บทที่ 1 นางฟ้าเอกฟิล์ม (1)
1391 คำ
- 1 -
นางฟ้าเอกฟิล์ม (1)
วันเปิดเทอมวันแรกในมหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยความครึกครื้น ตึกอาคารแต่ละคณะมีนักศึกษานับร้อยที่กำลังเดินขวักไขว่ เช่นเดียวกับอันดามันและเพื่อนที่ตอนนี้กำลังพูดคุยกันอยู่ที่โต๊ะม้าหิน ใต้ต้นไม้ของหน้าตึกคณะนิเทศศาสตร์
กลุ่มคนจำนวนสามคนกำลังพูดคุยกันถึงเรื่องโปรเจกต์สุดท้ายที่อาจารย์ได้มอบหมายให้ทำ เพื่อเป็นผลงานสำหรับการส่งจบในรั้วมหาวิทยาลัย นั่นก็เท่ากับว่าผลงานชิ้นนี้จะเป็นตัวชี้วัดถึงการเรียนจบของนักศึกษาปีสี่ประจำเอกภาพยนตร์อย่างพวกเธอ
"เราจะทำหนังแนวไหนกันดีอะ คิดไม่ออกเลย เฮ้อ...อันมีอะไรดี ๆ เสนอไหม"
'กลอย' เอ่ยถามขึ้นพลางถอนหายใจออกมาหนัก ๆ เมื่อเปิดประโยคถึงเรื่องโปรเจกต์ใหญ่ที่เป็นงานชี้ชะตาการเรียนจบ
"ตอนนี้เราก็ยังคิดอะไรไม่ออกเลย แต่ยากเหมือนกันนะ ให้สร้างหนังขึ้นมาหนึ่งเรื่องแถมยังต้องโปรโมตถึงการท่องเที่ยวในประเทศอีก" อันดามันเองก็ถึงกับถอนหายใจไปตาม ๆ กัน พอเห็นภาระหน้าที่ก็เป็นต้องคิดหนัก เพราะงานชิ้นนี้นับว่าเป็นงานที่สำคัญที่สุดของชั้นปี
"ถ้าเราได้ฝึกงานเหมือนเอกอื่นคงจะสนุกกว่านี้"
'ฟิล์ม' เสริมขึ้นอีกเสียงพร้อมกับทำหน้าเบื่อหน่ายที่แสดงได้อย่างชัดเจนว่าเขาไม่อยากจะทำโปรเจกต์นี้เป็นที่สุด
"ปีสามเราก็ได้ฝึกงานแล้วไง พอปีสี่ก็ถึงเวลาที่จะได้ทำหนังจริง ๆ สักที" อันดามันส่งยิ้มกว้างให้กับเพื่อนทั้งสองที่ใบหน้าตอนนี้บอกบุญไม่รับสุด ๆ
เมื่อปีที่แล้วที่พวกเธอได้อยู่ชั้นปีที่สาม พวกเธอเองก็ได้ไปฝึกงานที่บริษัทใหญ่ระดับประเทศ ประสบการณ์ในปีนั้นทำให้ทั้งสามคนรู้สึกสนุกกับการฝึกงานในสถานที่จริง แต่พอขึ้นปีสี่กลับต้องสร้างสรรค์ผลงานด้วยตัวของตัวเองก็กลับทำให้คิดว่าน่าจะเป็นงานหินที่หนักหนาเอาการ
"แล้วทำไมเอกเราถึงไม่เหมือนใครเขานะ เพื่อนอันก็ไปฝึกงานใช่ไหมที่เรียนพีอาร์น่ะ"
"อ๋อ...สายขิมน่ะเหรอ ใช่แล้วล่ะ ตอนนี้ก็ฝึกงานอยู่ น่าสนุกมากเลยนะ เห็นว่าได้ฝึกที่บริษัทใหญ่ด้วย"
"แล้วอีกคนล่ะ ที่สวย ๆ เฉี่ยว ๆ มั่นใจ ๆ หน่อยอะ เพื่อนของอันคนนั้นเรียนเอกอะไรนะ ได้ฝึกงานเปล่า" ฟิล์มแทรกขึ้นมาขณะที่รอยยิ้มยังคงเป็นประกาย ซึ่งทำเอาเพื่อนทั้งสองคนอย่างอันดามันและกลอยถึงกับรู้ทันว่ากำลังคิดอะไร
"แหมไอ้ฟิล์ม นี่มึงยังชอบอิมอยู่เหรอ เขาน่ะสวยมากไม่ลดตัวลงมาชอบแกหรอกย่ะ!" กลอยโพล่งขึ้นในทันทีเมื่อเห็นว่าฟิล์มกำลังพูดถึงเพื่อนอีกคนหนึ่งของอันดามันที่เรียนอยู่อีกสาขา
เธอได้ยินชื่อเสียงของสาวสวยประจำคณะมามากมาย ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีอันดามันด้วยนี่แหละที่ติดโพลเป็นนางฟ้าประจำคณะ รวมไปถึงเพื่อนอีกสองคนของอันดามันเองก็เป็นที่พูดถึงไม่แพ้กัน
"กูรู้หรอกน่า! ก็แค่ปลื้มเฉย ๆ แล้วอีกอย่างเพื่อนอันเขาก็คงมีแฟนแล้วล่ะ สวย ๆ แบบนั้นหนุ่ม ๆ คงตามจีบกันให้วุ่น"
"เพื่อนอันทุกคนยังไม่มีแฟนหรอก แต่เรื่องคนในใจอันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันนะ" อันดามันหัวเราะร่า เธอตั้งใจพูดกว้าง ๆ ให้คนอื่นไปตีความกันเอาเอง
แต่ที่แน่ ๆ น่ะคือเพื่อนของเธอทุกคนโสด รวมถึงตัวเธอเองเช่นกันที่ยังไม่คิดเปิดใจให้ใครเช่นกัน
ติ๊ง!
ติ๊ง!
เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ของอันดามันทำให้เธอหยิบมันออกมาดู สายตาหวานกวาดมองและอ่านข้อความที่ถูกส่งมา หลังจากนั้นรอยยิ้มก็คลี่ออกกว้างให้กับตัวอักษรผ่านหน้าจอโทรศัพท์
MESSAGE - Artty
Artty : หนูอันอัน
Artty : คืนนี้ไปตี้กันป่าว เปิดเทอมวันแรกมาเจอกันหน่อย คิดถึงจังเลย
อันดามัน : คิดถึงอะไรกัน มาบอกคิดถึงกับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้เราจะฟ้องเฟย์นะ แล้วอย่างเมื่อวันก่อนอาร์ตเพิ่งมาหาเราที่บ้านเถอะ
Artty : แล้วไงอะ สรุปไปป่าว
Artty : โอเค ตกลงตามนั้นครับ คืนนี้สองทุ่มเดี๋ยวเราไปรับที่บ้าน ชวนเพื่อนอันมาด้วยก็ได้นะ หลาย ๆ คนจะได้สนุก
อันดามัน : เรายังไม่ได้ตอบอะไรเลย นิสัยไม่ดี อย่าพูดเองเออเองสิ
Artty : ไม่รู้ล่ะ เตรียมตัวไว้ด้วย สองทุ่มจะไปรับ
อันดามันขมวดคิ้วยุ่งแต่ก็ไม่ได้คิดจะตอบปฏิเสธไปตั้งแต่แรก เพราะถึงเธอจะไม่อยากไปแต่เพื่อนคนนี้ก็สามารถมาลากเธอให้ออกจากบ้านได้เช่นกัน!
"แอะ! ยิ้มอะไรคนเดียวน่ะอัน แอบคุยกับหนุ่มเหรอ" เมื่อเห็นรอยยิ้มสดใสจากอันดามันก็ทำให้กลอยถึงกับรีบเอ่ยปากแซวในทันที
อันดามันส่ายหน้ารัว ๆ แต่กลับหัวเราะกับท่าทางของเพื่อนทั้งสองที่มองด้วยความจับผิดอย่างเห็นได้ชัด หากเธอแอบคุยกับหนุ่ม ๆ อย่างที่ว่าก็คงไม่กล้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้ใครเห็นแบบนี้
"คุยกับอาร์ตต่างหาก อาร์ตเพื่อนอันไงที่เรียนวิศวะฯ น่ะ"
"อ๋อ อาร์ตเครื่องกลนี่เอง ก็นึกว่าหนุ่มที่ไหน" พอรู้ว่าเพื่อนสาวคุยกับใครก็ถึงกับร้องอ๋อ
เพื่อนคนนี้สนิทสนมกับอันดามันมาตั้งแต่วัยเด็ก ทั้งกลอยและฟิล์มก็เห็นหน้าค่าตากันอยู่บ่อย ๆ ในตอนแรกก็แอบคิดว่าอาจจะต้องมีซัมติงกัน แต่จริง ๆ แล้วทั้งสองคนนั้นเป็นเพียงเพื่อนที่สนิทสนมกันมาก อีกทั้งตัวอาร์ตเองก็มีแฟนอยู่แล้วเช่นกัน
"อาร์ตชวนออกคืนนี้น่ะ กลอยกับฟิล์มไปด้วยกันไหม ไปหลาย ๆ คนจะได้สนุก"
"เราขอบายก่อนนะอัน วันนี้วันครบรอบอ่า เราคงต้องอยู่กับแฟน"
"เราด้วย แหะ...วันนี้เพื่อนอีกกลุ่มก็ชวนออกอีกร้านเหมือนกัน"
ทั้งกลอยและฟิล์มต่างก็ต้องปฏิเสธเพราะมีธุระของตัวเอง ซึ่งอันดามันเองก็ไม่ได้คิดมากอะไรเพราะเธอเองก็เคยออกไปดื่มกับอาร์ตอยู่หลายครั้ง สนิทสนมกับเพื่อนของเขาพอสมควร คงไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดอะไรมากนัก
"ไม่เป็นไรเลย ไว้ครั้งหน้าก็ได้"
"งั้นตอนนี้เราไปกินข้าวกันก่อนเหอะ หิวแล้วอะ"
"อื้อ ไปสิ เราเองก็หิวแล้ว" อันดามันตอบรับในทันทีเพราะรู้สึกเหมือนกัน หญิงสาวลุกขึ้นหยิบกระเป๋าผ้าขึ้นมาสะพาย เช่นเดียวกับเพื่อนอีกสองคนที่กำลังเดินข้ามไปอีกฝั่งเนื่องจากรถมอเตอร์ไซค์ได้จอดอยู่ที่ลานตรงข้าม
"วันนี้อันจะซ้อนท้ายใคร จะซ้อนท้ายเราหรือว่าไอ้กลอย"
"อันก็ต้องซ้อนกูอยู่แล้วสิไอ้ฟิล์ม"
"กูก็เหงาเป็นนะเว้ย มึงมีอันชวนคุยตลอดทั้งทางอะ ส่วนกูขี่รถคนเดียวเห็นพวกมึงหัวเราะอะไรกันไม่รู้ กูก็อยากมีส่วนร่วมบ้าง"
กลอยและฟิล์มที่เดินข้ามฝั่งไปก่อนหน้าก็มีปากเสียงกันเล็ก ๆ ที่ทำเอาอันดามันถึงกับส่ายหน้าและหัวเราะออกมา
"ทีหลังมึงก็เอารถใหญ่มาสิ จะได้นั่งกันได้สามคน"
"ช่วงนี้น้ำมันแพงโว้ย กูเลยต้องถีบรถเครื่องมาเรียนแทนนี่ไง!"
"พอ ๆ เลิกเถียงกันได้แล้ว เดี๋ยวเราซ้อนท้ายฟิล์มก็ได้ แล้วขากลับเราค่อยซ้อนท้ายกลอยแล้วกันนะ" อันดามันออกปากห้ามพลางเดินข้ามฝั่งไปหาเพื่อนทั้งสองคน ที่ตอนนี้ขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซค์ของตัวเองเรียบร้อย
แต่ทว่า...
ปรี๊ด!!!
"เฮ้ย! อันระวัง!"
เสียงตะโกนร้องของเพื่อนทั้งสองดันขึ้นอย่างพร้อมเพรียง เมื่อจังหวะที่อันดามันกำลังจะข้ามมายังอีกฝั่งนั้นกลับมีรถยนต์คันหนึ่งที่กำลังขับเข้ามาด้วยความเร็วสูง
"กรี๊ด!!!"
- ผู้เขียน
