พลอยลลินณ์เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยขาอันสั่นเทา แค่เจอซ้ำตอนเช้าเธอก็แทบจะเดินไม่เป็นปกติอยู่แล้ว คนเอาแต่ใจตัวโตยังมาหาทางรังแกเธอต่อด้วยเหตุผลเด็ก ๆ เพียงเพราะอยากให้เธอเปลี่ยนสรรพนามเรียกแบบสนิทสนมเหมือนกับที่เรียกผู้ช่วยหนุ่ม อิจฉาแม้กระทั่งลูกน้องตัวเอง เธอคิดในแล้วมองค้อนให้เจ้านายหน้าหล่อที่กำลังนั่งทำงานด้วยใบหน้าอิ่มสุข
"ขาหุบไม่ลงเหรอ?" ภูริชถามพร้อมทั้งกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างภูมิใจในประสิทธิภาพลีลาการทำรักของตัวเอง แล้วเขาก็ได้ค้อนวงใหญ่ไปอีกหนึ่งทีเป็นรางวัล
"....." เมื่อตวัดสายตาเชือดเฉือนมองชายหนุ่มแล้ว พลอยลลินณ์จึงได้กัดฟันข่มความเจ็บแสบที่จุดบอบบางเดินต่อไปยังโต๊ะทำงานตัวเอง วันนี้เธอยังไม่ได้จัดการงานให้แล้วเสร็จเลยสักชิ้นเดียว ถ้าเกิดเจ้านายหนุ่มสุดหื่นมาบ่นว่าเธอทำงานล่าช้าแม่จะกระโดดงับคอให้
"วันนี้เราออกไปกินข้าวข้างนอกกันนะ กินเสร็จผมจะไปดูเรือใหม่ด้วย" ภูริชพูดขึ้
