“เจ้าทำอะไร” เสียงแหลมดังขึ้นด้านหลัง หากแต่มีร่องรอยไม่พอใจ
เหมยฮวาที่ใช้ตัวบังหน้าจอมิติไว้ มั่นใจว่าคงไม่มีใครมองเห็นเพราะนางอยู่ในห้องขังด้านในสุด ซ้ำห้องโดยรอบก็ไม่มีผู้คน
“คารวะคุณหนู ข้าเพียงนั่งสมาธิ รวบรวมความคิดตนเองให้เข้าที่เจ้าค่ะ” เหมยฮวาตอบนิ่งๆ มุมปากยกขึ้นน้อยๆหันหน้าไปเผชิญหน้านาง นึกถึงโจโฉ โจโฉก็มา
“เฮอะ อย่างไรข้าก็ต้องหาคนรับผิดชอบให้ได้” นางสะบัดหน้าหนีอย่างไม่ชอบใจ ด้วยใจเข้าใจว่าเหมยฮวาเป็นคนร้ายไปแล้ว ตั๋วเงิน1000ตำลึงบ่งบอกว่านางมีปัญญาจ้างนักฆ่าเป็นแน่ ซ้ำด้วยบุคลิคบางอย่างของเหมยฮวา ทำให้นางรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าขึ้นมาตั้งแต่แรกเจอ
“ดีแล้วเจ้าค่ะ ที่คุณหนูตั้งใจจะหาผู้กระทำผิดให้ได้ ข้าน้อยยินดีให้ปากคำเพิ่มเติม” เหมยฮวาเอ่ยปาก อยากรู้ใจจะขาดว่าคนตรงหน้าเป็นใคร
“เปลี่ยนจากให้ปากคำ เป็นสารภาพก็จะดี ข้าเสียเวลามากพอแล้ว อย่าเล่นลิ้นให้มาก” เหมยฮวายกคิ้วขึ้น มอง
