต่งเข้าสกุลซ่งมาหลายปี พวกนางเพิ่งเข้ามาสองปียังไม่ค่อยมีพื้นที่ให้หายใจเท่าไรนัก ด้วยเพราะนายหญิงของนางไม่ค่อยเอาใจใส่สามี ขอแค่เขาไม่ออกไปหาเศษหาเลยนอกบ้าน นางล้วนยินยอมให้เขาไปพักเรือนอนุคนใดก็ได้ สามีนางมีความต้องการของบุรุษสูงนัก ผิดกับนางที่ไม่ค่อยสนใจเรื่องในม่านมุ่ง จึงไม่อยากปรนนิบัติสามีบ่อยเกินไป เลยยินยอมให้เขารับอนุภรรยามาสองคน ให้พวกนางช่วยดูแลเรื่องปลดปล่อยพลังกามาของสามีไป แต่ถึงกระนั้นนางกับสามีก็ไม่ได้มีปัญหากัน ยังคงปรองดองกันดี
จางซื่อปรายตามองทางเรือนของหลี่ซื่อครั้งหนึ่งและถอนสายตากลับ “พวกเราไม่ต้องเข้าไปยุ่งหรอก นางทำอะไรไว้สักวันก็ต้องมีคนรู้เห็น หากไม่อยากให้ใครรู้เรื่องเหลวไหล ก็อย่าคิดทำตั้งแต่แรกสิ”
“ไม่คิดจริงๆ ว่าสะใภ้ใหญ่จะ...”
“ช่างเถอะ” จางซื่อตัดบทและหันกลับเข้าเรือน
อีกเรือนหนึ่งหลังจากปิดประตูหน้าต่างและไล่พวกสาวใช้ออกไปเฝ้าหน้าห้องแล้ว สองร่างรีบเร่งถอดเสื้อผ้า ด้วยความที่คิดถึงกันหนักหนา จึงลงมือกระชากเสื้อผ้ากระโดดขึ้นเตียงพร้อมกัน ร่างหนึ่งทอดกายนอนเหยียดยาวส่งยิ้มยั่ว ร่างหนึ่งทอดตัวขึ้นคร่อมก้มมองหญิงงามเมืองร่างอวบอิ่มด้วยความพอใจ
“ซีเสวี่ยเร็วสิ” หลี่ซื่อลูบไล้ไปบนแผ่นอกแน่นตึงเป็นลอนนูน ค่อยๆ ไล้เรื่อยลงมาที่แผ่นท้อง ต่ำลงไปหาแท่งหินแกร่งในดงพุ่มพฤกษ์ดกหนา “นี่มันหินแกร่ง แข็งดีจริง” นางกำรอบแท่งแข็งรูดมือขึ้นลงรัวเร็วสองสามครั้ง
“อ่าส์ อาเจี๋ย ร้ายกาจจริงๆ”
“ไม่เจอกันแค่ปีเดียวซีเสวี่ยสูงขึ้นมากเชียว ตรงนี้ก็เหมือนจะยาวขึ้นนะ มีใครทำให้บ้างหรือเปล่า”
“ข้ามีแค่อาเจี๋ย หากไม่ไหวจริงๆ จะไปหอไฉ่ไฉ่ อาเจี๋ยไม่โกรธข้าใช่หรือไม่”
“หากไปครั้งคราวก็ไม่เป็นไร อย่าเลี้ยงแม่นางคนไหนไว้ก็พอ” หลี่ซื่อพูดไปด้วยรูดมือขึ้นลงสาวท่อนลำอวบใหญ่ไปด้วย นางจับได้ว่าซีเสวี่ยเป็นผู้ชายตั้งแต่สามปีก่อนแล้ว ตอนนั้นนางเห็นอีกฝ่ายใบหน้างดงามยิ่ง เลยแกล้งเรียกตัวมาคุยด้วย นางกลัวว่าสามีผู้มีความต้องการของบุรุษเพศสูงจะมีอะไรกับหญิงงามคนนี้ แต่เพราะเหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้นางรู้ว่าแท้จริงแล้วซีเสวี่ยเป็นชายงามที่ถูกจับแต่งกายเป็นหญิงเพื่อแก้เคล็ดสะเดาะเคราะห์อะไรทำนองนั้น นางชอบหญิงงามชายงาม ยิ่งซีเสวี่ยเป็นชายงามที่หมดจด ใบหน้าเกลี้ยงเกลาไร้ลูกกระเดือก จึงทำให้คนเข้าใจว่าเขาเป็นสตรีมาตลอด
ครั้งนั้นเพราะซีเสวี่ยต้องการยืนยันว่าตัวเองเป็นชายไม่มีทางที่คุณชายใหญ่จะมีอะไรกับเขาแน่ เขาถึงกับแก้ผ้าอวดร่างบุรุษให้หลี่ซื่อเห็น เจ้ากรรมที่หลี่ซื่อเป็นหญิงงามที่มักมากอยู่สักหน่อย นางจดจ้องกลางกายเขาด้วยความตะลึงและเหมือนจะพอใจ แท่งอ่อนยวบนั้นเลยตั้งชี้โด่งแข็งขึงขึ้นต่อหน้าต่อตานาง มันทั้งยาวและใหญ่กว่าของสามีนางมาก มากจนนางอยากจะลิ้มลองว่าเมื่อของใหญ่เช่นนั้นเข้าไปในกายนางจะรู้สึกอย่างไร ไปๆ มาๆ ก็เกิดเรื่องเลยเถิดขึ้นและทุกปีที่หลี่ซื่อตามฮูหยินผู้เฒ่ามาเยี่ยเฉิงก็จะระบุให้ซีเสวี่ยมารับใช้ที่เรือน ไม่มีใครระแคะระคายรวมทั้งพ่อบ้านซูเองก็ด้วย เขาคงลืมไปแล้วกระมังว่าหลานตัวเองเป็นบุรุษ!
หลี่ซื่อดึงซีเสวี่ยลงมาจูบ ริมฝีปากทั้งสองบดเคล้าแลกลิ้นกันนัวเนีย เสียงตวัดลิ้น เสียงดูดน้ำลาย นางอ้าขากว้างให้เขาแทรกตัวเข้ามา ซีเสวี่ยขยับกายลงมาบดเบียดกับเนินเนื้ออวบอูมที่ปกคลุมด้วยพงหญ้าดำ สองสิ่งที่ต่างกันบดเบียดถูไถจนเกิดความเปียกชื้น
มือเรียวนิ้วยาวขยำบดบี้เนินอกอวบอิ่ม ปลายนิ้วสะกิดเขี่ยปลายยอดสีชมพูที่เริ่มแข็งขึง
“อือ นมเจ้าใหญ่ขึ้นอีกแล้ว คุณชายใหญ่มีความสามารถจริงๆ”
“เกี่ยวอะไรกับเขากัน ข้านวดมันทุกวันต่างหาก เจ้าชอบหรือไม่”
“อือ ชอบ” เสียงของทั้งสองแหบพร่าและเสียงหายใจถี่กระชั้นขึ้นเรื่อยๆ
มือหนึ่งเลื่อนลงมาข้างล่าง บดขยี้เนินเนื้อที่ติ่งนูนสองสามครั้งก่อนจะสอดต่ำลงไปหาแอ่งธารน้ำเหนียวที่เปียกแฉะนานแล้ว ซีเสวี่ยขยับกายต่ำลง แวะครอบริมฝีปากฟ้อนเฟ้นหน้าอกอวบใหญ่ ดูดเลียตวัดลิ้นด้วยความหิวกระหาย ทิ้งรอยแดงและน้ำลายเปียกไปทั่วยอดอกสองข้าง
ริมฝีปากค่อยๆ เลื่อนลงไป ทางที่ผ่านไปนั้นปรากฏรอยแดงจากการขบกัดของเขา จนกระทั่งเขามาหยุดอยู่ระหว่างขาแยกกว้างของหลี่ซื่อ กลิ่นกายเฉพาะหอมจับใจ เขาฝังใบหน้าลงไป จมูกจมหายเข้าไปยังพุ่มดกสีดำปลายจมูกถูไถติ่งนูน
“อ่าส์ ซีเสวี่ย เลียให้ข้า กินน้ำข้า เร็วเข้า” หลี่ซื่อแยกขากว้าง ดันศีรษะเขาออกมาเล็กน้อย ใช้สองมือจับกลีบอวบอูมฉีกออกให้กว้างที่สุด จนเห็นช่องทางหลืบลับมีน้ำใสๆ กำลังหลั่งริมลงมาเป็นสายหยดลงไปสู่ช่องทางจีบสีชมพูอมน้ำตาลข้างล่างและหยดลงที่นอนไปแล้วหลายหยด
“เจ้าอยากขนาดนี้ ข้าจะกินเจ้าให้เกลี้ยง” ซีเสวี่ยพูดจบเขาอ้าปากครอบร่องหลืบและแลบลิ้นออกมารัวอยู่บนติ่งกระสันตวัดลิ้นขึ้นลงสลับกับแหย่แยงลงไปในร่องน้ำหวานฉ่ำเยิ้ม
“อ๊าส์ ดี อ่าส์ เร็วอีก เจ้าเลียเก่งจริง ซีเสวี่ย” หลี่ซื่อครวญครางเสียงกระเส่า นางกดศีรษะอีกฝ่ายให้แนบชิดหว่างขา ร่อนสะโพกไปพร้อมจังหวะตวัดลิ้นของซีเสวี่ย
เสียงดูดเนื้อดังมาก เขากินน้ำคาวสวาทอย่างเอร็ดอร่อย ใบหน้าเกลือกกลั้วความเปียกชื้นของเขาล้วนทำให้หลี่ซื่อกระสันหิวกระหายมากกว่าเดิม สิบกว่าวันมานี้นางไม่มีใครช่วยปลดปล่อย วันนี้นางไหนเลยจะยอมแค่นี้ หญิงสาวผลักซีเสวี่ยให้นอนหงาย ตัวเองขึ้นคร่อม หันศีรษะไปคนละทางกับซีเสวี่ย คว้าท่อนลำอวบใหญ่กำรูดและตวัดลิ้นเลียที่ปลายหัวแดงก่ำทันที ลิ้นรัวที่รูเล็กดูดน้ำใสกลืนกินอย่างชอบใจ
เสียงเลียและดูดรูดดังผลุบๆ เพราะนางดูดท่อนลำจนแก้มตอบ แต่ถึงกระนั้นก็ทำได้แค่ส่วนหัวเพราะท่อนลำของซีเสวี่ยอวบใหญ่เอาเข้าปากไปไม่หมด ท่าทางหลี่ซื่อยั่วยวนทั้งยังส่ายร่อนสะโพกเร่งให้ซีเสวี่ยทำให้นางเช่นกัน ซีเสวี่ยเห็นความอวบอูมสีแดงอยู่ตรงหน้า ไหนเลยเขาจะยอมเสียเวลา สองนิ้วสอดแทรกเข้าไปรัวกระหน่ำช่องทางคับแน่น หมุนวนนิ้วกวาดน้ำคาวออกมากินแล้วสอดนิ้วกลับเข้าไปอีก
“อ๊าส์ เร็วอีก อ๊าส์ๆ” เขารัวกระแทกเข้าออกจนหลี่ซื่อเกร็งตัว จิกนิ้วเท้าและครางเสียงดังยาวติดๆ กันก่อนที่ร่องหลืบจะตอดนิ้วเรียวถี่เร็ว นางลงแรงดูดท่อนลำไม่ยอมปล่อยจนซีเสวี่ยหงายหน้าครางเสียงยาวตามไปอีกคน เขาปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นฉีดพุ่งเข้าปากนางและนางก็กลืนกินไปทุกหยาดหยด
สองร่างหอบหายใจ แต่ยังคงปรนเปรอกันต่อไม่รอให้เสียเวลากระสัน
- ผู้เขียน
