บทที่ 2 นางฟ้าเอกฟิล์ม (2)
1164 คำ
- 2 -
นางฟ้าเอกฟิล์ม (2)
"เฮ้ย! อันระวัง!"
เสียงตะโกนร้องของเพื่อนทั้งสองดันขึ้นอย่างพร้อมเพรียง เมื่อจังหวะที่อันดามันกำลังจะข้ามมายังอีกฝั่งนั้นกลับมีรถยนต์คันหนึ่งที่กำลังขับเข้ามาด้วยความเร็วสูง
"กรี๊ด!!!" อันดามันกรีดร้องและหลับตาแน่น ตอนนี้สติของเธอเตลิดจนไม่สามารถควบคุมได้ว่าเธอควรตัดสินใจอย่างไร รู้เพียงว่าตอนนี้ขาของเธอขยับเขยื้อนไปไหนไม่ได้แล้ว
เอี๊ยด!
ตัวรถยนต์ที่แล่นมาด้วยความเร็วเบรกชะงักอยู่ตรงหน้าของหญิงสาวที่ตอนนี้สั่นระริก ผู้คนมากมายต่างก็กรีดร้องและตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเช่นกัน
"อัน! อันเป็นอะไรไหม!" กลอยรีบตรงปรี่เข้ามาหาเพื่อนสนิทด้วยความร้อนใจ เธอจับไหล่มนหมุนซ้ายหมุนขวาเพื่อหาร่องรอยความบาดเจ็บแต่ก็ไม่พบ ส่วนอันดามันเองก็ยังคงตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก หญิงสาวกะพริบตาปริบ ไม่รู้ว่าสิ่งที่เห็นตรงหน้าเป็นเรื่องจริงหรือความฝัน
"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ผมขอโทษจริง ๆ นะครับ" คนที่นั่งฝั่งข้างคนขับเป็นฝ่ายเดินลงจากรถมาเป็นคนแรก
ใบหน้าหล่อเหลาที่ตอนนี้มีความตกใจและรู้สึกผิดประดับอย่างเห็นได้ชัด เขาเดินตรงเข้ามาถามไถ่กับหญิงสาวตรงหน้าที่เกือบจะถูกเพื่อนของตัวเองขับรถชน
"ขับรถยังไงของมึงวะ! แล้วไอ้คนขับมันอยู่ไหนทำไมไม่ลงมา รู้ไหมว่าเกือบชนคนแล้วนะเว้ย!" ฟิล์มตะโกนก้องพร้อมหาเรื่องกับอีกฝ่ายอย่างถึงที่สุด เขาถามหาคนขับเพราะตอนนี้คนที่ออกมาเผชิญหน้านั้นเป็นอีกคนที่นั่งอยู่อีกฝั่งเท่านั้น อยากเห็นหน้าจริง ๆ ว่าเป็นใครทำไมถึงขับรถประมาทแบบนี้
"เออ! ขับรถประสาอะไรวะ นี่มันในมอนะเว้ย! แล้วนี่แหกตาดูบ้างรึเปล่าว่าที่ตรงนี้มันเป็นทางม้าลายอะ ถ้าอยากซิ่งมากก็ไปซิ่งในนรกโน่น!"
"กลอย...ใจเย็นก่อน"
"ผมขอโทษแทนเพื่อนด้วยครับ ขอโทษจริง ๆ ผมจะขอชดใช้ให้ทุกอย่างเลยครับ ไอ้เชี่ยทีม รีบออกมาขอโทษสิวะ!" ชายหนุ่มเอ่ยบอกด้วยความรู้สึกผิดอย่างแท้จริง เขายอมชดใช้ให้ทุกอย่างเพราะเหตุการณ์เมื่อครู่นั้นเป็นพวกเขาเองที่ผิดเต็มประตู
"คิดว่าเป็นลูกคนรวยแล้วจะทำอะไรก็ได้เหรอ ไม่คิดเลยนะว่าไนท์ที่เขาลือกันว่าฮอตนักฮอตหนาจะนิสัยแย่แบบนี้"
อันดามันดึงรั้งแขนของเพื่อนสนิทเข้าหาตัวเมื่อเห็นว่าตอนนี้กำลังเดือดดาลจนถึงขีดสุด แต่สิ่งที่เขาเอ่ยออกมาเมื่อครู่ก็ดูแล้วว่าไม่ได้มีเจตนาไม่ดีอะไร
"มึงรู้จักเหรอ ใครวะไอ้กลอย ไนท์ไหน"
"ก็ไนท์ตี๋หิตของภาคเครื่องกลไง ที่เขาพูดถึงกันอะ!" กลอยบอกทั้งที่สายตาก็ยังมองคนตัวสูงตรงหน้าอย่างหาเรื่อง
ทว่าฉายาที่เพิ่งเอ่ยบอกกลับทำเอาคนที่ถูกพูดถึงทำหน้าเจื่อนไปในทันที
"ผมขอโทษนะครับ เอ่อ...ขอโทษจริง ๆ ครับ ผมไม่ระวังเอง คุณเป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ" ผู้ประจำฝั่งคนขับเดินลงจากรถมาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก เขาถึงกับยกมือไหว้เมื่อเห็นสิ่งที่ตัวเองทำลงไป แถมยังขี้ขลาดไม่กล้าออกมารับความจริงอีก
"เราไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก แต่ช่วยระวังหน่อยเถอะ นี่มันในมออย่าขับเร็วเลย มันอันตรายมากนะ" อันดามันออกปากปราม เธอไม่คิดถือโทษแต่ก็อยากเตือนให้อีกฝ่ายมีความระมัดระวังมากกว่านี้ ครั้งนี้เธอยังโชคดีไม่บาดเจ็บอะไร แต่ก็ไม่รู้ว่าคนอื่นจะต้องเจอกับสถานการณ์แบบนี้อีกหรือเปล่า
"โห สวยแล้วยังใจดีอีกนะครับเนี่ย...อึก!" พอกำลังยิ้มกว้างกับความใจดีของหญิงสาวตรงหน้าเป็นต้องชะงัก เมื่อถูกศอกกระทุ้งเข้ากลางอก พร้อมกับสายตาคมที่มองอย่างคาดโทษว่าควรทำตัวสำนึกกับสิ่งที่ตัวเองทำ
"ไอ้สัส สำนึกหน่อยไอ้ทีม"
"ไม่เป็นไร เราไม่บาดเจ็บตรงไหนแล้วเราก็ไม่โกรธด้วย ยังไงก็ระวังด้วยแล้วกันนะ"
"ครับผม! / ครับผม!" สองหนุ่มพูดเสียงดังขึงขังปลุกใจพร้อมกับทำท่าทางไม่ต่างจากอาชีพสวมเครื่องแบบ พานทำให้อันดามันถึงกับหลุดหัวเราะออกมากับการกระทำเหล่านั้น
"เวอร์มาก นี่โชคดีนะที่มาเจอกับคนใจดีอย่างอัน ถ้าเป็นคนอื่นป่านนี้โดนด่าเปิงไปแล้ว!" กลอยเบ้ปากและหันหน้าออกไปอีกทาง คำพูดพึมพำของเธอไม่ได้ดังมากนักแต่ก็ทำให้อันดามันได้ยินอย่างชัดเจนเพราะยืนอยู่ข้างกัน
หญิงสาวจับแขนเพื่อนสนิทเอาไว้เพื่อปรามให้ใจเย็นลง เพราะไหน ๆ ก็ไม่ได้มีบาดแผลเธอเลยเลือกที่จะให้อภัยและปล่อยผ่านไป
"ไปกันเถอะ เราหิวแล้วอ่า ไปกันเร็วฟิล์ม ไปกันเถอะกลอย" อันดามันส่งยิ้มหวานหวังให้รอยยิ้มทำให้เพื่อนทั้งสองคนใจเย็นลงบ้าง มือเล็กสองข้างเกาะเกี่ยวแขนของเพื่อนสองคนพลางเดินข้ามไปยังอีกฝั่งที่มีรถมอเตอร์ไซค์จอดอยู่
เธออยากรีบไปจากตรงนี้สักที แถมเสียงร้องในท้องก็ยังตะโกนร้องบอกดัง ๆ อีกด้วยว่าหิวมาก!
"ขับระวัง ๆ นะคร้าบบบ" เสียงเข้มเอ่ยดังขึ้นขณะที่สายตาก็จดจ้องมองไปยังหญิงสาวที่นั่งซ้อนท้ายเพื่อนชายของเธอด้วยท่านั่งไพล่ข้าง
"บอกเพื่อนตัวเองเถอะ!" กลอยเป็นฝ่ายตอบกลับมาแทนทั้งยังทำหน้าแยกเขี้ยวใส่จนสองหนุ่มที่ยืนมองอยู่ถึงกับร้องอูยในที
"แล้วผมก็ไม่ใช่ไอ้ไนท์ตี๋หิตนะครับ! ผมยังไม่มีแฟน ผมโสดมาก!"
ผู้ได้รับฉายาว่าเป็น 'ตี๋หิต' เป็นต้องรีบแก้ต่างตะโกนตามรถมอเตอร์ไซค์ที่ค่อย ๆ ขับออกไป
คำแก้ตัวนั้นทำเอาหญิงสาวดวงตาใสถึงกับหลุดยิ้มออกมา เธอมองเขาและเขาก็มองเธอ ทั้งสองคนต่างใช้สายตาสื่อสารจนกระทั่งตัวรถขับเคลื่อนออกไปสุดสายตาพลันทำให้ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจออกมาหนัก ๆ
"เฮ้อ...น่ารักชะมัด มึงว่าไหมวะ"
"เออ! ก็นั่นเป็นถึงนางฟ้าของเอกฟิล์ม แล้วแม่ง...ถ้ากูขับรถชนนางฟ้าเอกฟิล์มเข้าจริง ๆ มีหวังโดนกระทืบตายห่าแน่!"
"นางฟ้าเอกฟิล์มเหรอ..." เสียงบ่นพึมพำเบา ๆ ขณะที่รอยยิ้มก็ยังคงประดับไม่หาย
ถึงว่าสิ เพียงแรกเจอก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนอยู่บนสวรรค์ ที่แท้นางฟ้าก็อยู่ตรงหน้าของเขานี่เอง...
- ผู้เขียน
