เหมยฮวาปวดหัวอย่างหนัก นางค่อยๆลืมตาขึ้นมองฟ้า แสงอาทิตย์สาดเข้าดวงตาเต็มๆ กระพริบตาไล่ความพร่ามัวก็แล้ว แต่อย่างไรก็เหมือนจะมองทุกอย่างไม่ชัดเจนเหมือนเดิม หรือว่านางจะได้รับผลกระทบทางการมองเห็นจากการตกหน้าผางั้นหรือ?
ตอนนั้นเหมยฮวาไม่มีแรงเหลือใช้เวทย์มิติแล้ว เลยทำได้แต่หุ้มร่างด้วยพลังปรานที่เหลือทั้งหมดก่อนจะหล่นปะทะกับพื้นอย่างแรงเท่านั้น
เหมยฮวาพยายามลุกขึ้นยืน แต่รู้สึกยากลำบากเหลือเกิน ยิ่งพอมองเห็นความแปลกบางอย่างยิ่งตกใจ ...นี่นางอยู่ในเมืองยักษ์งั้นหรือ ทำไมถึงได้มีแต่ของใหญ่ๆอยู่ต่อหน้านางอย่างนี้
ไม่ใช่สิ เหมยฮวาตะลึงพรึงพรืดไปทันทีเมื่อตระหนักรู้ ร่างกายนางแปลกไปอย่างมาก เมื่อครู่นางเปล่งเสียงแปลกๆออกมาด้วย
เหมี้ยว นั่นไงล่ะ เสียงนั่นไง ไม่นะ!!! เกิดอะไรขึ้น
เหมียวว~ เสียงครางอือๆดังขึ้นพร้อมเสียงเหมียวต่ำ เหมยฮวายื่นมือมาข้างหน้าเพื่อจะได้มองอย่างยากลำบาก สิ่งที่เห็นคือ
