บทนำ
1240 คำ
Intro บทนำ
"โห...ใครวะนั่น สวยอย่างกับนางฟ้าแหนะ"
เสียงเข้มของชายหนุ่มที่อยู่ในชุดบอลเอ่ยพึมพำกับตัวเอง แต่มันก็ไม่ได้เบาที่ถึงขั้นจะทำให้คนรอบข้างไม่ได้ยิน คำเอ่ยเหล่านั้นทำให้กลุ่มเพื่อนนักศึกษาที่รวมตัวกันออกมาเล่นฟุตบอล ภายในสนามของทางมหาวิทยาลัยถึงกับหันมองไปยังระดับสายตาของเพื่อนร่วมกลุ่ม แต่ทว่าไม่นานเป็นต้องกลอกสายตาไปมาอย่างนึกรำคาญ
"ไอ้เวร...นั่นอันดามันแฟนมึงไงไอ้ไนท์! แม่ง...นี่มึงตั้งใจจะอวดพวกกูใช่ไหมว่ามีแฟนเป็นนางฟ้าของเอกฟิล์มอะ!"
"มันก็น่าอวดไม่ใช่เหรอวะ" ไนท์ไหวไหล่จนน่าหมั่นไส้พลางหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะรีบวิ่งออกจากสนาม และตรงปรี่เข้าไปหาแฟนสาว ที่กำลังเดินเรียบมายังสเตเดียมสำหรับนั่งรอ
'ไนท์' นักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ ภาคเครื่องกล ปี4 เจ้าของใบหน้าตี๋ ผิวขาว ส่วนสูงหนึ่งร้อยแปดสิบสามเซนติเมตร เจ้าของฉายา 'ตี๋น้อยทั่วถึง' ที่เพื่อนในคณะต่างก็ขนานนามว่าเขาเป็นผู้ที่เข้าถึงง่ายและมีเสน่ห์จนใคร ๆ เหลียว
กลุ่มเพื่อนถึงกับโห่ร้องออกปากแซวไม่หยุดที่เพื่อนคนนี้วิ่งออกจากสนามไปหาสาวสวย อีกทั้งยังนึกหมั่นไส้ที่ได้นางฟ้าของคณะนิเทศศาสตร์มาเป็นแฟน
"อัน ไหนบอกวันนี้มีถ่ายหนังไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงมาได้ล่ะ"
ขายาวก้าวฉับและหยุดอยู่ตรงหน้าของแฟนสาวที่ตอนนี้เอาแต่ก้มหน้าก้มตา และยังมีสีหน้าประหม่าอย่างเห็นได้ชัด
"เรามีเรื่องอยากคุยกับไนท์น่ะ" อันดามันยิ้มบาง ๆ แต่ทว่าดวงตากลมโตของเธอกลับเต็มไปด้วยความสั่นไหว ที่บ่งบอกได้เลยว่าเธอกำลังมีบางอย่างที่ไม่สบายใจเป็นที่สุด
'อันดามัน' นักศึกษาคณะนิเทศศาสตร์ เอกภาพยนตร์ ปี4 เจ้าของใบหน้าหวาน มีดวงตากลมโตเปล่งประกาย ส่วนสูงหนึ่งร้อยหกสิบสองเซนติเมตร ผู้ได้รับฉายาว่าเป็นนางฟ้าของเอกภาพยนตร์
ไนท์มองเห็นถึงความไม่สบายใจที่ออกมาจากสายตาของแฟนสาวในทันที เขาไม่ได้เอ่ยอะไรเพียงแต่พยักหน้ารับและเดินตามคนตัวเล็กไปยังด้านนอกสนาม เพื่อรับฟังในสิ่งที่ทำให้เธอเป็นกังวลเช่นนี้
พลันเมื่อเดินออกมาด้านนอกสนามที่เป็นทางฟุตพาทและมีโต๊ะม้าหินตั้งเรียงรายเป็นแนวยาว บรรยากาศรอบข้างก็ช่างเป็นใจไม่มีผู้คนผ่านไปมา ราวกับล่วงรู้ว่าเขาทั้งสองต้องการจะใช้สถานที่แห่งนี้ในการพูดถึงปัญหาที่ทำให้อันดามันเกิดความกังวล
"อันมีอะไรเหรอ หน้าอันดูไม่ดีเลยนะ เป็นอะไรทำไม..."
"เราเลิกกันเถอะไนท์" อันดามันถอนหายใจออกมาหนัก ๆ และหลับตาลง ก่อนจะเอ่ยบอกออกไปทั้งที่สองมือเล็กบีบกำเข้าหากันแน่น
สิ้นเสียงหวานที่เอ่ยบอกทั้งหยาดน้ำตา กลับกลายเป็นว่าทุกสิ่งทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหวในทันที
ผู้ที่ได้ยินก็ถึงกับชะงักและแน่นิ่งไป สายตาคมมองคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นว่าแฟนสาวตรงหน้าด้วยความสั่นเทา ขณะที่ภายในใจนั้นมีแต่คำถามและความสงสัยมากมายว่าทำไมเธอถึงได้เอ่ยคำนี้ออกมา
"..."
"เราเลิกกันเถอะ ถ้าเรายังคงคบกันต่อไปก็มีแต่จะทำให้ไนท์เจ็บตัวเปล่า ๆ เราไม่อยากให้..."
"หยุดพูด" เสียงเข้มเอ่ยแทรกขึ้นพร้อมด้วยแววตาหนักแน่นที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
เขาไม่อยากได้ยินมัน และไม่ต้องการให้เธอพูดถึงมันอีกเป็นครั้งที่สอง
"เราขอโทษที่ต้องพูดแบบนี้นะไนท์ แต่เราสองคนควรที่จะ..."
"อันเลิกพูดแบบนี้ได้ไหมวะ!"
ไนท์ตวาดกร้าวออกมาสุดเสียงทั้งที่ร่างกายยังคงสั่นสะท้านด้วยความเดือดดาลกับสิ่งที่คนตรงหน้าเอ่ย แม้ว่าเขาจะออกปากห้ามเธออย่างเด็ดขาดแล้วก็ตาม
"อึก..." อันดามันสะดุ้งโหยงแต่ก็ยังพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติมากที่สุด เธอเม้มปากเป็นเส้นตรง มือสองข้างกำเข้าหากันแน่น รวมไปถึงดวงตาหวานที่สั่นระริก เพราะเธอเองก็รู้สึกเสียใจที่ต้องเอ่ยออกไปแบบนั้น
"เราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะอัน" ไนท์กดเสียงต่ำเพื่อไม่ให้ตัวเองเดือดดาลจนทำให้หญิงสาวหวั่นกลัว
"ฮึก...แต่อันหาทางออกทางอื่นไม่ได้เลย ฮึก...เราเลิกกันเถอะไนท์ ขืนเรายังคบกันอยู่แบบนี้พี่อิฐก็คง..."
"ก็ช่างแม่งมันดิ! ต่อให้มันจะเอามีดมาฟันหรือเอาปืนมาจ่อหัวไนท์ก็ไม่กลัวทั้งนั้นแหละ มันเป็นเรื่องของไนท์กับอัน แล้วทำไมอันถึงต้องไปสนใจกับไอ้เหี้ยนั่นด้วยวะ!"
ไนท์เดือดดาลขึ้นเท่าตัวเมื่อได้ยินถึงบุคคลที่สามที่เธอเอ่ยถึง ความรักมันเป็นเรื่องของคนสองคนแต่ทำไมเธอถึงต้องใส่ใจกับคนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องด้วย
"อันต้องสนใจสิ อันรู้นะว่าเมื่อวานไนท์ไปเจอพี่อิฐมา! รอยช้ำตรงมุมปากมันก็เป็นฝีมือพี่อิฐอีกใช่ไหม!"
อันดามันเอ่ยบอกทั้งหยาดน้ำตาที่ไหลหลั่ง เธอรู้มาว่าแฟนหนุ่มได้ไปเจอกับอิฐผู้เป็นพี่ชายต่างแม่ของเธอ ทั้งสองคนทะเลาะและชกต่อยกัน รอยช้ำที่มุมปากก็ยังเป็นเครื่องบ่งชัดว่าเขาต้องเจ็บตัวเพราะพี่ชายของเธอจริง ๆ!
"แล้วไงวะอัน ถึงไนท์กับไอ้เหี้ยอิฐจะเป็นศัตรูกัน แต่กับอันมันไม่มีอะไรเกี่ยวกันเลยนะ เราเป็นแฟนกัน ไนท์รักอัน แล้วทำไมถึงต้องไปสนใจมันด้วย!"
"ก็ถ้าเรายังคบกันอยู่พี่อิฐก็คงบ้าไม่เลิกแน่ ฮึก...อันไม่อยากให้ไนท์ต้องเจ็บตัวอีกแล้ว นี่มันไม่ใช่ครั้งแรกนะที่พี่อิฐทำร้ายไนท์"
"ฮึ...ไนท์ก็ซัดพี่ชายอันไปไม่น้อยเหมือนกันแหละ" ไนท์แค่นหัวเราะพลางยกมือสัมผัสเบา ๆ ถึงร่องรอยความเจ็บช้ำที่มุมปาก
มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาและพี่ชายของเธอได้ประชันฝีมือกัน เหตุก็คงเป็นเพราะเขาได้คบหากับอันดามันที่เป็นน้องสาวต่างแม่ของอิฐ
ไนท์กับอิฐเป็นศัตรูที่เกลียดกันมานานหลายปี ชื่อเสียงของพวกเขาก็ยังคงเป็นที่พูดถึง ทั้งสองคนมีเรื่องชกต่อยกันเพียงเห็นหน้า ซึ่งสาเหตุของความบาดหมางนั้นเกิดขึ้นจาก 'ผู้หญิง' เพียงคนเดียว
เพียงเท่านั้นก็ทำให้ทั้งสองคนตั้งตนเป็นศัตรูต่อกัน และแน่นอนว่าหากได้เจอหน้ากันเมื่อไหร่ก็คงได้แลกหมัดซัดกันจนน่วม
"แต่อันยังยืนยัน เราเลิกกันเถอะไนท์ อันตัดสินใจแล้ว"
คำพูดหนักแน่นของอันดามันที่เอ่ยออกไปราวกับว่าเธอคิดมาอย่างถี่ถ้วนและมั่นใจถึงที่สุดแล้ว เธอเลือกที่จะจบความสัมพันธ์กับแฟนหนุ่มเพื่อตัดปัญหาที่ยังคาราคาซังอยู่
เธอขึ้นชื่อว่าเป็น 'น้องสาวของศัตรู' ที่เขาเกลียด และทางเลือกที่ดีที่สุดก็คือการจบความสัมพันธ์ที่มันไม่มีทางเป็นไปไม่ได้สักที...
- ผู้เขียน
