หนี่หลิงที่เพิ่งรักษาเด็กน้อยทั้งสองเรียบร้อยกำลังเตรียมน้ำให้นางอาบพอดี พอเห็นว่าเหมยฮวากลับมาพร้อมกับแผลที่หัวก็รีบเข้ามาดู ก่อนจะอุ้มเหม่ยจินไปอาบน้ำให้ ส่วนเหมยฮวาก็ต้มยาดื่มเอง
“นายหญิงเจ้าคะ แผล...” หนี่หลิงพูดห่วงๆ
“ไม่เป็นไร เด็กสองคนนั้นเล่าเป็นเช่นไรบ้าง” เหมยฮวาพูดขัดขึ้นมาก่อน
“คนน้องร่างกายทรุดโทรมอย่างมาก มีร่องรอยถูก เอ่อ...กระทำเสื่อมทราม ข้าน้อยรักษาแผลทางกายให้หมดแล้ว ส่วนคนพี่มีรอยฟกช้ำหลายจุด กระดูกหักหลายส่วน นิ้วเท้าถูกถอดเล็บข้างละ3นิ้ว นายหญิง...พวกเขาเป็นใครกันแน่เจ้าคะ”
เหมยฮวาส่ายหน้าช้าๆ มิใช่เพราะไม่รู้ แต่เป็นเพราะไม่อาจเอ่ยได้
“อย่าเอ่ยถึงอีก ต่อไปพวกเขาจะเป็นพี่น้องเจ้า ดูแลให้พวกเขาเป็นเด็กรับใช้ข้า หากวันหนึ่งเมื่อพวกเขาอยากจากไปก็ให้ไป” เหมยฮวาบอกสิ่งที่คิดไว้ให้รับรู้
“ข้าน้อยถามชื่อพวกเขาแล้วเจ้าค่ะ คนพี่บอกชื่อ ชิง คนน้องบอกชื่อ ชา”
“เช่นนั้นต่อ
