บทที่62
“อย่าเอาตัวเขาไปเลยเจ้าค่ะ ข้าน้อยขอร้อง” หนี่หลิงได้แต่ร้องขอความเมตตา ทุกครั้งที่ทหารมาพาตัวคุณชายน้อยไป ตลอด1เดือนที่ผ่านมา พวกเขามักจะมาพาตัวคุณชายน้อยไป ไม่รู้ว่าพาไปที่ไหน แม้จะกลับมาโดยสวัสดิภาพทุกครั้ง แต่นางก็กลัวว่าคุณชายน้อยจะทำอะไรให้คนใหญ่คนโตในค่ายไม่พอใจ แล้วโดนบั่นหัวทิ้ง ณ เดี๋ยวนั้น โดยที่นางช่วยอะไรไม่ได้เลย
“พี่สาวไม่ต้องร้อง” เป็นเหม่ยจินที่ปลอบใจหนี่หลิงจนกระทั่งนางที่ถูกมัดตัวไว้หยุดร้องไห้ เขาจึงเดินนำหน้านายทหารที่มาเรียกตัวเขาออกไป
เหม่ยจินโตกว่าเด็กในวัยเดียวกันใช่หรือไม่ ไม่มีใครบอกได้ แต่เขากลับรู้ความอย่างมาก แม้จะไม่เข้าใจสถานการณ์ แต่เมื่อเขาได้พบกับท่านแม่ทัพใหญ่ เขาก็รู้สึกดีทุกครั้งที่ถูกทหารมาตามตัว
“ท่านลุง” ร่างเล็กเดินเตาะแตะไปตามทางเดินเปียกชุ่มด้วยน้ำฝนทำให้เท้าและขาเขาเลอะโคลนตม ฟางอ๋องรับเด็กน้อยเข้าสู่อ้อมแขนแกร่ง ก่อนจะอุ้มเขาขึ้น ไม
