"เอาเด็กดื้อ" ภูริชตอบหน้าตายน้ำเสียงราบเรียบเหมือนไม่มีอารมณ์ร่วมแต่มือใหญ่กลับเร่งปลดกระดุมด้วยมือข้างเดียวอย่างชำนาญ ส่วนมืออีกข้างคอยปัดมือน้อยไม่ให้มาขัดขวางภารกิจของข้างที่ร้ายกาจนั้นได้
"เมื่อเช้าเพิ่งทำไปนะ หยุดก่อนสิ" พลอยลลินณ์พูดเสียงสั่นขณะที่มือก็ไล่คว้ามือที่กำลังยุ่มอยู่ตรงกระดุมเม็ดสุดท้ายและในที่สุดก็เห็นมันหลุดออกจากกันไปต่อหน้าต่อตา
"เอาแล้วก็เอาอีกได้" ชายหนุ่มพูดพลางจับขาเรียวให้ก้าวข้ามตักเขาไปข้างหนึ่งตอนนี้ทั้งคู่จึงอยู่ในท่าที่หันหน้าเข้าหากัน
และเป็นโชคดีของเขาที่บราเซียร์ที่หญิงสาวสวมมาวันนี้เป็นแบบตะขอหน้า เพียงแค่เขาใช้สองนิ้วสะกิดฟองน้ำก็ดีดออกจากกัน อกอวบเต่งตึงอวดความสวยให้เขาได้ชม รอยปานสีแดงแต่งแต้มไปทั่วผิวขาวที่เขาทำไว้เมื่อคืนช่วยให้น่าดูขึ้นไปอีกเท่าตัว
"ไม่..ไม่ได้นะคะ ที่นี่มันที่ทำงานเดี๋ยวมีคนเข้ามาเห็น" พลอยลลินณ์เอี้ยวตัวหันไปมองทางประตูอย่า
