“พี่ใหญ่ๆ ใครก็ไม่รู้ติดตามพวกเรามาเกือบจะถึงจวน โชคดีที่ข้าหลบหนีเข้าป่าไปหลบอยู่นานจนพวกเขาจากไปจึงกลับมาที่นี่” หนี่ชิงเอ่ยเล่า หนี่ชากลับทำหน้าตายเสริมอารมณ์ให้หนี่หลิงตกใจมากขึ้น
“จริงหรือ พวกเราหลบเร็วเข้า ข้ารู้สึกสังหรณ์ใจประหลาด อาชาไปพาคุณชายไปซ่อนในที่ลับ อาชิงไปเก็บของให้เรียบ” หนี่หลิงสั่งงานอย่างรวดเร็ว มาตรการป้องกันมีเตรียมไว้หมดสิ้น เพราะอยู่กับนายสาวขี้ระแวงมาโดยตลอด นางเลยติดนิสัยขี้ระแวงมาด้วย
ตึง ตึง ตึง “มีใครอยู่หรือไม่” ไม่ถึงหนึ่งเค่อเสียงผู้ชายก็ดังขึ้นหน้าจวน หนี่หลิงชั่งใจเพียงอึดใจว่าควรเปิดประตูดีหรือไม่ แต่พอคิดว่านางซ่อนทุกอย่างมิดชิดแล้วจึงตัดสินใจเปิดประตู
ด้านหน้าประตูใหญ่คือชายร่างใหญ่สวมชุดเช่นชาวยุทธ์ทั่วไป เบื้องหลังคือคุณชายหลินเฟิงซูที่สวมหมวกปิดหน้าเช่นชาวยุทธ์ หนี่หลิงยิ้มขึ้นมาทันที เปิดผ้าคลุมผมออกหมดเผื่อเขาจะจำนางไม่ได้
“ข้าน้อยหนี่หลิงคาร
